[122] Na tym świecie nie ma już nic pewnego prócz karmy ~ Wiedźma ze Wschodu

Trochę zabawiłam się z tematem – mam nadzieję, że Wam się spodoba 😝 Z góry przepraszam, że dopiero po 2 miesiącach, ale nie będę się rozwodzić nad tym jakoś specjalnie, pokajałam się w komentarzach do mojego poprzedniego tekstu w tygodniu 112 😃

Karma smętnie spoglądała w swoją małą, szklaną kulę, która kurczyła się jeszcze bardziej, ilekroć ktokolwiek postanowił przebaczyć swojemu wrogowi. Zresztą, ostatnie lata posuchy (a raczej wieki, jeśli spojrzeć na to z ludzkiej perspektywy) dały się we znaki nie tylko kuli.

Nie wyglądała najlepiej. Jej lśniące czerwone oczy zaszły mgłą, policzki zapadły się, wychudła, a mlecznobiałą cerę naznaczyły popękane naczynka. Siedziała zgarbiona, ze spuszczonymi, brudnymi skrzydłami, dziwnie cicha i smutna, bez celu. I głodna. Przeraźliwie głodna.

Czekała. Na choćby najmniejsze wezwanie, na łut szczęścia. Rozdrażniona, wciąż w gotowości. A gdy wreszcie pojawiały się jakieś ochłapy ludzkiej zawiści czy bólu, rzucała się na nie jak wygłodniały bezpański pies na kawałek padliny. Daleko jej było do królewskiej postaci z czasów wojen krzyżowych czy drugiej wojny światowej. W najlepszym momencie kula zajmowała niemal całą przestrzeń pokoju, a ona sama wyglądała jak piękny anioł śmierci. Nie miała chwili czasu dla siebie i choć szybko zaczęła się tym męczyć, był to wspaniały okres w jej karierze. Można rzec: zapisany złotymi zgłoskami. Komunizm też był dla niej łaskawy. Przynajmniej na samym początku. Bo z czasem się okazało, że nie ma nic gorszego, niż chrześcijaństwo.

Pierwsze zmiany w rozmiarze kuli były na tyle drobne, że nawet ich nie zauważyła. Później, gdy kurczenie się zaczęło być zauważalne, nie przejęła się tym jakoś specjalnie. Nawet w szczytowej formie miewała gorsze dni i miesiące, nic nadzwyczajnego. Jednak czas mijał, a kula malała w oczach, aż w końcu zostały z niej te strzępy, w które właśnie martwo patrzyła. Nastały czasy posuchy.

Z ludzkiej perspektywy chrześcijaństwo było doskonałym lekarstwem na zło otaczającego świata -  działało jak kojący opatrunek. Komuniści, próbując je zdusić w zarodku, uzyskali efekt wręcz odwrotny. Ludzie zachwycali się Odwagą, a przede wszystkim – Miłosierdziem. Miłosierdziem, którego ona nigdy nie traktowała poważnie. Od zarania dziejów święciła nad nim triumfy.

Do momentu powstania Nowego Testamentu mogła robić, co jej się żywnie podobało, byle na końcu wygrała Sprawiedliwość. Jednakże Nowy Testament, oprócz chrześcijaństwa, przyniósł ze sobą malutką, słodką Miłosierdzie, która od tej pory miała być jej przeciwwagą. Tam, gdzie Karma nie znała litości, Miłosierdzie, ze swoją dziecięcą naiwnością, szukało ludzkiego dobra. W ogóle Miłosierdzie była taka... dobra. Karma jej nie pojmowała. Delikatna, miła, cicho znosiła wszystkie upokorzenia, których nieświadomie przysparzała jej Karma. Każda spełniona wendetta była dla Miłosierdzia niczym cios prosto w serce. A jednak nigdy nie powiedziała o Karmie złego słowa.

Zapewne zgodnie z duchem tego cholernego chrześcijaństwa – pomyślała Karma.

Miłosierdzie uwielbiała chrześcijaństwo. Karę jedynie irytowało. Pragnęła krwi. Nieistotne było dla niej, kto pragnął, lecz jak bardzo i dlaczego. I jakie uczucia, jakie emocje mu towarzyszyły. Ból, nienawiść, zazdrość – te były najbardziej wartościowe, miały największą kaloryczność. Strach i gniew też były smakowite. Najmniej wartości energetycznych miał dla niej smutek.

Jej zadaniem było dopilnowanie, by Sprawiedliwość dosięgła każdego. Nie mogła jednak działać wbrew zasadom Miłosierdzia. Wszyscy, którym przebaczono, znajdowali się poza jej zasięgiem. Co było niesamowicie frustrujące i... niesprawiedliwe. Coraz mocniej wygłodniała, nie mogła myśleć trzeźwo. Bez sił, nie potrafiła załatwić szybko zleceń, a gdy rzucała się bez opamiętania na ochłapy, prawdziwe smakołyki uciekały jej sprzed nosa. Za to Miłosierdzie wyglądała kwitnąco. 

Spojrzała jeszcze raz w kulę. Żadnych czerwonych punktów. Coś zamigotało, poderwała się natychmiast z krzesła, ale zaraz znikło, więc opadła, zrezygnowana. Zamknęła oczy, chcąc skorzystać z regenerujących właściwości snu, gdy poczuła stukanie w ramie. Stanęła przed nią Miłosierdzie, w szczytowej formie. Uśmiechała się jakoś dziwnie. Tak...wyzywająco? z wyższością?

- No i proszę. Karma dopadła i samą Karmę. Cóż za złośliwy uśmiech losu.

Po tych słowach Karma wiedziała, że Miłosierdzie wcale nie jest taka dobra, za jaką ją brała.

- Czego chcesz?

- Niczego. Przyszłam tylko popatrzeć jak dostajesz to, na co zasłużyłaś.

- Wiesz – wycharczała Karma – to raczej mało miłosierne z twojej strony.

Miłosierdzie tylko się uśmiechnęła. I wyszła.

A Karma pomyślała, że na tym świecie nie ma już nic pewnego oprócz samej karmy.