[123] Political animals ~ Cioteczka A-chan

Political animals

Dzisiaj znowu o Sarayi i Amadeusie. Dziwnie wyszło, mało świątecznie i krótko. Trochę creepy i chyba znowu powinnam dać drobne ostrzeżenie, z powodu nieco mocniejszej sceny.

So you wanna start a war

Zacisnęła pięści i powstrzymała się od wyrzucenia z siebie wszystkich obelg, jakie przyszły jej do głowy na widok niespodziewanych gości. Stała z dumnie uniesioną głową i wyprostowanymi plecami, chociaż wciąż próbowała ogarnąć myślami całą tę sytuację.

Dranie wprosili się do ich domu, do miejsca, które powinno być sanktuarium rodziny i śmieli jeszcze stawiać żądania? W imię czego? Chwały? Pseudo-sprawiedliwości? Równości?

Nie rozumiała do końca, czemu wciąż stali cali i zdrowi, czemu ich krew nie barwiła jeszcze podłogi… wszystko mogłoby się skończyć w ciągu krótkiej chwili. Wystarczyłby ruch ręki jej ojca, aby żadne z nich nie musiało patrzeć na te obrzydliwe twarze, na ich wyniosłe spojrzenia. Drobny gest zaklęcia w wykonaniu jej brata, by nie musieli słuchać tych przesyconych jadem głosów.

A mimo to, wciąż stali, wciąż szydzili, żądali jakieś sprawiedliwości, z tym okropnym szydzącym i wyniosłym spojrzeniem w oczach i kpiną w głosie.

Żądali życia Amadeusa, życia jej brata, w imię jakiejś sprawiedliwości. Chcieli by zapłacił cenę, za coś, czego nie popełnił. I oni też to wiedzieli, widziała to jak na dłoni, ale znaleźli sobie ofiarę, przysłowiowego baranka.

To wszystko była gra. Skrupulatnie zaplanowana i przemyślana rozgrywka, jednak bardzo oczywista. Ale mimo swojej oczywistości, pozbawiona jasnych dowodów bycia grą. Sara nie zdziwiłaby się, gdyby to oni sami stali za tą zbrodnią, o którą obwiniali jej brata.

Zerknęła na  Amadeusa. Stał spokojnie obok niej, już bez tego zdziwienia i dezorientacji na twarzy, które pojawiły się na początku tej niemiłej wizyty.

Bang, shots fired

Coś w niej pękło, kiedy jeden z nich, sięgnął po jej brata z tym obrzydliwym uśmieszkiem i chorym błyskiem satysfakcji w oczach. Krew trysnęła na nią, na Amadeusa i na jego niedoszłego oprawcę. Rozległ się wrzask, a odcięta gładko ręka, upadła na podłogę i odturlała się trochę.

Niechciani goście chwycili za broń, jej ojciec coś mówił, ale ona patrzyła jedynie na zwijającego się z bólu wilkołaka, warcząc ostrzegawczo. Zerknęła na brata, którego białe włosy i blada twarz poplamione były teraz czerwienią. Amadeus zamrugał, jakby lekko zdezorientowany i starł dłonią krew z policzka. Popatrzył na krew widniejącą teraz na ręce i jego czerwone oczy rozbłysły fioletem.

Ktoś coś krzyczał, ktoś ruszył do ataku, ktoś zaczął płakać, ale Sara nie odrywała wzroku od brata i tego co robił. Zawsze wiedziała, że magia jest niesamowita, tak samo jak wiedziała, że ona nie będzie nigdy mogła jej używać. I zawsze patrzyła jak oczarowana, kiedy Amadeus robił to, co umiał najlepiej – czarował. Ale nawet ona wiedziała, że to, co właśnie robił jej brat, nie jest byle magiczną sztuczką.

Pain is what you desire

Świadomość, że nigdy nie będzie mogła robić takich niesamowitych rzeczy jak jej brat, bolała. Ale Sara była lepsza w walce wręcz, w walce fizycznej. Była szybsza, zwinniejsza, silniejsza fizycznie.

Ona i jej brat mieli dwa sposoby rozwiązywania spraw. Jeśli mieliby za zadanie zerwać jabłko z drzewa, Amadeus użył by magii, żeby samo spadło, prosto w jego ręce, a Sara rzuciłaby nożem idealnie odcinając owoc od drzewa, lub po prostu wspięła by się i zerwała go sama, w ciągu krótkiej chwili i bez większego wysiłku. Dlatego to nie bolało tak bardzo. A przynajmniej tak mówiła, kiedy zaczynało boleć.

Jednak ten ból nie równał się nawet połowie tego, który odczuwał właśnie niedoszły oprawca jej brata. Nie zarejestrowała tego wcześniej – a może po prostu nie zwróciła na to uwagi – że mężczyzna wył i płakał z bólu, wijąc się na pobrudzonej krwią podłodze i błagając żeby przestało boleć. Ból odciętej ręki był niewątpliwie duży, ale to nie było to. Amadeus dawał mu nauczkę, używając do tego krwi napastnika. Powiedział coś cicho o atakowaniu od tyłu i mężczyzna zaczął głośniej wyć i przepraszać. I dopiero wtedy do Sary dotarło, że kiedy ona patrzyła, czy z jej bratem wszystko w porządku, ten, któremu odcięła rękę, próbował zaatakować ją. Sam się prosił o cierpienie, które Ama właśnie mu zadawał.

If history is dead and gone,

Then how did we get here

Ojciec był wściekły, matka była wściekła i smutna, a Ninewia kiwała głową jakby wyrażała aprobatę, ale nie chciała tego powiedzieć na głos. Sara nie rozumiała jeszcze polityki, tak samo jej brat. Nie rozumiała, dlaczego to, co zrobili, nie było mądrym posunięciem. A przynajmniej nie do końca. Ale jakie dziecko, nie ważne jak wybitne, pojęłoby polityczne zagrywki i posunięcia w wieku ośmiu lat? Dla niej ważne było, że ktoś chciał skrzywdzić jej rodzinę, jej irytującego, uzdolnionego magicznie i uzupełniającego ją brata. Ważne było, że praktycznie wtargnęli do ich domu i bez większych dowodów oskarżyli Amadeusa.

I chociaż, z jakiegoś powodu, ojciec nie wyrzucił przybyszów z domu, nie zabił ich, nie zrobił nic oprócz słuchania i mówienia, Sara wiedziała, że stanowią zagrożenie. Instynktownie. Tak samo instynktownie, jak czuła dziwną, napiętą atmosferę, której pochodzenia jeszcze wtedy nie rozumiała.

Stwierdzenie, że rodzice nie byli zadowoleni, było zbyt delikatne. W pewnym momencie, Ninewia stwierdziła, że co się stało, to się nie odstanie, bo chociaż rękę przyszyć można, to składać w całość kilka trupów i ich ożywiać, już nie bardzo się nikomu uśmiecha. I w taki dziwny sposób, atmosfera nieco się poluźniła, chociaż ani Saraya, ani Amadeus, nie do końca zrozumieli wtedy cały przekaz.