[124] Pożegnaj jutro: Driving home for christmas ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Driving home for christmas

Święta to taki fajny czas, bardzo rodzinny, a jak tekst, święta i rodzina, to musi być i mafia. Zresztą jak tylko zobaczyłam tę dialog, wiedziałam, że to Vivian i Squalo znów będą grali pierwsze skrzypce z czasów, kiedy ich współpraca jeszcze szła dość opornie. Osobiście za nich nie ręczę, bo pewnie straciłabym głowę, więc czytacie na własne ryzyko.

  Północ już dawno minęła, choć to akurat nie było dziwne. W wigilijną noc każdy był już z rodziną, by następnego dnia świętować Boże Narodzenie. Miał to być czas radości i chwilowych rozejmów, a padający śnieg nadać wszystkiemu magii.

Drogi, sportowy samochód mknął pustą drogą, a jego pasażerom towarzyszył zapach śmierci i świąteczne przeboje puszczane przez każdą stację radiową. Profesjonalnym wokalistom towarzyszył jeszcze jeden głos:

– “I’m driving home for christmas…”
– Voi! Jeszcze raz zaśpiewasz tę piosenkę, a będą to twoje ostatnie święta! – zawarczał Squalo i mocniej zacisnął dłonie na kierownicy.

Czuł, że jego nie tak wielkie przecież pokłady cierpliwości za chwilę całkiem się wyczerpią. Dlaczego Xanxus znowu wysłał z nim tę upiorną dziewuchę? Sam by załatwił sprawę bez wtopy, ale nie, musi się z nią użerać.
– O, czyżbyś miał dla mnie jakąś noworoczną przepowiednię? – zapytała figlarnie Vivian.
– Tak. Udławisz się bombką.
– Hm. – Udała, że się zastanawia. – Dość trudna do realizacji wróżba.
– Spokojnie. Zadziała magia świąt – prychnął ze złością.

– “And it’s been so long” – zaśpiewała dalej Vivian, a Squalo aż zatrzęsło.

– Zamkniesz się w końcu czy nie?! – huknął na nią.

   Vivian zrobiła niezadowoloną minę, która była oczywiście tak fałszywa, jak się tylko dało. Nawet tego nie ukrywała, a Superbi zdążył już poznać ją na tyle, by zauważać takie rzeczy.

– Zabijasz ducha świąt – oskarżyła go.

– Zaraz zabiję ciebie i zostawię w najbliższym rowie – warknął.

– Nie zrobisz tego – odparła pewnie, na co Squalo uniósł pytająco brew. – Doskonale wiesz, że panienka Anika byłaby zasmucona, a nie zrobiłbyś jej przykrości, bo to jak rzucenie wyzwania Xanxusowi.

Zacisnął zęby i przez chwilę nic nie powiedział. Vivian za to nie wróciła do śpiewania, ale utkwiła spojrzenie swoich zielonych oczu w profilu swojego towarzysza. Próbował ją ignorować, ale po kilku minutach miał dość.

– Przestań się lampić – warknął.

– Lubię na ciebie patrzeć – odparła. – Masz takie ładne oczy. Aż proszą się, żeby je wyłupać i zatopić w formalinę.

 Spokój, z jakim to mówiła, sprawił, że Squalo poczuł dreszcz strachu na plecach.

– Jesteś nienormalna – warknął.

– Za to mnie lubisz. – Zaśmiała się i pocałowała go w policzek.

Niemal stracił panowanie nad samochodem, tak zaskoczony tym był.

– Voi! Bo nas wpierdolę w drzewo od strony pasażera! – zagroził.

 Vivian tylko się zaśmiała, ale już nie odpowiedziała. Miała zacząć śpiewać kolejną piosenkę, kiedy Squalo zatrzymał gwałtownie samochód, przyciągnął ją do siebie i pocałował, dając jej do zrozumienia, że ją uciszy na resztę drogi.