[76] Świetny pomysł ~ Laurie

Świetny pomysł

Napisać tekst fantastyczny ze smokiem w roli głównej nie jest łatwo. Do tego w tym tygodniu mamy dialog do wykorzystania i nie jestem pewna, czy moi bohaterowie skłonni byliby do wypowiedzenia takich słów. Czasami długo debatujemy nad takim zadaniem, a co z tego wychodzi, przekonajcie się sami.

– Stary, nie będziemy pytać o drogę smoka – powtarza raz jeszcze, spoglądając z niezbyt szczęśliwą miną na pustą kartkę w dłoni.

Dni mijały, a prócz tego zdania nie pojawiło się nic więcej, doprowadzając ją do szału. Naprawdę chciała coś napisać, a tu jak na złość nic nie chce współpracować. Nawet codzienny gwar z salonu nie jest aż tak irytujący.

– Chyba nic z tego nie będzie w tym tygodniu – uznaje w końcu, wzdychając ciężko.

– Czemu nie?

– Bo nie mam żadnego uniwersum, które mogłabym tu wykorzystać? – Unosi brew. – I nikt nie chce być idiotą, który by pytał smoka o drogę?

Takie głupie pytania zawsze ją irytują, a dziś już szczególnie. Ciekawe, że jeszcze tego nie zauważył, ale to może wina tej czerwonej kity na łbie. Zresztą czego można oczekiwać od kogoś, kto spędził pół życia w najbardziej bitnym z Trzynastu Oddziałów Obronnych Społeczeństwa Dusz.

– Idioci zawsze się znajdą. Jednego masz przed sobą, Laur. – Kpina pada z parapetu, choć spojrzenie zielonych oczu ani na chwilę nie odrywa się od czytanej książki.

– Ciebie nikt o zdanie nie pyta – warczy Abarai – więc bądź tak dobra i zamilknij, Walker.

Vivian posyła mu jedynie jeden ze swych najpiękniejszych uśmiechów, po czym wraca do lektury. Nie powstrzymuje się jednak przed kolejnymi słowami:

– Ciebie za to nikt chyba nie nauczył ogłady, poruczniku Szóstego Oddziału Renji Abarai. Nie wiesz, że nie wolno się tak zachowywać w obecności kobiet?

– Ciebie mam też zaliczyć? – Renji uśmiecha się złośliwie.

– Wybacz, ale nie jesteś w moim typie, żebym cię wpuściła choć w pobliże swojego łóżka – pada riposta, po której Abarai robi się czerwony.

Laurie chichocze pod nosem, po czym stuka paznokciami w podłokietnik fotela.

– Nie pomagacie mi w ten sposób – oznajmia.

– To niech sama coś wymyśli, jak jest taka mądra – oburza się Renji. – Chyba że umie tylko dogadywać.

– Czyżby zabolała męska duma? – kpi dalej Vivian. – Bo chyba ostatnio nie wiedzie ci się najlepiej, panie poruczniku.

Abarai już ma coś odpowiedzieć, gdy Laurie unosi rękę, żeby oboje się zamknęli. Naprawdę ją to drażni, choć nie może zaprzeczyć, że z Renjiego idiotę bardzo łatwo zrobić. Czasami sam się o to prosi.

– Może sam masz jakiś pomysł? – Zmienia nieco temat. – Skoro zacząłeś dyskusję.

– Przecież masz uniwersa ze smokami – odpowiada Renji. – Wystarczy je nieco odświeżyć.

– Gdyby to było tak proste, miałabym tekst gotowy.

– Idiota już jest, teraz wystarczy smok – odzywa się znowu Vivian, co sprawia, że Laurie odwraca na nią spojrzenie. – Pisarką jeszcze nie byłam, jeśli dobrze pamiętam.

– Tak mi się wydaje, ale miałaś już tyle wcieleń, że ręki nie dam sobie uciąć.

– No, to czas najwyższy.

– Czyżbyś wpadła na jakiś genialny pomysł?

Vivian zamyka książkę i przenosi się z szatańskim uśmiechem na biurko, nie przejmując się w ogóle tym, że właśnie naruszyła świętą przestrzeń swojej kreatorki.

– Zamienimy świat shinigamich w quasi średniowieczny. W końcu mają i miecze, i arystokrację, więc pasują. Renji wraz z towarzyszami próbuje ocalić księżniczkę z łap okrutnego smoka. Taka typowa awanturnicza przygoda.

– Brzmi jak Shrek – zauważa Laurie.

– I nawet wiem, kto zagra jego rolę. – Śmieje się Vivian, spoglądając znacząco na Renjiego.

– Teraz to przesadziłaś – warczy Abarai. – Czy ja wyglądam jak ogr?

– Zawsze możesz robić za osła. – Wzrusza ramionami. – Znaj moje dobre serce.

Laurie wzdycha ciężko, spoglądając na tę dwójkę. Nim awantura zacznie nabierać rumieńców, do gabinetu wchodzi G, Prawa Ręka samego Vongoli Primo z kubkiem herbaty.

– Nie dają ci pracować? – pyta, podając napój Laurie.

– Na razie odstawiają komedię. – Uśmiecha się do niego w podzięce. – Vivian chyba jest znudzona i próbuje doprowadzić naszego ananasa do wrzenia.

– I nawet nieźle jej się to udaje – stwierdza nowo przybyły. – Obawiam się, że to kwestia nieobecności jej drugiej połowy. Ostatnimi czasy byli dość nierozłączni.

– Przynajmniej nie demolują wszystkiego dookoła. – W tle słychać huk i głośne „Voi!” dochodzące z salonu. – Jak niektórzy. – Wzdycha ciężko. – Naprawdę z niektórymi w tym domu współpraca kosztuje więcej, niż powinna.

Ręce Abaraia uderzają o biurko, zwracając na niego uwagę rozmówców. Jego czerwona twarz i szatański chichot Vivian jasno określają, kto wygrywa w tej potyczce.

– Laur, czy ty na pewno przemyślałaś dobrze obsadę „Pożegnaj jutro”? – pyta gniewnie. – Bo ja z nią nie zamierzam współpracować.

– Renji, Renji. – Wzdycha Laurie. – Przypominam ci, że prawie nie będziesz miał z nią bezpośredniego kontaktu. No chyba że coś planowałeś.

– Ta, jasne – warczy Abarai. – Jeszcze nie upadłem na głowę.

Spojrzenie Vivian jednoznacznie pokazuje, że mu nie wierzy, ale ten jeden raz zostaje zignorowana.

– Nie wątpię. Zresztą już postanowiłam, że tekstu w tym tygodniu nie będzie.

– Co? Nawet nie dałaś mi tego dopracować. – Oburza się Vivian.

– Obawiam się, że rola smoka zaraz po roli kamerdynera nie przypadłaby do gustu Byakuyi, a wiesz, że lubię z nim współpracować. Nie chciałabym tego stracić. A jeśli ci się naprawdę nudzi, zawsze możesz pójść i uciszyć naszą białowłosą Rybkę, zanim całkiem ogłuchnę. Tego byśmy nie chcieli.

– A to był taki świetny pomysł – wzdycha na odchodne Vivian. – Wiśniowy smok to byłoby naprawdę coś. Dziewczyny by padły z wrażenia.

Laurie i G wymieniają spojrzenia, uśmiechając się z rozbawieniem. Chwilę później autorka zostaje sama, by mogła spokojnie zająć się innym tekstem. Tak wiele projektów przecież czeka na jej uwagę.