[75] Wspomnienia spisane przy herbacie ~ Estrela

Tydzień 75  Wspomnienia spisane przy herbacie

Ach, jakże trudny to był temat i jakże trudno prowadzi się pierwszoosobową narrację... ;)

            Wierzę w koncepcję życia-galerii. Nie handlowej rzecz jasna, lecz galerii sztuki. Własnoręcznie malujemy mozolnie kolorowe obrazki i wstawiamy do tej galerii za darmo. Raz po raz przyglądamy się mazidłom z mniejszą lub większą satysfakcją. Czasem zdarza nam się wpuścić do niej gości, którzy wprawdzie udają zainteresowanie, kiwają głową z uznaniem, lecz po chwili zabierają nogi za pas do własnego przybytku sztuki. W końcu każdy z nas jest w swoich oczach najlepszym artystą.

            W mojej galerii od dłuższego czasu wiało nudą. Obrazy się zakurzyły, wypłowiały, powypadały z ramek, a niektóre sama nawet odwróciłam do ściany, bo nie mogłam na nie patrzeć. I wtedy pojawił się on. Przystojny zgodnie z ówczesną konwencją: Skandynaw, hygge, nordycka uroda, zniewalające spojrzenie piwnych oczu, gruby wełniany sweter w renifery i ten nieśmiały uśmiech, kiedy nieporadnie machając rękami próbowałam wcisnąć go w ramy mojego pojmowania miłości. Dziś, kiedy minęło tak wiele lat, z czułością odkurzam obrazy, na których się pojawił. I mimo postępującej demencji, pamiętam że się całowaliśmy. Dlaczego pamiętam, jak się całowaliśmy? Bo to jeden z najpiękniejszych obrazów, który namalowaliśmy wspólnie.

            Miałam wtedy ćwierć wieku. Byłam atrakcyjną długonogą brunetką, malującą usta na krzykliwą czerwień, aby przykryć nią poczucie dotkliwej samotności. Wychowana w tradycyjnej rodzinie, czerpiąc wzory z filmów Disneya, wierzyłam w jedną prawdziwą miłość i księcia na białym koniu. Chyba od ciągłego wypatrywania bieli oślepłam na tyle, żeby dać się wciągnąć w grę przez zwariowanego jeźdźca na czarnym rumaku. Graliśmy w tę grę pozorów całkiem długo. Na tyle długo, że nauczyłam się do perfekcji oszukiwać samą siebie.

            Tego wieczoru rozpoczęliśmy grę od niewinnej kawy w przyjacielskich relacjach. Rozmawialiśmy o filmach, o dzieciństwie, pokazywaliśmy sobie śmieszne obrazki z naszych galerii. Następnie wyszliśmy na zewnątrz, odetchnąć chłodnym listopadowym powietrzem. W urokliwym średniowiecznym miasteczku zegar wybijał północ. Przeszliśmy przez wysoką bramę zwieńczoną dwoma spiczastymi wieżyczkami i szerokim XVIII-wiecznym mostem ruszyliśmy do przodu, aby spojrzeć z innej perspektywy na majestatyczne ruiny zamku wyrastające z pobliskiego wzgórza. Byliśmy sami. Drogę oświetlały nam smukłe latarnie w starodawnym stylu. Zatrzymaliśmy się w jednym z balkonów mostu, aby popatrzeć na zamek. Malowałam ten obraz podświadomie, nie wiedząc, że mężczyzna także zechce go uchwycić by powiesić go w swojej galerii. Nie spodziewałam się, że się na to odważy. Sprowokował mnie, zadając jakieś absolutnie błahe i banalne pytanie, nad którym potrzebowałam jednak się zastanowić. Nie byłabym sobą, gdybym umiała poddać się refleksji bez otwarcia ust. Wykorzystał to skwapliwie. Nie zdążyłam odpowiedzieć, ba, nie zdążyłam już znaleźć odpowiedzi na to pytanie tego wieczoru. Nie próbowałam nawet. Całą artystyczną mocą na jaką było mnie stać malowałam nasz wspólny obraz. Wychyliłam się daleko poza balustradę mostu, tak by patrząc dookoła, widzieć pod sobą tylko wzburzone fale rzeki i jego, czule pochylonego nade mną, ciepłego, w miękkim wełnianym swetrze otulającym silne męskie ciało. Przez myśl przebiegła mi wówczas kiczowata scena z Titanica, jednak w tym momencie ten kicz mi się podobał. Chciałam zawrzeć go w naszym obrazie. Pamiętam jak krzyczał, żebym przestała, bo wypadnę, a ja śmiałam mu się w nos. W tym momencie zapomniałam o swojej chronicznej hydrofobii. Byłam zwariowaną malarką z pędzlem w zębach i chciałam krzyczeć ze szczęścia nad moim arcydziełem.

            Dziś, pół wieku później, odkładam na bok filiżankę z herbatą i uśmiecham się do siebie na to wspomnienie. Nie wiem czy zachował ten obraz. Nie odwiedzałam jego galerii od dawna. Nawet nie wiem, czy jeszcze jest otwarta. Nie pokazałam naszego wspólnego dzieła nikomu. Jest wyłącznie nasze. I tylko śmieję się cicho, gdy przypomnę sobie że zapytał mnie wtedy: co lubisz jeść najbardziej?