[74] Pluszowy miś ~ Madame X

            Noc zapadła nad miastem, a nad ulicami unosiła się woń prochu niczym oddech przekleństwa*. Skądś, z miejsca, gdzie niewielu pozwala sobie przyjść i obserwować, dał się słyszeć płacz oraz to rozdzierające spokój zawodzenie kogoś, kto naprawdę cierpi, choć nikogo to nie obchodzi i komu nikt nie raczy pomóc. Ludzie, rozproszeni, jak tylko oni potrafią, zmierzali we wszelkich kierunkach, niektórzy nawet wysoko w górę bądź nisko w dół. Wśród nich byli także ci, którzy nie posiadali miejsca docelowego dla swojej wędrówki, nie wiedzieli nawet, gdzie trafią, kiedy przyjdzie po nich zakapturzona postać z kosą; ci szli tam, gdzie widzieli jeszcze szansę na odwlekanie końca w czasie - na rynek, gdzie wystawiono kilka kubłów z ogniskiem, coby liczba zamarzniętych przestała wreszcie rosnąć.

            Ogień - widoczny z każdego punktu na placu - swoimi pomarańczowymi mackami starał się sięgać coraz wyżej i wyżej, przyjmował kolejne polana, płonął, iskrzył się i wabił do siebie zbłąkane dusze, które nie miały gdzie się schować w ten jakże chłodny wieczór. Podchodzili do niego starsi i młodsi, wszyscy z jednakowo szarymi twarzami, w brudnych ubraniach i bez napędzających ich marzeń. Cienie ludzi, którzy w innej rzeczywistości mogliby właśnie grzać się przy kominku w domu i odpoczywać, a nie walczyć w tym mroku i smogu o jeszcze jeden oddech.
            Wśród tej grupy przypadkowych biedaków kryła się ona - dziewczyna z kapturem ciemnozielonej kurtki z wytarciami narzuconym na głowę, która ciemnym spojrzeniem starała się dojrzeć cień nadziei w tym nieprzyjemnym świecie. Było to jednak dość trudne; tam gdzie nie ma za wiele światła, nie może być za wiele nadziei, ona przecież ginie wśród ciemności.  Dziewczyna trzymała coś w obu dłoniach, ściskała z całej siły, zapatrzona w ogniste płomyki, z których nie pobierała ciepła, a jedynie zapamiętywała ich wygląd, by rozpoznać je, kiedy nadejdzie czas, gdy zwariuje i zechce podpalić wszystko, co ją otacza.
            Uczyniła krok do przodu i wyciągnęła przed siebie jedną z rąk. Po chwili ostatecznego zastanowienia rozpostarła palce, a to, co do tej pory w nich trzymała, opadło z odpowiednią prędkością wprost w języki, które pochłonęły to w przeciągu kilkunastu minut, kończąc jego życie w bolesny sposób.
            Dziewczyna przełknęła łzy, które napłynęły jej do oczu, a świadczyć mogły o smutku lub złości; akurat w tamtej chwili oba te uczucia walczyły o to, by przejąć władzę nad jej słabym duchem.
            Po pierwszym czymś do ognia należało wrzucić następną rzecz. Ta druga - ale nie ostatnia, sądząc po wypchanych kieszeniach starej kurtki - była inna. Stanowiła przedmiot osobisty, z którym wiązały się wspomnienia; nie była zabawką skradzioną ostatniej nocy ze schowka w miejskim sierocińcu - była pamiątką po życiu, zanim jednemu mężczyźnie porządnie odbiło, a znany jej świat opanowała wojna tak potężna, że jej końca, mimo upływu wielu miesięcy, wciąż nie było widać.
            Kiedy dziewczyna patrzyła na tę zabawkę, jej głowę zalały obrazy dzieciństwa i rodziny, którą kiedyś posiadała. Usłyszała nawet głos matki, jakby ta wcale nie była zimnym, rozkładającym się zapewne w zbiorowym grobie trupem, ale żywym człowiekiem stojącym tuż przed nią, uśmiechającym się i patrzącym wzrokiem pełnym miłości.
            Nigdy się go nie pozbywają, nakazała jej, wskazując bladą dłonią na pluszowego misia. On cię zawsze obroni.
            - No właśnie nie obronił - powiedziała do siebie dziewczyna i ścisnęła go mocniej w ręce.
            Prychnęła pod nosem, wrzucając kolejnego, różowego pluszaka w płomienie. Te przyjęły go z wdzięcznością i połknęły, zamieniając w kupkę nic nie wartego prochu, a do powietrza posyłając ostry zapach palonego plastiku, kiedy dosięgnęły guzika przyszytego do piersi zabawkowego misia. Dziewczyna patrzyła na to palenie i nie czuła się ani trochę lepiej, pozbywając się tego, co jeszcze wiązało ją z przeszłością. Złość w jej wnętrzu pokonała smutek, wygrała bitwę uczuć i dosięgła do każdej komórki, zamieniając młodą osóbkę w kogoś nieznającego skrupułów.
            Z głośnym okrzykiem wrzuciła do środka kubła pozostałe pluszaki, które ukradła, a które zdołały nakarmić płomienie, które sięgały już coraz wyżej. Patrzyła na tę ognistą magię i nie czuła już nic. Żadnego żalu czy tęsknoty, melancholii czy nostalgii - to już przeminęło, została jedynie pustka. Lekko otępiała spędziła przy cieple jeszcze kilka sekund, po czym ruszyła przed siebie, wzywana przez kolejny żywioł.
            Ostatni raz widziano ją, jak zapatrzona w spokojną taflę, spoglądała na przepływającą przez miasto rzekę, stojąc po drugiej stronie barierki, gdzie nic już nie mogło powstrzymać jej przed ewentualnym skokiem. Nie wiadomo, czy skoczyła - za to pewnym było, że wspomnieniem po niej dla tych, którzy zdołali ją zobaczyć w świecie ludzkich cieni i zapamiętać, był popiół z pluszaków i zapach plastiku.
            Kolejny dzień wstał nad miastem, a nad ulicami unosiła się woń prochu niczym oddech przekleństwa*.

_______________________________________

*  Dziękuję C.R.Z. oraz D. M. za możliwość użycia, zmienienia czasu oraz parafrazy tego zdania.