[75] Jaka magia, taki miecz ~ Justyna

            Romansidło mi wyszło, myślę, że mogłabym spróbować pisać romansidła... Fakt, że staram się co tydzień niejako zmuszać do pisania - żeby wpaść w nawyk, to tym razem jak już mozolnie zaczęłam, to nie mogłam przestać pisać. Co chwile wpadały mi do głowy nowe pomysły. Wydaje mi się, że rynek jest nienasycony mądrymi, ciepłymi romansami o niegłupich i niesztampowych ludziach. Zwłaszcza po tym jak zmarła moja ukochana Monika Szwaja :(  Myślę, że moja bohaterka, gdyby ją trochę rozwinąć, mogłaby taka być. I jej chłopak też. Tzn nie martwy, ale niesztampowy. Pozdrawiam, gpkowa braci... (jak zrobić z tego damską formę - gpkowa siostrzaność?) :)

           

Jaka magia, taki miecz!

            Pamiętam jak się całowaliśmy. Czemu pamiętam jak się całowaliśmy? Nie wiedziałam już, które z wspomnień są wyobrażeniami, a które naprawdę się wydarzyły. Pamiętałam, że wczoraj szczotka wpadła mi za pralkę. Poszłam do łazienki, przechyliłam się. Szczotka rzeczywiście tkwiła w ciemnym kącie na poduszce z kurzu. Zupełnie niespodziewanie przyszła mi ochota na porządki - odsunęłam pralkę i wygarnęłam zza niej wszystkie chusteczki, waciki, pojedyncze skarpetki i pędzel do różu (w międzyczasie zdążyłam kupić nowy). Wszystko to było cudnie utytłane w delikatnych puszkach szarego kurzu, który składał się z mikroskopijnych stworzeń, które żyły na resztkach martwego naskórka posklejanego pajęczynami i wilgocią. Pewnie pod mikroskopem zobaczyłabym, że ten szary kurz żyje i jest bardziej kolorowy niż plaża w Sopocie w środku lipca.

            W moim wnętrzu też buzowało. W tym właśnie momencie przypomniało mi się, jak długie palce delikatnie gładziły mnie po policzku, po czym zostałam złapana za brodę i pocałowana. Na samo wspomnienie żołądek zacisnął mi się w pętelkę. Kiedy wspomniałam to, co zdarzyło się później klepnęłam się otwartą dłonią w czoło.

- Jestem taka cholernie głupia! - szepnęłam. - Głupia, głupia, głupia!

Siedziałam na podłodze w łazience, utytłana w kurzu i robiłam sobie wyrzuty. Sobota jak każda inna...

Całowałam się wczoraj z Ferandilem, moim mistrzem gry.

Wstałam i spojrzałam w lustro.

Wyglądałam jak coś, co kot przyniósł z piwnicy. Kiedy za pralką zrobił się taki syf? Stwierdziłam, że na dzisiaj starczy porządków. Jak zwykle w chwilach zdenerwowania byłam jednym wielkim chaosem.

Ferandila znałam od paru miesięcy. Był to najdziwniejszy człowiek świata. Serio! Jeżeli myślicie, że znacie kogoś dziwnego, to na pewno nie aż tak. Normalnie nie miałabym szansy go poznać, ale  jego kolega prowadził klub gier planszowych w barze, do którego chodziłam z przyjaciółką.

Prowadzący klub gier był wysoki, pociągający. Grzywka opadała mu na głęboko osadzone, ciemne oczy. Kiedyś moja przyjaciółka namówiła mnie, byśmy zagrały w jedną z gier. Pamiętam to jak dziś...

            - Zachęcam do wzięcia udziału w turnieju Magii i Miecza. Turniej jest otwarty dla wszystkich. Potrzebujemy jeszcze dwóch osób do partii dla nowicjuszy.

- My się zgłaszamy! - zawołała moja przyjaciółka. - Zapisz nas. Ja jestem Patrycja, a to jest Kasia.

Nie wiedziałam co się dzieje. Przyjaciółka ciągnęła mnie między stolikami w stronę dużego stołu stojącego na uboczu.

- No dobrze – uśmiechnął się wysoki. - Ja jestem Artur. Miło mi. Usiądźcie do stołu, zaraz podpiszecie listę i wyjaśnię wam zasady.

Przy stole siedziało jeszcze dwóch chłopców, około dziewięcioletnich. Mieli już przed sobą karty postaci, obok nich leżały materiałowe sakiewki, w których pewnie kryły się kości.

- Gra polega na tym, żeby dotrzeć do Korony Władzy, o tutaj. Poruszamy się po planszy o tyle pól, ile wyrzucimy kością, tylko w ostatniej krainie poruszamy się o jedno pole. Z resztą będę wam tłumaczył na bieżąco co i jak. To proste. Teraz wylosujcie postacie. Wylosowałyśmy karty, dostałyśmy mieszki złota i czary. Wylosowałam Leśnego Duszka. Ucieszyłam się. Moja przyjaciółka komentowała głośno grę, śmiała się, a ja nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Artur, który cały czas obserwował rozgrywkę i tłumaczył wszystko kompletnie mnie paraliżował. Jednak tyle razy grałam w tę grę, że wygrałam w paru turach. Z resztą nie było to trudne, bo pozostali grali jak potłuczeni, dzięki czemu wykończyli się sami. Tym samym przeszłam do kolejnego etapu  i byłam czwartą osobą w grupie zaawansowanych. A parę dni później grałam z Arturem i jego dwójką kolegów w turnieju mistrzowskim. Okazało się, że jestem sensacją tego turnieju. Nikt nie spodziewał się, że kompletna świeżynka może dojść do tego poziomu. Podejrzewali mnie o niezwykłe szczęście. Jednak, gdy wygrałam jakimś cieniasem, bodajże Ministrelem, turniej mistrzowski, wszyscy zrozumieli, że nie mają do czynienia z kompletnym nowicjuszem i żeby nigdy nie dyskredytować dziewczyn. Nie wiedzieli, że od dziecka kocham fantastykę i gry planszowe, tylko nie obnosiłam się za bardzo z tym hobby.

            Tak, wtedy wygrałam turniej i tym samym stałam się jedną z nich. Krótko później dołączyłam do drużyny RPG. Cieszyłam się, że wreszcie trafiłam na grupę, która ma podobne zainteresowania, co ja. Obiecałam sobie, że nie wdam się w żadną historię miłosną. Wczytywałam się w stare roczniki czasopism o fantastyce, żeby przypomnieć sobie co i jak i nie skompromitować się na sesji. I udało mi się... aż do wczoraj.

Całowaliśmy się!

- Cholera! - przeklęłam głośno. - Dlaczego Ferandil?

Chłopaki zorganizowali całodzienną sesję, która skończyła się w sobotę koło dwudziestej. Mieliśmy rozjechać się do domów, ale postanowiliśmy jeszcze posiedzieć i zagrać w Munchkina. I to właśnie podczas przerwy, gdy stałam w przedpokoju podszedł do mnie Ferandil, spojrzał na mnie oczami spaniela i pocałował. Pamiętam jeszcze, jak do pomieszczenia wszedł Artur i zdziwiony od razu się wycofał, potykając w progu. Ja ubrałam kurtkę, buty i uciekłam w noc.  Ferandil mówił coś do mnie, później wybiegł za mną, ale zdążyłam wbiec do autobusu. A miałam takie fajne itemy i 9 level... 

            Niestety chuć, jak zwykle, zmieniła idyllę w bagno. Na szczęście nie zdążyłam pożyczyć im  paru dodatków do Magii i Miecza, bo wtedy dopiero byłoby nieciekawie. Rozłożyłam Carcassonne i postanowiłam spędzić niedzielę na graniu. Gdy byłam w połowie rozgrywki usłyszałam dzwonek do drzwi. Gdy spojrzałam przez wizjer zobaczyłam Ferendila. Przez wizjer wyglądał jeszcze dziwniej niż na co dzień. Wysoki, bardzo szczupły, zawsze w długim rękawie i długich spodniach. Nie miał facebooka i nie korzystał z mediów społecznościowych. Jego komórka nie odbierała smsów, za każdym razem trzeba było do niego dzwonić. Po krótkim namyśle otworzyłam drzwi. W dłoniach trzymał karton. Uśmiechnął się nieśmiało pokazując białe, równe zęby.

- Czy zamawiała pani pizzę?

- Nie - odpowiedziałam zaskoczona.

- No i dobrze – odłożył pizzę na schody. - A może film?

- Wejdź, proszę. Pizza też może wejść – otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam go do domu.

- Napijesz się czegoś? Kawa, herbata? Mam fajny ekspres.

- O, chętnie.

Bezceremonialnie poszedł za mną do kuchni. Nie wiedziałam czego się po nim spodziewać. Powodował we mnie jakieś dziwne napięcie. Zastanawiałam się w jakim kubku zrobić mu kawy. W końcu wybrałam cudną filiżankę z cienkiej porcelany. Dopiero gdy spieniałam mleko zdałam sobie sprawę jak absurdalnie będzie wyglądał mój gość z filigranowym kubeczkiem. Uśmiechnęłam się pod nosem.

Ferandil uśmiechnął się do mnie.

- Piękna filiżanka.

- To moja ulubiona – odpowiedziałam, zanim zdałam sobie sprawę, z tego, że to mówię. No pięknie!

- Jestem zaszczycony.

- Słuchaj... - zaczęłam nieśmiało. - Jak ty właściwie masz na imię?

Roześmiał się głośno.

- Chcesz mi powiedzieć, że całowałaś się z mężczyzną, którego imienia nie znasz? - uśmiechnął się figlarnie. - No dobrze... Nazywam się Brajan, miło mi.

Cały czar prysł. Brajan? What the fuck? Co to za imię? Jego mama kochała się w Brajanie Adamsie? Moja twarz musiała bezczelnie ujawnić targające moją duszą emocje.

- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. Nazywam się Stanisław. Staszek.

- Pokaż dowód! - zażądałam.

 Pokazał. Okazało się, że rzeczywiście nazywa się Staszek. Pozwoliłam mu zostać na film. Później na rozmowę. A jeszcze później na zawsze. (No, powiedzmy, że na jakiś czas, ale prognozy są korzystne).