[76] Skok jak smok ~ Justyna

            Napisałam ten wyrób opowiadaniopodobny w pół godziny, kopana w łokieć przez córkę, słuchając odgłosów głupiego filmu, który oglądała córka z mężem – a wszystko dlatego, że nie chciało mi się ruszyć tyłka z kanapy i przenieść się do kuchni. Wiem, że jest to trochę toporne, ale nie mam ani siły ani czasu poprawiać tego tekstu. Napisałam mimo kompletnego braku czasu. Kolejny tydzień z rzędu. Jestem z siebie dumna <3

           

Skok jak smok

            Gęsty las stopniowo rzedł. Rozpoznawałam, że znajdujemy się coraz bliżej zasmoczonych terenów. Podciągnęłam opaskę z liści, która opadała mi na biodra.

- Musimy zachować ostrożność. Żaden nie może nas zobaczyć - powiedział do mnie Piotrek, zgodnie z obowiązującą procedurą, po czym zwolnił tempo i rozejrzał się. - Zaraz zaczną się ich ścieżki spacerowe.

            I rzeczywiście, słońce nie zdążyło drgnąć a my znaleźliśmy się nieopodal szerokiej na około pięć metrów ścieżki. Piotrek pokazał mi gestem, że mam się skryć za krzakami, a sam poszedł zobaczyć, czy jest czysto. Gdy był blisko ścieżki widziałam jak klapnął płasko na ziemię. Odruchowo schyliłam głowę i próbowałam udawać, że nie istnieję. Ścieżką biegł smok. Był ciemnozielony. Z jego paszczy wydobywał się rytmiczny oddech. Umięśnione tylne łapy ściśle oplotły przylegające spodnie – czytałam, że oni nazywają to legginsami. Na przedniej łapie miał miniaturowy ekranik, który prawdopodobnie mierzył mu dystans biegu i parametry pracy organizmu. Smok biegł równym tempem wpatrując się przed siebie. Na szczęście nas nie zauważył. Gdy zniknął za górką Piotrek wychylił się i pomachał. Przebiegliśmy drogę i znaleźliśmy się niedaleko celu. Musieliśmy poczekać aż słońce zajdzie. W tym czasie okoliczną ścieżką przejechały ze trzy samochody. Wiedzieliśmy, że pracownicy supermarketu kończą zmianę koło zachodu słońca. Minął rok od ostatniej kradzieży więc liczyliśmy na to, że ich czujność trochę osłabła. Smocze sklepy miały dużą słabość – smoki źle znosiły zapachy, więc smoczy inżynierowi montowali w nich systemy wentylacyjne. Zbyt wąskie, by zmieścił się w nie smok, zbyt skomplikowane by otworzyło je zwierze, ale idealne dla nas, ludzi.

            Naszym zadaniem było włamać się do sklepu, złapać dwa grzbietaki, wypełnić je gwoździami, farbami i lekami i jak najszybciej zwiać do naszej siedziby w głuszy, o której smoki nie miały pojęcia. Miałam za sobą parę takich wycieczek. Byłam zwinna i nie wymagałam zbędnych tłumaczeń. Myślę, że za to cenił mnie małomówny Piotrek. Ja lubiłam tę robotę. Smoki mnie fascynowały. Były takie cywilizowane. Chciałabym zobaczyć operę! Posłuchać koncertu! Iść do kina! Zamyśliłam się w alejce z książkami. Przystanęłam przy wielkim tomiszczu. Na okładce była smoczyca z długimi włosami opadającymi na umięśnione, błyszczące ramiona. Jej ewidentnie powiększone cycki opinał różowy top. „Zmień swoje życie z Chodakowską!” widniało na okładce. Smoczyca uśmiechała się zachęcająco uszminkowanymi dyskretnie ustami. Ech! Smocze życie. Urodziłam się w złym plemieniu. Otworzyłam książkę, wydarłam z niej paręnaście stron i wcisnęłam je pod przepaskę z liści.

            Niestety w tym właśnie momencie odezwało się przeraźliwe wycie. Opowiadano mi, że to się nazywa alarm i najczęściej oznacza, że już po tobie. Zaczęłam biec w stronę alejki, w której ostatnio widziałam Piotrka. Stał jak wmurowany a wokół niego leżały resztki roztrzaskanego telewizora. Trzepnęłam go z liścia w twarz.

- Piotrek! Cholera! Uciekamy!

Otrząsnął się. Wrzuciliśmy na plecy grzbietaki i pobiegliśmy w stronę szybów wentylacyjnych. Ledwo wdrapaliśmy się na górę po linie, którą zostawiliśmy schodząc, gdy alarm wyłączył się, a przez kratkę wentylacyjną zobaczyliśmy smoka w stroju ochroniarza, który wbiegł do sklepu. Gdy dotarł do alejki z telewizorami zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy.

- Stefan, to pewnie jakiś zwierzak. Telewizor przewrócony, ale tak to nic się nie stało. Zaraz to posprzątam. Sytuacja opanowana.

            Smok rozłączył się i wrócił do kanciapy, pewnie po miotłę i szufelkę. Postanowiliśmy z Piotrkiem wykorzystać ten moment na ucieczkę. Wyszliśmy z szybu, zamknęliśmy go i bardzo ostrożnie ruszyliśmy w drogę powrotną wzdłuż sklepu. Niestety zza rogu wyszedł ochroniarz z latarką w ręku. Zamarliśmy. Zaraz za nim szedł drugi. Byli tak blisko, że słyszeliśmy ich chrapliwe oddechy.

- Andrzej, słyszałeś to, co ja?

- To pewnie jakaś wiewiórka.

- Idziemy to sprawdzić.

Spojrzeliśmy na siebie z Piotrkiem i wiedzieliśmy, że jedyne co nam zostało, to ucieczka. Ruszyliśmy jak oparzeni w gąszcz. Nie patrzyłam za siebie, ale słyszałam jak smoki biegły za nami. Były ze dwa razy większe od nas i nie miały na plecach ogromnych grzbietaków, ale ich wielkość działała w tych warunkach na ich niekorzyść. My byliśmy przyzwyczajeni do przemykania się przez gąszcz, smoki były ociężałe od siedzącego trybu życia. Wyraźnie je wyprzedzaliśmy. W końcu odgłos ich kroków umilkł zupełnie. Zatrzymaliśmy się z Piotrkiem, żeby złapać oddech.

- Niewiele brakowało – powiedziałam.

- Dobra robota, Felicjo. Naprawdę dałaś radę. I wciąż mamy łup.

- No super. Ale co teraz? Gdzie my jesteśmy?

Niestety niebo było zasnute chmurami, musieliśmy poczekać, aż pokażą się gwiazdy, żeby wyznaczyć kierunek do domu. Drugą opcją było znaleźć rzekę, przez smoki nazywaną Zgłowiączką, której biegiem mogliśmy dotrzeć do ludzkich siedzib. Znaleźliśmy biegnącą nieopodal wąską ścieżkę. Doprowadziła nas do ogrodzenia.

- To ogródki działkowe na Jednostce E – wyjaśnił mi Piotrek. - Tylko jak je ominąć? Byłem tu kiedyś, ale to było dawno temu. Chyba najłatwiej byłoby iść wzdłuż ogrodzenia.

- Kojarzę je na mapie. Musimy uważać, bo jak pójdziemy w złym kierunku to dotrzemy do osiedla mieszkalnego. A tam może być gęsto.

- To wtedy spytamy kogoś o drogę.

- Stary, nie będziemy pytać o drogę smoka!

- A dlaczego nie? - rozległo się nagle zza ogrodzenia. - Dlaczego nie mielibyście zapytać o drogę smoka?

Zamarliśmy z Piotrkiem i gdyby nie fakt, że przed nami pokazało się ogrodzenie, które odchodziło od tego, przy którym szliśmy, a po lewo od nas płynęła struga ścieków pewnie byśmy zwiali. W tej sytuacji okazało się to trudniejsze, aczkolwiek nie niewykonalne. Odwróciłam się szybko, ale niestety suwak od grzbietaka zahaczył o ogrodzenie. Nerwowo zaczęłam szarpać metalowe kółeczko, nie chcąc porzucić cennego łupu. Smok stał za ogrodzeniem i patrzył na nas ze spokojem.

- Spróbuj zionąć ogniem, wtedy na pewno uda ci się odczepić ten plecak i odlecieć – powiedział smok.

- Zionąć czym? - zapytałam nie przerywając szarpaniny.

- Wyglądacie zupełnie jak ludzie, a oni przecież umieją zionąć ogniem – powiedział smok, po czym zgiął się wpół i zwymiotował. Z jego ręki wypadła na wpół opróżniona butelka. Nieprzyjemna woń wypełniła powietrze. Z domku na działce wybiegła smoczyca i zaczęła okładać smoka gazetą. Mi w międzyczasie udało się odczepić plecak. Gdy zobaczyliśmy smoczycę kucnęlismy bez ruchu za ogromnym bukszpanem.

- Mariusz, do cholery! Znów piłeś! Czy dla ciebie nie ma weekendu bez schlania się do nieprzytomności?

- Weź, kluseczko, mnie nie obrażaj. Jestem przytomny! I właśnie widziałem najprawdziwszych ludzi!

- Mariusz, cholera, co ty piłeś, smoczy absynt? Wujek Karol widział po tym swojego szwagra przy robocie. To prawie jak narkotyk. Do domu, bo ci ogon przetrące.

- No idę, idę. A jak ktoś chciałby się wydostać do lasu, to wystarczy iść przy ogrodzeniu, przy wielkim dębie odbić w las, iść ścieżką, na rozwidleniu w prawo i dotrze się do Zgłowiączki.

- Cicho, głuptaku.

- Co cicho? Dziadek mi opowiadał, że też ich kiedyś widział. Nawet się z kilkoma przyjaźnił.

Dalszą opowieść zagłuszyło trzaśnięcie drzwiami. Pokiwaliśmy do siebie głowami i ruszyliśmy w drogę zgodnie ze wskazówkami naszego smoczego kumpla. Może kiedyś tu wrócimy?