[84] Wiosennie jakoś ~ MAG

„Wiosennie jakoś…”

   Pierwsze promienie słońca, które już wyżej wznosiło swój złoty łeb oblizały łakomie skrawek ogrodu Zbigniewa. Tuż za pięknym domem rozpościerał się kawał niezłego gruntu, na którym Zbigniew uprawiał nie tylko roślinki, ale i sport oraz nierzadko igraszki z pannami. Panien było wiele, ale oto przyszła i na niego pora i Zbigniew się zakochał. Nie dość, że pani, która wjechała do jego serca z impetem godnym Yamahy R1, to jeszcze ta piosenka się do niego przyczepiła! Zbigniew był zdruzgotany swoim obecnym stanem. Snuł się po domu i ogrodzie w melancholii pogrążony jak mnich w modlitwie, to znów podskoczył jak baranek na hali, podśpiewując (pobekując) radośnie, aczkolwiek z nutą fałszywą i nieporadną. Piosenka zupełnie mu się nie podobała, ale się uczepiła i tyle.

Zbigniew miał ogromny problem, bo pani nie odwzajemniała jego gorliwych zalotów i uczuć podawanych bezpośrednio. Cierpiał.

„Wiosna wybuchła mi prosto w twarz” – zaśpiewał w radio znajomy głos. Zbigniew aż podskoczył i rozlał nieco kawy porannej na wieczorowy szlafrok.

- Tak nie może być!- powiedział do siebie głośno i podjął postanowienie. W drodze do łazienki miał już gotowy plan.

Przygotowania trwały kilka dni. Wszystko obmyślane do najmniejszego szczegółu. Zadowolony z siebie zaśpiewał: „ z nosa leci mi krew/ ja czuję, że cię tracę”. Oj, tam! Nie stracę! Będzie moja! Na zawsze!

      - O, proszę! Tu będzie ci wygodnie, moja kochana! Tak. Oprzyj głowę na poduszce  i się zrelaksuj. Ja za chwilę wracam. Czekaj! Nigdzie nie odchodź, bo niespodzianka, o której ci mówiłem jest po prostu… Ach, co ci będę opowiadał! Sama za chwilę się przekonasz!

Zbigniew należał do ludzi, którzy jeśli czegoś pragną, to w końcu to dostają lub sobie sami biorą. Więc wziął. Na tarasie pyszniły się sadzonki wielokolorowych kwiatów i dziwnych, ale pięknych krzewów. Ogród był przygotowany do przyjęcia nowych jego mieszkańców. Zbigniew starannie wyznaczył poszczególne stanowiska dla określonych sadzonek. Całość miała się układać w konkretny wzór. Wszystko dla niej. Dla ukochanej! „Jestem taki nieodporny/ Jak zmienia się czas/ I jestem jakiś taki/ Ty czegoś płaczesz” – zanucił pod nosem i wrócił do salonu, gdzie czekała na niego jego Jolanta. Była piękna! Patrzył na nią zachwycony i oczarowany. Jej półprzymknięte oczy patrzyły na ogród, który czekał na zasiedlenie. Jej rzęsy rzucały cień na alabastrowe policzki, a długie, czarne włosy, niedbale rozrzucone na poduszce odbijały promienie zachodzącego słońca. Westchnął Zbigniew oniemiały tym widokiem i zanucił cicho: „I znowu noce są krótsze/ I co raz więcej dnia/ A nasze ciała są chudsze/ A w nich jest więcej nas.”

- Moja droga! Nie chcę burzyć twego stanu ukojenia, ale czas, abyśmy przenieśli się do miejsca, w którym nikt nie będzie nam przeszkadzał w naszym zespoleniu. Chodź! Albo nie! Ja cię zaniosę! – i porwał Zbigniew w ramiona swoją oblubienicę, i poniósł w miejsce intymne, gdzie przygotował niezwykłe łoże, wyścielone płatkami róż i skropione wonnymi olejkami.

- Królowo moja! Jesteś taka piękna!- zapiał z radości. – Czas na celebrację naszej miłości! Każdą cudną część twojego boskiego ciała przyozdobię odpowiednim kwiatem, krzewem niezwykłym, by utkać kobierzec godny bogini na wzór jej i podobieństwo! – i zabrał się Zbigniew do pracy żmudnej i ciężkiej.

„Wiosną ulice nie są wcale takie złe/ Budzą się wrzody/ I ciepły jest deszcz” wyło z głośników zapętlone nagranie. Zbigniew nalał sobie szklaneczkę rumu. Pot ściekał mu z czoła, ale dzielnie pracował. To dla niej! Dla nas! Na zawsze!

- Popatrz, królowo moja! Twe serce jak róża, więc niechże róże tu kwitną. Twe dłonie jak lilie, a zatem niech rosną. Twoja twarz jak magnolia, niech zalśni pełnia kwiatów. Ręce twe i nogi smukłe jak powoje. Łono i brzuch gładki jak płatki tulipanów, a wokół roztaczasz blask i niewinność jak stokrotki. Niechże więc rosną gęstwiną wokół. – przemawiał Zbigniew, popijając rum jak stary marynarz.

„Może trochę więcej piję/ Może trochę mniej śpię/ Poza tym wszystko/ No, wszystko okey ‘.

- Nie martw się, Jolanto. To tylko piosenka. Ja nie piję, ale dziś taki dzień, taki wieczór niezwykły i nasz! Nasz! – bełkotał zmęczony pracą i alkoholem Zbigniew.

„Wiosną mi mówisz/ Że gubisz swój wdzięk/ No nie przesadzaj/ Ja wciąż kocham Cię” – zaintonował nie wiadomo, który raz wokalista. Zbigniew się żachnął na te słowa z głośnika.

- Nie słuchaj go, moja jedyna! Wdzięk swój zachowasz na zawsze. Zawsze będę cię kochał tak jak dziś. Na wieki! – seplenił już nieco, ale szło mu dobrze.

- Noce są już krótsze, Jolanto. Czas kończyć. Jak ci się podoba? Piękne, prawda? Starałem się bardzo i cieszę się, ze doceniasz mój wysiłek. To symbol mojej miłości do ciebie, jedyna! Teraz czas na spoczynek. Utulę się w tobie i zasnę. Śpij słodko, moja bogini! – i złożył swoją głowę zmęczoną, ale pełną miłości i rumu tuż przy krzewie czerwonych róż.

„Wiosną wydaje się/ Że koniec jest blisko/ Chce się uciekać/ Lecz nie wiadomo gdzie”. Zachrypiało i piosenka i zgasła. Zapadła głęboka noc i cisza.

     „Makabrycznego odkrycia dokonała policja wrocławska. Przyjęto zgłoszenie, że na jednej z posesji słychać głośną muzykę i odgłos piły mechanicznej. Na miejscu interwencji odnaleziono zwłoki mężczyzny, który leżał w ogrodzie wśród świeżo posadzonych kwiatów. Podczas przeszukiwania terenu policyjny pies zaczął rozkopywać sadzonki. Okazało się, że pod każdą z nich znajdowało się rozczłonkowane ciało młodej kobiety, której zaginięcie zgłoszono  trzy dni temu. Policja ustala okoliczności i wszczęła śledztwo w sprawie”

- Brrr… wzdrygnęła się kobieta i przełączyła stację radiową. I popłynęła wesoła piosenka o wiośnie: „  Wiosna wybuchła mi prosto w twarz/ Z nosa leci mi krew/ Ja czuję, że Cię tracę.”

Marzec 2018

MAG