[84] Głodnia ~ Justyna

Głodnia

            - Co za gówno - powiedziałam deptając zimną ziemię beżową baletką. Gdy podniosłam stopę zobaczyłam wygnieciony, świeży pęd tulipana. Chuj zamiast zdechnąć i dostarczyć mi satysfakcji wyprostował się jak gdyby nigdy nic. Nawet tego nie umiałam zrobić porządnie.

            Była pieprzona wiosna, a ja wciskałam ręce do kieszeni kuląc się z zimna pod jabłonką posadzoną przez dziadka. Rozejrzałam się po działce. Napisać, że była zaniedbana było by eufemizmem.

- Zaniedbana to ja jestem - powiedziałam, podziwiając swoje odbicie w pękniętym lustrze w chałupce. - Tutaj jest jak w mojej duszy.

            Dom wyglądał jakby go ktoś zjadł i wyrzygał. Pachniał jakby stało się to z osiem lat temu. Działka była porośnięta chwastami a ogrodzenie w ruinie. Jednak wiedziałam, że nie mam ani czasu, ani wyboru. Na szczęście była wiosna, więc mogłam tu zamieszkać. Do zimy może poznam bogatego i przystojnego aktora z Hollywood. Taki był plan. Póki co musiałam zabrać się do roboty. Postanowiłam zacząć od razu. Spojrzałam na zegarek. Była szesnasta. Z terapii powinnam wrócić koło osiemnastej, więc miałam jeszcze dwie godziny. Taki tam ogródek, parę ruchów grabiami i po robocie.

            Niestety okazało się, że rzeczywistość skrzeczy. Po dwóch godzinach harówy moje baletki przypominały wnętrze mojej duszy, a ogródek okolice bikini po wakacjach. Ogarnęłam może pięć metrów na pięć. Spojrzałam na swoje dzieło z satysfakcją. W tym tempie przeprowadzę się tutaj za jakieś piętnaście lat.

            Wsiadłam do auta, którym nie udało mi się wjechać za ogrodzenie, i obiecałam sobie, że przyjadę tu najszybciej jak będę mogła, żeby dokończyć dzieła. Na furtce błyszczała nowa kłódka, na moim kółeczku z kluczami nowy, śliczny okaz.

Następny poranek był koszmarny. Bolało mnie absolutnie wszystko. Myślałam, że umieram na jakąś ciężką chorobę genetyczną. Niestety moje dziecko miało to, delikatnie mówiąc, w dupie.

- Mamo, mamo, jestem głodna!

- Na co masz ochotę?

- Na płatki!

            Załkałam bezgłośnie. Małymi kroczkami ruszyłam do kuchni, by podgrzać Waszej Wysokości mleko do odpowiedniej temperatury i nasypać płatków. Na szczęście sprostałam wymaganiom wysublimowanego podniebienia. Z lodówki straszyło pismo informujące o terminie rozprawy sądowej. Wiedziałam, że w moim cudownym mieszkaniu, które urządzałam przez ostatnie osiem lat, mogę zostać najwyżej do końca miesiąca. Dopiero siostra, z upiornym uśmiechem, podpowiedziała mi, że mogę wprowadzić się z powrotem do rodziców. Ta groźba wywindowała moją inteligencję do niebotycznego poziomu. Wtedy właśnie przypomniałam sobie ziemię dziadka.

            Nasza pra pra rodzina kiedyś tam mieszkała. Dziadek przeprowadził się do bloku, a ziemię za miastem traktował jako miejsce odpoczynku i źródło pożywienia, które za czasów PRLu było trudno dostępne. Z opowieści wiem, że hodował tu praktycznie wszystko, od alkoholizmu przez fasolę, aż po nutrie i króliki. Ziemia była średnio urodzajna. Położona niedaleko drogi krajowej, więc gdy przejeżdżały nią TIRy to szklanki dzwoniły o siebie. Pamiętam to, bo jako dziecko regularnie spędzałam tu wakacje. Później, gdy rodzice zachorowali, ziemia została zaniedbana. Teraz przypomniałam sobie o niej ja. Nie wiem czy to dobrze, czy źle. Potrzebowałam miejsca do życia. Po rozwodzie zostałam z niczym. Niestety dałam się oszukać jak małe dziecko. Dostałam mieszkanie na ogromny kredyt, którego nie miałam szansy spłacać. Sprzedałam mieszkanie dużo poniżej jego wartości przez kryzys na rynku nieruchomości. Spłaciłam lwią część kredytu. Na resztę pieniędzy pożyczyli rodzice. Kurwiąc pod nosem starałam się powtarzać sobie w głowie, że tak właśnie musiało być. Wracałam na ojcowiznę. Myśląc o warunkach, jakie mnie tam czekają, czułam, że z moją karmą jest stanowczo coś nie tak. Zapewne była to nie karma tylko głodnia.