[82] Nie mów im, Alicjo ~ SorrowBlue

Większość małych dzieci lubi bawić się lusterkiem. Najpierw są zainteresowane, myśląc zapewne, że spotkały inne dziecko, by po chwili wybuchać śmiechem, gdy zrozumieją, że widzą swoje odbicie. Większość, ale na pewno nie ona. Gdy pierwszy raz rodzice pokazali jej lusterko, dziewczynka rozpłakała się tak bardzo, że trudno było ją uspokoić już do końca dnia. Z biegiem lat rodzice zrezygnowali zupełnie z pokazywania dziecku jej odbicia, kompletnie nie rozumiejąc jej reakcji. W ich oczach była najpiękniejszym dzieckiem na świecie, laleczką o ciemnych oczach i włosach w kolorze karmelu. Nawet dziecięcy psycholog nie mógł pojąć lęku dziewczynki przed jej własnym odbiciem. A przynajmniej tak wszyscy sądzili, że to o odbicie chodzi.

* * *

- Raz, szybko, spojrzę tylko na siebie, tylko na... Aaah! - krzyk dziewczyny przeszył powietrze jak strzała. - Nigdy się nie przyzwyczaję...

- Alicjo? Coś się stało? - z kuchni dobiegł zatroskany kobiecy głos.

- Wszystko w porządku mamo! Wystraszyłam się ćmy! - skłamała swobodnie, robiąc to ostatnio coraz częściej.

To, czego naprawdę się wystraszyła, było dużo bardziej przerażające, niż nieco zakręcony i delikatny owad. Nie miało uroczych, sypiących pył skrzydełek ani puchatych czułek. Dziewczynie zrobiło się głupio, że paskudną istotę w lustrze nazwała ćmą. Widziała ją nie pierwszy raz, jednak zawsze zbyt krótko, by pamiętać szczegóły. Czasem wydawała jej się tylko czarną, pulsującą plamą, innym razem otwierała paszczę usianą cienkimi jak igły zębami i wyciągała rozwidlony, fioletowy język w kierunku odbicia dziewczyny. Alicja nawet nie chciała sobie wyobrażać, co by się mogło stać, gdyby nie zdążyła uciec z lustrzanego obrazu. Nie zawsze widziała to samo, dziwnych istot zamieszkujących ten Odbity Świat było znacznie więcej. Nie miało żadnego znaczenia, jakie to było lustro ani gdzie się znajdowało. Im większe lustro, tym więcej potrafiło się ich pojawić. Załatwianie potrzeb w galeriach handlowych było dla dziewczyny prawdziwym koszmarem.

Z resztek szoku wyrwał ją dźwięk szczotki uderzającej o podłogę.

- Jesteś tam Alicjo? - aksamitny głos przyprawiał ją o dreszcze.

- Przestań! - krzyknęła jak zawsze w kierunku lustra.

Szczotka zaczęła wirować na podłodze. Jak zawsze jej nie posłuchał.

- Chciałem tylko przypomnieć, żebyś nikomu nie mówiła o tym, co widziałaś. Takie jest moje zadanie, nic więcej.

Dziewczyna przygryzła wargę nie wiedząc, co powiedzieć. Przekonała się już, że Czarny Kot jest tak naturalny i obojętny, jak tylko jest to możliwe. Pamiętała wciąż swój zawód, kiedy zrozumiała, że nawet on nie będzie jej przyjacielem w tym okrutnym świecie. I chociaż jest jedną istotą, z którą mogła porozmawiać o tym, co widzi w lustrze, nie może na niego liczyć. Nie udzielał jej także zbyt wielu odpowiedzi, odnośnie Odbitego Świata. Rozkoszował się własnymi niedopowiedzeniami, które zamiast objaśniać, tylko budziły kolejne wątpliwości.

- Kocie, co to było? - podjęła próbę dziewczyna.

- Czarna uzębiona z rozwidlonym językiem istota, mieszkaniec Odbitego Świata - wydeklamował znaną jej już na pamięć regułkę, na co tylko westchnęła.

- Czy ona mogłaby mnie zabić?

- Za każdym razem pytasz mnie o to samo nudna i bezrozumna dziewczyno - prychnął i, jak się domyślała, ze wzgardą odszedł w głąb lustra.

Czasami zbierała się na odwagę, by zerkać na lustro w taki sposób, by nie pojawiło się w nim jej odbicie. Kilka zaledwie razy udało jej się zobaczyć jej tajemniczego rozmówcę - Czarnego Kota. Przedstawił się jej w ten sposób podczas ich pierwszej rozmowy i dopiero, gdy go zobaczyła, zrozumiała, że ta nazwa jest nieco na wyrost. W lustrze nic nie było normalne, nawet Kot nie był kotem, a jedynie czarnym gęstym dymem, układającym się w smukły kształt o błyszczących, złotych oczach. Nikt poza nią nigdy go nie zobaczył i nie usłyszał, a gdy Kot strącał coś w odbiciu, przedmioty poruszały się również w Prawdziwym Świecie, winę zrzucano jednak na nieuwagę bądź przeciąg. Był jedyną istotą, która mówiła do niej zza lustra. Kot zabraniał jej mówić komukolwiek o Odbitym Świecie, strasząc Alicję bardzo brutalną karą, o której jednak nie powiedział nigdy więcej niż to, że jest bardzo brutalna.

* * *

Dziewczyna pociągnęła za odpowiedni sznureczek zasłaniając lustro kotarą. Wystarczy na dziś. Odbity Świat przerażał ją, ale z biegiem lat zaczynał również fascynować. Pomieszczenia były w nim takie same, ona była w nim identyczna, tylko pojawiały się dodatkowe zjawiska jak mgła lub dym, a zza krawędzi wyskakiwały przedziwne istoty. Nie raz już miała ochotę pozwolić im dotknąć swojego odbicia, panikując i uciekając w ostatnim momencie.

- Może powinnam kupić wiedźmiński miecz albo zestaw małego egzorcysty? - spytała przestrzeń, bo Kot albo poszedł albo nie miał zamiaru udzielać jej odpowiedzi.

- Mówiłaś coś skarbie? - Kobieta, która właśnie uchyliła drzwi pokoju była ładną blondynką w okolicach czterdziestki.

- Nie mamo. Nic - odpowiedziała z uśmiechem Alicja.

- Przyszłam zawołać cię na obiad. - Zerknęła nerwowo w kierunku zasłoniętego lustra.

Tajemnicza fobia jej córki wywoływała w niej dziwny niepokój. Wiele razy próbowała wyciągnąć z niej, co też widzi w odbiciu, jednak dziewczynka uparcie odmawiała odpowiedzi lub twierdziła, że nie lubi na siebie patrzeć, bo jest brzydka. Być może uwierzyłaby w to kłamstwo, gdyby nie widziała jej uśmiechu podczas oglądania własnych zdjęć, przed którymi wcale się nie broniła.

- Już idę - powiedziała dziewczyna po chwili, widząc, że kobieta oczekuje odpowiedzi, ciągle stojąc w progu.

Nikt nie lubił być w jej pokoju. Ani rodzice, ani młodsza siostra, ani nawet ich kot. O ile Alicję traktowali całkiem normalnie, tak należący do niej pokój zdawał się uchodzić za nawiedzone miejsce.

* * *

- Jak minął dzień? - Ojciec nigdy nie umiał w obiadowe rozmowy i codziennie zaczynał tym samym tekstem.

- Byłam dziś z koleżankami na łyżwach i było suuuuper, a jutro idziemy na zakupy i też będzie super na pewno, tak się cieszę, że są ferie i nareszcie mogę z nimi gdzieś wyjść, a nie tylko w szkole i w szkole... - mała blondyneczka z entuzjazmem wyrzucała z siebie myśli.

"Są tacy normalni i szczęśliwi - przemknęło w myślach Alicji - czemu to akurat im musiałam się urodzić?" Nie pierwszy raz patrzyła na siebie jak na skazę w idealnej rodzinie. Też chciałaby opowiedzieć radośnie o swoim dniu, też chciałaby bez lęku chodzić na zakupy i normalnie korzystać z przymierzalni.

- A jak u ciebie, Alicjo?

- Umm, nic nowego.

- Ty nigdzie nie wychodzisz? - brnął szpakowaty mężczyzna.

- Nie, odpoczywam.

- Chcesz iść ze mną na zakupy jutro? Będzie super! Teraz są gigantyczne przeceny, może znajdziesz coś dla siebie, o wiesz, Marta mówiła mi, że widziała urocze sweterki... - dziewczyna przestała słuchać ćwierkania młodszej. Rodzice ukrywali przed nią problem starszej siostry i Ania co pewien czas próbowała swoich sił w wyciągnięciu Alicji z domu.

- To świetny pomysł - rzucił ojciec wyrywając Alicję z jej własnego umysłu.

- Oh, nie, jutro… - zaczęła protestować, nie do końca świadoma przed czym się broni, jednak natychmiast młodsza siostra weszła jej w słowo.

- Myślałam, że lubisz króliki!

- Owszem, lubię, ale…

- Czyli pójdziesz ze mną! Eeeekstraaa! - Ania krzyknęła głośno i uśmiechnęła się najbardziej uroczo jak potrafiła. Dla Alicji w tym momencie było już jasne, że tą walkę przegrała, a jutro musi wyruszyć na wojnę.

* * *

Króliki, w szczególności białe, były dla Alicji ucieleśnieniem słodyczy i dobra. Małe, puchate kuleczki z długimi uszkami, tak odmienne od potworów z Odbitego Świata. Nigdy nie miała królika, jednak była od dziecka przekonana, że to najbardziej urokliwe stworzenie, jakie istnieje na świecie. Na obu światach. Dlatego teraz stanęła przed nią niezwykle trudna decyzja.

- Jest piękna! - zachwycała się młodsza z sióstr nad różową bluzą z naszytym futerkowym króliczkiem. - Musisz ją przymierzyć!

- Emm, nie, myślę, że M będzie dobra - zaoponowała Alicja delikatnie.

- A co jeśli będzie za mała?
- Nie jestem aż tak gruba! - Z udawanym oburzeniem rozczochrała włosy blondyneczki.

- A jeśli nie będzie wystarczająco obcisła? Jesteś ode mnie starsza, powinnaś więc wiedzieć, że nie ma co patrzeć na rozmiary. - Ania nadęła policzki, lecz szybko spuściła powietrze. - Poza tym, nie mów, że nie chcesz jej już natychmiast na sobie zobaczyć!

Dawno dziewczyna nie czuła tak silnego konfliktu motywacji. Ponadto, jeszcze dziś nie zaglądała w lustro i podświadomie chciała to zrobić. Co prawda galeria handlowa nie była na to najlepszym miejscem, jednak Odbity Świat ją powoli uzależniał i właśnie jej mózg zaczął upominać się o kolejną dawkę.

- Wiesz mała, kupię ją i dopiero przymierzę, wtedy będę mogła w niej już zostać przez resztę dnia - powiedziała Alicja z zaskakującym ją samą entuzjazmem. Była coraz lepszą aktorką i pochwaliła się za to w duchu.

- Ok! - przytaknęła wesoło jej siostra.

* * *

“Wejdę, szybko zmienię bluzy, zerknę i wyjdę, to bardzo prosty plan, to wręcz nie może skończyć się porażką…” - myślała Alicja odbierając zapakowaną bluzę i paragon. Idąc do przebieralni dreszcze strachu następowały przemiennie z dreszczami ekscytacji. Będzie sama przez co najmniej dwie minuty z lustrem, którego przez chwilę nawet nie będzie widzieć, bo bluza jest zakładana przez głowę.

“Ciekawe, co powie pan znudzony Czarny Kot. O ile się pojawi. Ale jeśli zobaczę cokolwiek niezwykłego, musi zjawić się również on.”

Z bijącym mocno sercem weszła do kabiny. W miejscach innych niż jej pokój potworom z Odbitego Świata zajmowało chwilę, aby się pojawić w lustrze. W domu wydawały się czekać na nią tuż za krawędzią drugiej strony szkła. Wszystko miała już przygotowane. Starą bluzę zostawiła w rękach czekającej tuż za kotarą siostry, a nową wchodząc miała już w rękach, gotową do założenia. Jeden szybki ruch i już spoglądała na swoje odbicie ślicznie prezentujące się w nowej, różowej, wręcz ociekającej słodyczą bluzie z pluszowym króliczkiem. Uśmiechnęła się na ten widok, na krótką chwilę zapominając o Odbitym Świecie. I wtedy stało się coś, czego spodziewała się najmniej, czego nie zobaczyła jeszcze nigdy przedtem. Jej odbicie mrugnęło do niej, uśmiechając się jeszcze bardziej niż ona, sztucznie, jak ludzie z reklam past do zębów lub lekarstw. Zanim czarny dym zdążył uformować się w odbitego Kota, Alicja zacisnęła pięść aż do bólu i z całej siły przyłożyła własnemu odbiciu w jego szklaną twarz. Lustro pękło w pajęczynowy kształt, a niektóre z rys rozwiały znów koci zarys.

- Coś Ty zrobiła głupia dziewczynko! - warknął gniewnie Czarny Kot.

Alicja zamarła na widok cienkich strużek własnej krwi z kostek, mieszającej się z czarną mazią, jaka wypływała z pęknięć.

- Ja… co to… - wydukała bezradnie, wciąż gapiąc się w uszkodzone lustro.

- Uciekaj! - krzyknął Kot nerwowo pulsując swoim pylistym ciałem, które także zaczęło się ulatniać. - Tylko pamiętaj, nie mów im nic, Alicjo!