[32] Szczelina ~ Tenebris

Dziwny mi wyszedł ten tekst. Po prostu dziwny. Już dawno nie pisałam czegoś typowo pod temat, zazwyczaj było częścią moich projektów. A dziś jest takie sobie, ot, opowiadanie. Enjoycie!

Szczelina 

*Ona*

            To było dokładnie siódmego marca tego roku. Wyszedł do sklepu o siódmej wieczorem, żeby kupić coś na kolację. Wrócił tydzień później, trzydzieści lat starszy i ścigany przez wilkołaka. Niczym burza wpadł do mieszkania, rozsypał przed drzwiami sól, a potem ja zabarykadował. Okna też nie uniknęły solnej kąpieli. Widocznie myślał, że to go uratuje przed tym, cokolwiek go goniło.

            Niczego mi nie wyjaśnił, tylko kazał mi się schować w szafie. Posłuchałam go, bo choć jego twarz przeorana była zmarszczkami i kilkoma bliznami, a jego ciemne włosy przyprószone siwizną, wciąż rozpoznawałam w nim mężczyznę swojego życia.

            Ale ja nie bałam się tak jak on. Wiedziałam, że w razie czego mnie ochroni. Jednak nie w tym rzecz. Ponieważ oboje mieliśmy sekrety. On nigdy nie wyjawił mi, co się z nim działo przez tydzień jego nieobecności, ale wiedziałam.

            On natomiast nie wiedział wszystkiego o mnie. Nie miał zielonego pojęcia, że nie jestem zupełnie zwyczajna. Zawsze powtarzał mi, że jestem wyjątkowa, być może gdzieś podświadomie wyczuwał we mnie coś dziwnego.

            Byłam z dwunastego pokolenia strażników. Moim zadaniem było polowanie na wszelkie nadnaturalne kreatury, które dostawały się do naszego świata przez szczeliny. Te zaś powstawały samoistnie. Nie sposób było je zamknąć. Po kilku dniach znikały same, a potem otwierały się gdzieś indziej.

            I mój mąż właśnie do jednej z nich musiał wpaść. Najprawdopodobniej do krainy zwanej lasem szeptów, choć osobiście nie miałam pojęcia, skąd wzięła się ta nazwa. Roiło się tam od wilkołaków i kilku innych kreatur.

*On:*

            Wszystko wydarzyło się tak szybko… Poszedłem tylko do sklepu, po coś na kolację. Nie przeszedłem nawet połowy drogi, gdy dosłownie pod moje nogi wpadł kasztan. Chcąc nie chcąc kopnąłem go, jak to się robiło za dzieciaka. Ale kasztan zniknął. Licho wie, co się z nim stało. Poleciał kawałek i dosłownie rozpłynął się w powietrzu.

            Nie wiem, być może uruchomiłem tym jakąś dźwignie zdarzeń. Jedna rzeczy wywołała kolejną i lawinowo poszło już z górki. Taki efekt motyla, że trzepot skrzydełek na jednej półkuli ziemskiej powoduje tornado na drugiej. Bo gdy tylko zrobiłem kolejny krok nie byłem już na rogu Mickiewicza i Sienkiewicza, tam koło monopolowego, tylko w lesie.

            Nie trwało to długo, nim dowiedziałem się, jaki to las. Było to terytorium wilkołaków. Nie chciałem uwierzyć, gdy usłyszałem wycie. Nie chciałem uwierzyć nawet wtedy, gdy z pomiędzy drzew wyskoczył przerośnięty, pokraczny wilczur o nieco ludzkich cechach. Dopiero, gdy przemówił, a chwilę później jego zęby kłapnęły niebezpiecznie blisko mojego gardła, rzuciłem się do biegu.

            Tylko fuks sprawił, że gdy ja uskoczyłem, pewien, że i tak umrę, bestia nadziała się na jakiś wystający pal.

            – O cholera – powiedziałem do siebie, chcąc dodać sobie odwagi.

            Dotarło do mnie, że jestem daleko do domu i jeśli nie wezmę się garść to zginę i już nigdy więcej nie zobaczę mojej pięknej żony.

            – Emilio – zaskomlałem cicho.

            To był ostatni raz, jak pozwoliłem sobie na słabość. Wziąłem głęboki oddech, wyciągnąłem z kieszeni scyzoryk, który zawsze noszę przy sobie i ostrożnie zbliżyłem się do bestii. Musiałem się dowiedzieć o niej jak najwięcej. Przygotować się na spotkanie kolejnych osobników. Musiałem przeżyć. Za wszelką cenę wrócić do domu, nie ważne ile to zajmie.

            Z nożem i jakimś kijem podszedłem do zwierza, poszturchałem, upewniając się, że nie żyje. Potem przewróciłem go na plecy, by się przyjrzeć. Dziw nad dziwa, ale to naprawdę był ni człowiek, ni zwierz. Musiałem przyjąć to do wiadomości.

            Nożem wystrugałem sobie kilka takich palików, bo z tym moim scyzorykiem na takie bydle nie było się nawet co pchać. Musiałem się jakoś bronić, a nie mogłem stać i czekać w tym jednym miejscu. Jestem mężczyzną. Będę walczyć. Tak właśnie postanowiłem. Musiałem jeszcze przeczesać najbliższą okolicę, znaleźć jakąś jaskinię. Gdzieś, gdzie będzie bezpiecznie.

            I tak zacząłem budować swoją jednoosobową osadę. Na początku był szałas i kilka palików, lecz z biegiem czasu nauczyłem się wielu rzeczy. Zbudowałem chatę i porządne ogrodzenie z naostrzonych pali wbitych w ziemię. Ściany mojego domu wyłożone były skórami wilkołaków, które zabiłem.

            Mijały lata, moja jednoosobowa wioska stopniowo się powiększała. Czułem się samotny, tak strasznie samotny. Zacząłem gadać do czaszek wilkołaków, które stawiałem na pułkach niczym trofea.

            Aż w końcu nadeszła ta straszna noc. Od wielu godzin słyszałem ich wycie. Było ich dużo. Zbliżały się. Umocniłem swoją fortecę, przygotowałem broń i czekałem.

            – No chodźcie tu, skurwesyny! – krzyknąłem gotowy do walki na śmierć i życie.

            Nadeszły całym stadem. Wiedziałem, że to kiedyś nastąpi, ale łudziłem się, że trochę później. Chciały mojej krwi. Chciały zemsty za śmierć pozostałych, których czaszki oglądałem każdego dnia.

            Rozszalała się burza. Lało jak z cebra, a ja odpierałem ataki bestii. Któraś oberwała piorunem i już myślałem, że Bóg jest po mojej stronie, ale silny wiatr zniszczył drewniane mury, wszystko upadło. W oddali zobaczyłem otwierającą się szczelinę. Taką samą, przez jaką się tam dostałem.

            W moim sercu zrodziła się nadzieja, że się wydostanę, że zobaczę Emilię. Więc rzuciłem się do biegu. Jedną z bestii nadziałem na ostatni pal i rzuciłem się w przestrzeń. Przez myśl przeszło mi, że być może to wcale nie prowadzi do domu, lecz w jeszcze gorsze miejsce. Ale to nie miało znaczenia.

            Nagle upadłem na beton. Koło tego naszego monopolowego. Ucałowałem brudną drogę, z radością witając mój świat. Wtedy usłyszałem ryk tuż za sobą i rzuciłem się do biegu. Byle do domu. Byle do Emilii.

            Wpadłem do domu i zabarykadowałem drzwi, nawet przez chwilę nie zastanawiając się nad tym, że dom wyglądał tak, jak go zostawiłem. Słysząc hałas, Emilia stanęła w progu  i już chciała coś powiedzieć, gdy oznajmiłem:

            – Schowaj się do szafy.

*Ona*

            Posłuchałam go, a przynajmniej tak mu się wydawało. W rzeczywistości wymknęłam się z domu i odciągnęłam wilkołaka, który teraz był zwykłym wilkiem i zagoniłam go do szczeliny. Było po wszystkim.

            Po cichu wróciłam do domu. W samą porę zdążyłam schować się z powrotem do szafy, gdy Marek wszedł do sypialni, mówiąc:

            – Wygląda na to, że nic nam nie grozi.

            – Wiem – odparłam, wychodząc z szafy i rzuciłam mu się na szyję. – Kocham cię.