[29] Zachwyt ~ Justyna W-R.

            Nikt nie macha tu pindolem, ale energia jest jednoznaczna. Także tym pruderyjnym polecam tym bardziej przeczytać, może się wyleczą z tej, przeszkadzającej w szczęśliwym życiu, przypadłości. :) To jest w ogóle coś co mnie w naszej kulturze fascynuje. Nawet w regulaminie GPK jeszcze jakiś czas temu była uwaga, że sceny erotyczne nie są wskazane. Mordować, rozczłonkowywać, kroić tępym narzędziem można, proszę cię bardzo! Ale żeby nigdzie tam nie mignął fiutek, bo to zgroza! A większość z nas widziała genitalia, dotykała ich, z własnymi ma, mniej lub bardziej serdeczny, kontakt na co dzień, za to mordowania na żywo – ja nie widziałam i pewnie większość z Was też nie. I mam nadzieję, że nigdy nie zobaczymy. Uznanie krwi, flaków i innych przysmaków za naturalne, a codzienne, zwyczajne rzeczy za powodujące traumę u szesnastolatków uważam za naiwność. Róbmy miłość, a nie wojnę! :D 

Zachwyt

            Obudził się w sukience i nie był specjalnie zaskoczony. Przypomniał sobie, jak wczorajszego wieczoru jej głowa zniknęła wśród turkusowych falban. Spała teraz obok z lekko rozchylonymi ustami. Pochrapywała przez nos. Odwrócił się na bok i położył dłoń na szarobrązowych, błyszczących włosach. Pogładził policzek. Jego ręka wydała mu się ciemna i twarda na tle śmietankoworóżowej cery kobiety

            Jej usta zdradzały poczucie humoru. I rzeczywiście, wczoraj śmiali się jak szaleni. Trochę ze zdenerwowania, a trochę dlatego, że oboje gustowali w absurdzie. Choćby to była tylko jedna noc w jego życiu, zapamięta ją na pewno. Wciągnął głęboko powietrze. Zapach taniego hotelu zmieszał się z zapachem ich ciał. W powietrzu unosiło się jeszcze echo szczęścia. Ona była jednym wielkim zachwytem. Nawet wtedy, gdy na fali głupawki przebrał się w jej kieckę, a ona uwiodła go okryta jego koszulą, widział w jej oczach zachwyt. Nie interesowny, nie na coś wymierzony, nie podszyty korzyścią. Zachwyt, jaki widzi się w oczach ludzi patrzących na kwiaty.

            Nie byli przyjaciółmi. Nic o niej nie wiedział. Co lubiła, co robiła wieczorami, czy miała jakieś hobby? Ale od zawsze coś ciągnęło go do niej i jednocześnie odpychało. Widywali się w gronie znajomych, na urodzinach lub weselach. Jej mąż kolegował się z jego żoną. Wymieniali zdawkowe uwagi, jednak w jej oczach zawsze widział figlarny błysk. Czasem flirtowali niewinnie, kiedy z jakiegoś powodu na siebie wpadli.

            Wczorajszego wieczora wybuchła bomba, której spodziewał się już od dawna. Z domu już od jakiegoś czasu wiało chłodem. Odkąd syn pojechał na studia, dom stał się dziwnym miejscem. Tego dnia żona w prostych słowach powiedziała, że odchodzi. Poczuł strach, ulgę i złość. Wyszedł z domu. Jeździł po mieście bez celu. W głośnikach grała płyta, której nienawidziła jego żona. Nareszcie mógł jej posłuchać. Zatrzymał się na stacji i kupił papierosy. Rzucił dziesięć lat temu, a teraz palił jednego za drugim w samochodzie, jak za kawalerskich czasów. Do momentu w którym żar spadł mu na udo. Chwila nieuwagi i przypierniczył w niebieskiego opla.

–  Szlag! – krzyknął, po czym wysiadł z samochodu. Wtedy drzwi drugiego auta otworzyły się i zobaczył ją. Miała włosy związane w ciasny kok i uśmiech na twarzy.

– Cześć, co słychać? – zapytała, zupełnie tak, jakby spotkali się przypadkiem na ulicy.

– A nic, w porządku – odpowiedział zdziwiony. Chciał krzyknąć, że żona go zostawiła po latach wspólnego życia. Że chciałby pogadać. Że od lat nie uprawiał seksu. Że brzydzi się swojego ciała. Że nie wie, czy w ogóle jest jeszcze mężczyzną. Oczywiście nic z tego nie przeszło mu przez gardło.

– Nic ci nie jest? – zapytał zamiast tego.

– To tylko draśnięcie. Przepraszam, być może jechałam za szybko.

– To nie twoja wina, popiół mi spadł i nie zdążyłem zahamować. Zapłacę za szkody.

– Daj spokój, przetrę ten zderzak i nie będzie śladu.

Z powątpiewaniem patrzył na pękniętą plastikową część. Szukał w głowie sposobu na zatrzymanie jej. Stali tak chwilkę w milczeniu. Samochody zwalniały i omijały miejsce wypadku. Ona patrzyła mu w oczy z uśmiechem.

– To co robimy?

– Masz trochę czasu? – zapytał. – Może chcesz posłuchać muzyki?

– Chętnie. Tylko odstawię samochód na parking. Spotkajmy się tam – wskazała miejsce pod blokiem nieopodal.

            Jeździli i słuchali muzyki. Nie odzywali się do siebie. Kiedy jej ręka musnęła jego dłoń podczas zapinania pasów, poczuł podniecenie. Kobieta była piękna. Szare, uśmiechnięte oczy promieniowały normalnością i spokojem. Była okrąglutka i bardzo zgrabna. Ciepła i rozluźniona. Zatrzymał się na stacji na miastem, spojrzał na nią i uśmiechnął się.

– Śliczna jesteś – powiedział.

Uśmiechnęła się i kiwnęła głową.

– Chcesz uprawiać seks? – zapytała bezpośrednio, choć jej głos zadrżał.

Zdziwił się. Nie spodziewał się po niej takiego pytania.

– Czemu akurat seks? – zapytał w odpowiedzi. – Czemu nie kręgle, film, galeria sztuki albo kawa?

– Odkąd cię poznałam, dziesięć lat temu, pod starym kinem, i uścisnęłam twoją dłoń, chciałam to z tobą zrobić. Ciągnie mnie do ciebie, ale nie chciałam niszczyć swojego ani twojego związku. Ale teraz jestem starsza i robię to, czego chcę, i nie odrzucam prezentów od losu. Jedynym warunkiem jest to, że nikogo nie będziemy krzywdzić i wszystko zostanie między nami.

– Chcę nikogo nie krzywdzić – powiedział, czując, że zaraz rzuci się na nią w samochodzie. Jednak nie był już głupim szczeniakiem. Wiedział, że każda chwila, w której czuje się cokolwiek fajnego jest cenna. Delektował się swoim pożądaniem i uśmiechał się szeroko zerkając na dziewczynę siedzącą obok. Ona odpowiadała mu uśmiechem.

            Wszystko potoczyło się szybko, lecz wystarczająco powoli. Tani motel przy stacji. Woda mineralna z bąbelkami. Głupia komedia na której zwijali się ze śmiechu. Łza na policzku. Być może to była tylko jedna noc, ale zrozumiał, że w życiu może być czasem cudnie. Wziął ją jak uśmiech losu. Podziwiał jak zachód słońca. Nie zawsze trzeba pytać, skąd pochodzi kwiatek, który stoi w salonie na stole. Tej nocy nie byli niczyją żoną, ani niczyim mężem. Byli zachwytem. A zachwyt był nimi.