[30] Kolczyk ~ Tenebris

            Obudził się w jakimś łóżku. Nad nim wisiał zupełnie obcy mu sufit. Nie miał wątpliwości, że nie był tu nigdy przedtem, a nie pił ostatnio. Choćby dlatego, że w tym mieście sprzedawali siarkę z wodą nie wino. Co za dziadostwo, świństwo, bleh…

            A więc mogło się wydarzyć tylko jedno. Jednak nie mógł sobie nic przypomnieć. Nie, kiedy ciągle czuł się tak strasznie śpiący. Wiedział, że powinien jak najszybciej ulotnić się z czyjejś chałupy, ale łóżko było tak wygodne, że jakoś nie mógł się zebrać.

            To w sumie nie był pierwszy raz, jak budzi się w jakimś dziwnym miejscu. Ba! To jeszcze było całkiem niezłe, bo budził się już w różnych miejscach. Na przykład w sklepie, raz w oborze wśród świń, a raz na dachu. A w lesie to… Już dawno przestał liczyć.

            Toteż naprawdę nie zamierzał się obecnie przejmować. Ziewnął i przeciągnął się, chcąc rozprostować kości. Jego ręka natknęła się na coś delikatnego i żywego. Ostrożnie przewrócił się na prawy bok, bo dotychczas leżał na plecach.

            Obok niego spała kobieta. Śniada skóra zakryta była jedynie jedwabnym materiałem. Burza ciemnych włosów zakrywała twarz. Ciekawy jej piękna, delikatnie odgarnął ciemne kosmyki. I w ciszy podziwiał tą piękną istotę. O tak, w takim miejscu mógłby się budzić codziennie. Jeszcze chwilę chciał się rozkoszować tym szczęściem, nim będzie musiał uciekać. A niechybnie musiał będzie.

            Leżąc tak, zaczął sobie przypominać wydarzenia z poprzedniego dnia. No tak… Zginął. Ostatnio zdarzało mu się to stanowczo zbyt często. Choć cały precedens nie był zbyt przyjemny, czuł się pewnie, wiedząc, że i tak będzie wskrzeszony, jak długo jego dusza powiązana jest z kamieniem w jego kolczyku.

            Jego. Z wyjątkiem, że czasem go gubił, a teraz ozdóbka świetnie wyglądała w uchu kobiety obok. Niby mógł zabrać swoją rzecz i zwiać, póki nikt go nie nakrył, a jednak. Tym bardziej, że prawdopodobnie znajdował się w posiadłości tego, który go tego kolczyka pozbawił. Razem z całym uchem, a potem podziurawił maczetą.

            Yrian, gdyż tak mu było na imię, wzdrygnął się odrobinę na to wspomnienie. W sumie chętnie by tłuściocha nabił na pal. Nawet jeśli nie był u siebie, to nie traktuje się tak rycerza Gwardii Królewskiej pod komendą króla Rongvalda. A tym bardziej jego. I pewnie urzeczywistniłby swoje niecne zamiary, gdyby nie fakt, że nie miał przy sobie swojej broni. Pewnie została tam, gdzie go zabili. Właściwie niczego przy sobie nie miał. Ubrań także. Ale to też nie było niczym nowym w jego życiu.
            Kobieta powoli zaczęła się wybudzać. Przeciągnęła się leniwie i otworzyła oczy. Były takie piękne, ciemne jak jej włosy, lecz gdy całkowicie się ocknęła, a przed sobą ujrzała obcego mężczyznę, wypełnił je strach.

             – Aaaaaaaaaaaa! – wrzasnęła na całe gardło! – Ravosyr!!!

            Jak burza, do pokoju wpadł tłusty mężczyzna w luźnych ubraniach i bebzunem na wierzchu. Spojrzał na swoją kobietę, a potem na Yriana. Jego groźna mina zrzedła nieco na widok znajomej twarzy. Gdy skojarzył, skąd ją zna, zbladł. Przeto miał przed sobą ducha. W łóżku na jego miejscu leżał ktoś, kogo sam zabił poprzedniego dnia, a ciało zrzucił ze skał.

             – Ty… tytytytyty… Nie krzywdź.

             – Zabawną masz minę – zatryumfował Yrian. – Tym razem ci odpuszczę. Nie chowam urazy, stary – dodał i zwrócił się do przerażonej kobiety. Wysłał jej całusa i rzucił na odchodne:  – Do zobaczenia, piękna.

            Po tym płynnym ruchem pociągnął jej jedwabne okrycie i wyskoczył przez okno. Na szczęście nie było wysoko, a jemu udało się wylądować z gracją baletnicy i owinąć zwiewnym, prześwitującym materiałem, zanim kobiety na ulicy wszczęły alarm.

            Nie, żeby tam się czegoś wstydził. Był świadomy swojej atrakcyjności, czasem nawet za bardzo. Jednak teraz nie potrzebował kłopotów. Musiał znaleźć swoje sztylety, jakieś ubranie i Khairi.

            Maszerował boso, owinięty zabraną z domu szmatką. Czuł wiatr we włosach, między nogami. Właściwie czuł wiatr wszędzie tam, gdzie nie powinien, a chłód raczej nie pomagał mu w niewyróżnianiu się. Teraz jeszcze szczerzył się jak idiota. Ale miał naprawdę dobry humor. Czuł się jakiś odświeżony po dobrym śnie i taki nie skrępowany niczym, biorąc pod uwagę obecne odzienie.

             – A ty co taki szczęśliwy? – usłyszał. – To obleśne.

             – Khairi!

             – Mam twoje noże. I ubrania. Chcesz?

             – Oczywiście!

             – Do twarzy ci w tym różu – zakpiła.

             – Dobra, bez żartów – mruknął Yrian, wyciągając ręce po swój dobytek.

             – A a a – padło w odpowiedzi, a Khairi pokręciła przecząco głową. – Nie tak prędko. Dostaniesz rzeczy, ale stawiasz mi obiad.

             – Niech ci będzie. Daj to, bo zaczyna mi wiać w tyłek…