[1] Jednostka "specjalna" ~ Tenebris

Witam! Tu Tenebris, ostatnimi czasy skrócona do 'Tris' lub po prostu Dominika, a zarazem organizatorka GPK. Ojej, jak to fajnie brzmi :) Zapraszam na krótki tekst z 1 tygodnia cotygodniowych wyzwań pisarskich, mojego autorstwa. Enjoycie!

***

           W tle rozbrzmiewał „Poranek” Griega, wprowadzając obecnych w przyjemny nastrój. Przecież podobno muzyka łagodzi obyczaje, a tym bardziej klasyczna. W praktyce jednak wyglądało to troszeczkę inaczej… W fotelu pod oknem siedziała blondynka z kwaśną miną. Spojrzenie szaroniebieskich oczu gromiło każdego, kto śmiał się odezwać.

  - Co masz na myśli, mówiąc „współpracuj z nim”? On próbował mnie zabić! – zagrzmiała, krzyżując ręce na piersi i marszcząc gniewnie brwi. – Nie ma mowy, żebym się na to zgodziła!

  - Oj tam… Zabić. Co najwyżej lekko uszkodzić – padło w odpowiedzi i kobieta przeniosła wzrok na młodego chłopaka. Wyglądał jak aniołek. Gdyby nie ta czerwona czupryna i nóż w dłoni. – Chciałem cię tylko przetestować.

  - Żebym ja cię zaraz nie przetestowała.

  - Widzisz, Erie? odezwał się trzeci głos. – Max nie chciał cię zabić… Chyba – dodał.

          Kobieta spojrzała na przyjaciela. Uśmiechnął się do niej przepraszająco. Przymknął na moment oczy – piękne, piwne, w których zawsze panował niezmącony niczym spokój – i westchnął ciężko.

  - To zarządzenie odgórne. Wytrzymaj. Tylko ten jeden raz – poprosił.

  - Chase… Ty chyba nie mówisz poważnie.

         Uniosła brwi, piorunując bruneta wzrokiem.

  - Przepraszam, Erie, ale nie mogłem odmówić.

          Kobieta wywróciła oczami, a na jej ustach pojawił się grymas niezadowolenia. Rozumiała, że rozkaz przyszedł z góry, ale dlaczego to ona miała się zajmować jakimś gówniarzem. Była specjalistką. Zajmowała się eliminowaniem najniebezpieczniejszych jednostek, których usunąć z jakiegoś powodu nie mogła policja. Już dywersja była uwłaczającym zadaniem, ale rola niańki to było stanowcze przegięcie.

  - To czemu sam się nim nie zajmiesz?

  - Erie – jęknął Chase. – Dobrze wiesz, że zrobiłbym to, gdybym mógł. Niestety z moim sposobem walki na dystans, niewiele mogę go nauczyć. To byłaby zwykła strata czasu. Szefostwo chce, żeby chłopak zobaczył pole walki w towarzystwie doświadczonej osoby, zanim przydzielą go do kogoś na stałe. A ty akurat używasz tej samej broni. Zrozum, proszę.

  - No właśnie – przytaknęła blondynka. – Używamy tej samej broni, więc będzie tylko przeszkadzał.

  - Erie, nie bądź taka.

  - Dobra! – zgodziła się w końcu. – Wiem…

  - Dzięki.

  - Chodź, gówniarzu. Mamy robotę. Chase, zajmij pozycję.

  - Dajcie mi dziesięć minut i jestem gotowy do akcji – odparł brunet.

  - Osiem – rzuciła na odchodne Erie i pociągnęła Maxa za kołnierz. Zawarczał tylko, ale nie wyrwał się. Zdążył się już zorientować, jak ogromna była różnica w ich sile. – Chcę to załatwić do obiadu.

          W odpowiedzi Chase uśmiechnął się tylko. Chwycił torbę ze swoim sprzętem – dobrze, że przygotował ją zawczasu – i ruszył do ustalonego wcześniej miejsca. Miał tylko nadzieję, że obejdą się bez kłopotów. Erie była najlepsza w swoim fachu, ale Max nie należał raczej do tych, którzy chętnie słuchają poleceń.

  - Szybciej – mruknęła Erie, popychając Maxa, żeby się nie ociągał. – Za pięć minut zaczynamy akcję. A ty staraj się nie wchodzić mi w drogę.

  - Yhy. Tylko nie obiecuję, że nie omsknie mi się nóż przypadkiem – odburknął chłopak.

  - Spróbuj, jeśli myślisz, że możesz mnie trafić. A teraz skup się na zadaniu. Mamy pozbyć się ochrony i oczyścić drogę, żeby Chase mógł załatwić cel jednym strzałem. Kminisz?

  - Ta jess! – Max zasalutował zawadiacko i wyszczerzył zęby.

  - Cóż… Podobno jesteś obiecującym kandydatem do oddziału. – Erie wzruszyła ramionami. – Szło ci nieźle, chociaż do walki ze mną to ty jesteś o sto lat za młody.

  - Oczywiście, że sobie poradzę.

  - Nie pyskuj – spojrzała kątem oka na uśmiechniętą buzię aniołka – i nie schrzań tego – w jej dłoni zabłyszczał nóż. – Ruszamy. 

Tenebris [Tris] Tristitia