Z kim przestajesz, takim się stajesz ~ Aktina

- Jak się czujesz?

- Z czym? - Każda sesja z psychologiem zaczynała się tym samym pytaniem, ale chciałam trochę urozmaicić spotkanie.

- Z całą tą sytuacją.

- Och... - Rzuciłam się na miękki, czerwony fotel w całkowicie białym pomieszczeniu. Pytania zaczęły się, gdy tylko przekroczyłam próg gabinetu. Nic dziwnego, na korytarzu czekała jeszcze długa kolejka do przyjęcia tego dnia. - Mówi pani o tym, że moja siostra bliźniaczka, zła siostra bliźniaczka, zmarła przy porodzie, a ja trafiłam do tego obozu zamiast niej? Czuję się cudownie! - Dawka wyczuwalnego sarkazmu nigdy nikomu nie zaszkodziła.

- Rozumiem. - Jak bardzo jedno słowo, na dodatek wypowiedziane bez żadnych emocji, może działać na nerwy i to za każdym razem bardziej. - Dobrze wiesz, że mieliśmy wyraźne przesłanki, żeby umieścić cię właśnie tu.

- Dlatego, że w przedszkolu wyrwałam komuś misia, którego wcześniej mi ukradł? A może przez to, że raz zapomniałam pracy domowej? A wiecie, dlaczego jej zapomniałam? Bo pomagałam mamie, mimo że miałam tylko siedem lat! Wy obserwowaliście mnie przez osiem, a i tak wyciągnęliście złe wnioski.

- Nie chodzi o żadną z wymienionych przez ciebie sytuacji, ale to nie jest czas ani miejsce, aby o tym rozmawiać. Znowu. - Westchnęła. Chyba była mną zmęczona.

- No tak, nie możemy przecież rozmawiać o największym błędzie systemu! Pozwolę sobie jednak zauważyć, że ten błąd żyje, siedzi przed panią i od dziesięciu lat marnuje sobie życie! - Splotłam ręce na piersi i odwróciłam głowę. Geometryczny obraz wiszący na ścianie nagle bardzo mnie zainteresował.

- To, że ciągle upierasz się przy swoim, nie stawia cię w dobrym świetle.

- Nie mogę walczyć o swoją niewinność? Mam po prostu się z tym pogodzić? - Ponownie utkwiłam zabójcze spojrzenie w kobiecie. Dziwię się, że je wytrzymała. Przez chwilę miałam cichą nadzieję, że zadziała to jak w legendzie o Bazyliszku.

- Całą winę zrzucasz na innych, tak zachowują się źli. Nie możemy być pewni, że nie udajesz dobrej tylko po to, żeby dostać się do drugiego obozu.

- Tak, bo jako ta dobra powinnam zrobić z siebie męczennicę, pokiwać głową, że to moja wina, a na dodatek czuć się spełniona! Tutaj wszyscy kłamią i jest to ich najsłabsze przewinienie. Zaczynam mieć wątpliwości, czy jest pani dobra czy może zła, przecież to ich ośrodek. Tylko źli potrafią tak wkurzyć i zaleźć za skórę! Wtedy to oni czują się spełnieni. - Wyskoczyłam z fotela jak oparzona i rzuciłam się w stronę drzwi. - Mam tego dość.

- Jeszcze nie skończyłyśmy.

- Ale ja skończyłam! - Trzasnęłam drzwiami tak mocno, że obraz w gabinecie przedstawiający barwne wielokąty mógł spaść na ziemię. Nie zdziwiłabym się, gdyby tak było. Może nawet bym się cieszyła?

Wyszłam na zatłoczony korytarz. Wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie. Kiedy tu trafiłam, wyobraźiłam sobie, jak za każdym z tych spojrzeń kryje się plan zabicia mnie na tysiąc sposobów. Nadal tak uważam.

Moi współwięźniowie jako jedyni zdawali się widzieć, że jestem od nich inna. Nigdy nie wtajemniczyli mnie w żaden ze swoich pomysłów na zawładnięcie świata, bo o czym innym mogą myśleć źli? Nie należałam do żadnej grupki, które potworzyły się w obozie. Zawsze byłam sama, gdzieś z boku, niewidzialna.

Czym jest sam obóz? Miejscem, gdzie źli mogą dać upust swojej naturze. Uczy się ich, jak panować nad agresją i emocjami, a z drugiej strony także różnych sztuk walki i, z tego co zrozumiałam, szkolą na żołnierzy. Nie wiem, kto to wymyślił. Widząc tych ludzi codziennie, widząc błysk okrucieństwa w oczach i wyobrażając sobie każdego z nich z bronią w dłoni i twarzą wyrażającą totalny spokój i chłodną kalkulację, bałam się o ludzi żyjących poza obozami.

Nie chodziłam na zajęcia. Mogłam dostawać jedynki, ciągłe upomnienia i ostrzeżenia. Miałam nadzieję, że mnie wyrzucą, zrozumieją, że się tu nie nadaję. Otrzymałam jedynie odpowiedź, że to niezgodne z regulaminem.

Wyglądało na to, że utknęłam tu na stałe. Nie wiem, ile to ,,na stałe" znaczy. W ciągu mojego dziesięcioletniego pobytu, nie widziałam nikogo, kto opuszczałby ośrodek. Może dlatego, że kilkakrotnie zmieniałam oddział, ze względu na dorastanie, i w końcu nadejdzie dzień, kiedy część z nas wypuszczą, a może źli tak naprawdę zostają tu na zawsze.

Czy powinnam dalej walczyć, jeśli wiem, że przegram?

A może walczę już za długo, dlatego jestem tym zmęczona?

Podczas każdej rozmowy z psychologiem wmawiali mi, że kłamię, że jestem zła, że moje zachowanie o tym świadczy. Wyglądało to tak, jakby na siłę próbowali mnie zmienić, konsekwentnie i z kamienną twarzą. Byłam coraz bardziej zdezorientowana.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zaszłam do stołówki. Widocznie podświadomie zareagowałam na komunikat o obiedzie, chociaż moja pamięć tego nie zarejestrowała. To wielkie pomieszczenie było jedynym miejscem, gdzie nie mogłam uniknąć konfrontacji ze złymi.

Kolejka do kucharki, która wydawała nam jedzenie, jak zwykle była długa na pół sali. Zwykle stawałam na końcu i cierpliwie czekałam na swoją kolej, ignorując osobniki wpychające się przede mnie. Kłótnie nie miały sensu, nie miałam szans w starciu na wredne argumenty. Zanim dotarłam do starszej kobiety w czepku na głowie i z wiecznie skrzywioną miną, najlepsze dania dawno się kończyły.

Tym razem było inaczej. Bez słowa wyminęłam wszystkich i wbiłam paznokcie pod żebra chłopaka, który stał na pierwszym miejscu. Zrobiłam to tak, żeby nikt nie zauważył, ale brunet ewidentnie poczuł mój gest. Spojrzał na mnie tak, jakby rozważał za i przeciw morderstwa wśród co najmniej kilkudziesięciu świadków. Po chwili jednak cofnął się i wskazał miejsce przed sobą iście dżentelmeńskim gestem.

Nawet nie podziękowałam kucharce, odchodząc do stolika, co miałam w zwyczaju.

Wybór miejsca nigdy nie był prosty. Zawsze stawiałam na to pod ścianą, w kącie, a i tak przeganiali mnie kilkukrotnie. Dlaczego? Bo tak, bo im na to pozwalałam.

Nie dzisiaj. Postawiłam talerz na blacie, przy którym siedziały już trzy osoby. Ja zajęłam ostatnie puste miejsce, chociaż wiedziałam, że ten rewir zawsze jest zajęty przez tę samą paczkę dziewczyn. Stołówka ogólnie była mozaiką stałych rewirów i właśnie bezczelnie naruszyłam jeden z nich i to nie byle jaki. Przysiadłam się do elity.

Kątem oka zauważyłam, jak blondyna, której miejsce zajęłam, idzie w moim kierunku. Tuż przed jej nosem ostentacyjnie założyłam nogi na stolik, spoglądając w górę, prosto w oczy dziewczyny. Nie wiem, co było w moim spojrzeniu i wyrazie twarzy, ale po chwili padło krótkie hasło ,,idziemy", a ja zostałam sama.

Być może moje zachowanie było dla nich równie szokujące co dla mnie samej? Może pomyśleli, że zwariowałam od ich ciągłego towarzystwa i stwierdzili, że lepiej ze mną nie zadzierać? A może po prostu byli dumni, że udało im się przeciągnąć mnie na swoją stronę i potraktowali ulgowo, żebym nie zrezygnowała?

Tak długo wmawiali mi, że jestem zła. Chyba czas dać im to, czego ode mnie oczekują. Czyż nie tak postąpiłby dobry człowiek? 

Aktina