[2] Wrong way ~ SadisticWriter

W mojej opowieści zajeżdża trochę Niezgodną, no, ale co poradzę. Temat był dosyć ograniczony, więc wcale się nie zdziwię, jeżeli ktoś wpadnie na podobny pomysł jak mój. Jestem w sumie bardzo ciekawa jak inni poradzili sobie z tym tematem, możecie wierzyć, przeczytam wszystko! 

Averay. I życie staje się piękniejsze, bo psychopaci są tacy cudowni <3. W końcu coś w moich mrocznych klimatach. Pozdrawiam!

PS. Nie jest to jakoś cudownie poprawione, bo tylko przejrzałam tekst.

***

                Żyjemy w świecie, który nieustannie się zmienia. Nikt już się nie dziwi temu, że jedne istnienia ustępują miejsca innym istnieniom – żyjemy w wielkim kręgu życia, płynącym jak krew w naszych żyłach. Nikt nie rozpacza nad zniszczonym mieniem, bo przecież nic nie jest wieczne, a straty są potrzebne, by nie było w naszym życiu przepychu. Nikt się nie przejmuje dniem jutrzejszym, bo przecież zło nie istnieje, a gdy ma czelność zjawić się w naszych progach, zostaje po cichu strącone do piekieł resocjalizacji o których żaden neutralny i dobry człowiek nie ma pojęcia. Chyba, że taki człowiek należy do rządu i jest skończonym hipokrytą z przyklejonym do ryja uśmiechem.

Wszyscy jesteśmy sztucznie myślącymi jednostkami, które stworzył rząd – tak zawsze powtarzał mój ojciec. To co nam wmawiali przez całe życie, stało się w końcu prawdą. Nasze mózgi zostały skąpane w tęczy i nikt nie jest w stanie sprać tych cholernych pasteli, barwiących szare komórki. W telewizji nie ma już złych wiadomości, bo kryminaliści zniknęli, jest tylko to, co dobre i szczęśliwe, a czym mam ochotę codziennie zwymiotować przez okno.  

Ludność Anthei przynajmniej dziesięć razy w tygodniu zapewniana jest o tym, że żyje w bezpiecznym kraju – głowy państwa dbają o rozszerzenie się tej wiadomości poprzez różne media – telewizja, Internet, radio, głosiciele uliczni, gazety, książki, reklamy, hologramy. Nie ma możliwości, aby do kogoś ta kojąca wiadomość nie dotarła. Wszyscy jesteśmy wolni! Wszyscy jesteśmy bezpieczni! Wszyscy powinniśmy klękać przed rządem Anthei! Całować im stopy! To nasi wybawiciele! Może to właśnie dlatego ojciec i matka zdecydowali się usunąć z naszego domu wszystko nad czym rząd ma kontrolę. Naszą jedyną rozrywką za dnia były rozmowy i czytanie książek. Chodziliśmy też na spacery, ale na odludzia, czyli pola pełne sztucznych kwiatów, które nigdy nie marzną i nie znikają. To oczywiście wciąż było za mało, żeby uchronić się przed państwem. Głośne parady wolności rozbrzmiewały nawet późną nocą pod blokiem naszego mieszkania. Z trudem powstrzymywałam się od rzucenia kapciem w tych głoszących herezję kretynów, który śpiewali do rana o pokoju, zbawieniu i głowach narodu, ale wiedziałam, że gdy to zrobię, natychmiastowo poślą mnie na kontrolę stanu moralności, a z nią bywało różnie.

Byłam jedynaczką, jedną z bliźniaczek – moja siostra umarła przy porodzie. Gdy rodzą się w naszym państwie bliźniaki, świat szaleje, a matki poddają się masowej, potajemnej aborcji, bo ta jest w naszym kraju zabroniona. Moja matka doskonale wiedziała, że urodzi bliźniaki, a jednak nie próbowała nas zabić. Urodziła nas w domu, przy asyście swojej przyjaciółki-pielęgniarki i przy ojcu. Nie byliśmy zarejestrowanym przez rząd płodem, nikt nie wiedział o naszym zbliżającym się dniu narodzin, co już samo w sobie było bezprawiem. Każda matka ma obowiązek zgłoszenia swojej ciąży do Departamentu Ludzkich Istnień, ale każdy bał się rejestrować w nim bliźniaki. Dlaczego wszyscy drżą przed jednojajowymi kopiami siebie? Bo przynajmniej jedno z nich zawsze zostaje kryminalistą.

Od dziesięciu lat nasz rząd ma stałą kontrolę nad narodzinami dzieci. Każde przynajmniej raz w roku przechodzi przez badanie stanu moralności. Możesz zostać przypisany do tych, którzy kryją w sobie dobroć – ci najczęściej zasiadają na szczycie państwa, możesz być neutralny – takich ludzi jest wśród nas najwięcej, możesz być też zły – a wtedy biada twojemu losowi, bo przecież nie ma w tym świecie miejsca dla zła. Tak naprawdę nikt nie wie co dzieje się z tymi, których współczynnik moralności jest minusowy i błyszczy alarmująco w czerwonych barwach. I chyba nikt nie chce tego wiedzieć. Ludzie dostają tyle, ile sami są w stanie z siebie dać – jeżeli darzysz innych złem, ono na pewno do ciebie wróci.

Gdy rodziły się bliźniaki, rodzice zawsze mieli pewność, że jedno z nich urodzi się złe, a drugie dobre. Ja okazałam się być tym dobrym bliźniakiem, moją siostrą musieli zabić. Tak, możecie wierzyć lub nie, ale moja siostra została brutalnie zabita przez moich własnych  rodziców zaraz po sprawdzeniu wskaźnika jej moralności. Tak działo się prawdopodobnie z każdym złym bliźniakiem, bo gdyby rząd się dowiedział, nie tylko jego spotkałaby kara. Rodziców również. Zastanawiacie się pewnie jak w takim razie istnieję – w końcu ten kto nie jest zarejestrowany do bazy Departamentu Ludzkich Istnień, teoretycznie nie ma prawa bytu. Moi rodzice załatwili to po swojemu. Ojciec był wysoko postawionym urzędnikiem, który w swojej pracy był prawdziwą, sztuczną jednostką rządu. Uśmiechał się, robił kawę tym, którzy go o to poprosili i mówił wszystkim wkoło miłe słowa. Dopiero gdy wrócił, klął na cały świat i zgrzytał z nerwów zębami – niestety, raz wybrany urzędnik, nie miał prawa oddać się do dymisji. Gdyby to zrobił, zapewne sam zniknąłby z bazy danych DLI i… ze świata. Co zrobili wobec tego ze mną? Udali przed rządem głupich. Istniało w naszym świecie coś takiego jak ukryta ciąża. Wmówili tym idiotom, że nie było żadnych oznak na to, że moja matka ma urodzić, dlatego gdy to nastąpiło, wezwali sąsiadkę-pielęgniarkę, która pomogła jej przy porodzie (wszystko potwierdziła). Zostałam zarejestrowana w DLI jako jeden z niewielu przypadków dopiero wtedy, gdy się narodziłam. I nie byłam niczyją bliźniaczką. Byłam jedynaczką. Rodzice czegoś jednak nie przewidzieli. Tego, że zło nigdy nie znika całkowicie.

W przeciwieństwie do większości dzieciaków, ja miałam obowiązek od najmłodszych lat stawiać się na badania aż trzy razy w roku. Mój stan moralności wykazywał dziwne anomalia. Raz byłam dobra, raz byłam neutralna, raz, gdy badała mnie koleżanka mamy, byłam nawet zła, ale obiecała, że nikomu o tym nie powie i ja również mam o tym nie wspominać rodzicom – miałam wtedy jakieś siedem lat i byłam cholernie przerażona, szczególnie, że ostatnimi czasy zaczęłam słyszeć w mojej głowie dziwny głos. Brzmiał zupełnie tak jak mój, dlatego już po pewnym czasie domyśliłam się z kim mam do czynienia.

Moja zła siostra bliźniaczka nigdy nie zniknęła z mojego życia. Jej cząstka została we mnie i to ona wywoływała wszystkie straszne anomalia, które pewnego dnia miały wpakować mnie w ogromne kłopoty. Myślicie, że gdyby nie ona, wiedziałabym, że miałam bliźniaczkę, która na dodatek została zabita rękami rodziców? Tak, ale dowiedziałabym się o tym bardzo późno.

Spytacie: dlaczego ufam jakiemuś dziwnemu głosowi, który wewnątrz mnie siedzi. To przecież chore. Może ja sama jestem chora, może mam schizofrenię – i tak przez większość czasu myślałam, bo przecież anomalia moralności też nie były w moim przypadku normalne. Zaufałam głosowi dopiero, gdy w moje siedemnaste urodziny rodzice powiedzieli mi prawdę. Wtedy głos nie był już głosem, a stał się Linyive, moją siostrą. Tego dnia po raz pierwszy usiadła na moim łóżku i spojrzała na mnie z nienawiścią. Byłyśmy identyczne, ale w przeciwieństwie do mnie, ona potrafiła tylko nienawidzić i ranić. Gdyby żyła, rząd odpowiednio by się nią zajął i prawdopodobnie nigdy więcej bym jej nie ujrzała.

Czy byłam szczęśliwa z tego powodu, że obok mnie żyła? Nie. Wolałam, aby nigdy się nie narodziła. Przez nią bałam się każdego badania, które miało nadejść, a które nie było przeprowadzane przez przyjaciółkę mamy. Nigdy nie byłam pewna tego, czy akurat w tym dniu nie będzie chciała mi dokuczyć. Linyive nie pojawiała się codziennie. Gdyby to robiła, zapewne oszalałbym od nadmiaru jej złych słów i niepochlebnych opinii na temat przechodniów. Przeklinała jak mało kto. Gdyby chodziła po tym świecie, jad żmii sięgnąłby do najdalszych zakątków tego świata. Mogłaby zostać antybohaterem, największym kryminalistą naszego kraju. Mogłaby, ale na szczęście nie żyła.

Badanie, które miałam odbyć kończąc siedemnaście lat, było moim czterdziestym dziewiątym z rzędu. Nigdy się tym nikomu nie chwaliłam, byłam raczej zamknięta w sobie i nie miałam przyjaciół. O moich tajemniczych anomaliach wiedziała tylko najbliższa rodzina i zaufani ludzie.

Lekarze i pielęgniarki z DLI doskonale mnie już znali. Zawsze się do mnie uśmiechali, gdy robili mi badania. Polegały one na pobraniu krwi i skontrolowaniu tego, co w nadmiarze mogłoby się przysłużyć byciu złym. Zawsze chciało mi się z tego powodu śmiać. Czyżby zły cholesterol miał wpłynąć na to, że zabiłabym kogoś na ulicy? Hej, zjadłam za dużo kebaba, muszę kogoś zabić, żeby było mi lżej na żołądku! To bezsensu. Z drugiej strony: lekarze nigdy nie udostępniali nam szczegółów tych badań, dlatego nie znaliśmy konkretów. Być może chodziło o coś więcej niż to, co zjadamy.

Drugi etap badań polegał na włożeniu wysterylizowanej igły w żyłę znajdującą się na przedramieniu i sprawdzenie poprzez dziwne urządzenie, kontrolujące moralność (przypominało trochę pistolet z małym ledowym ekranem) czy ktoś zasługuje na bycie dobrym, czy raczej tym złym. Tego dnia Linyive nie odezwała się od rana i byłam dobrej myśli. Nie spodziewałam się, że usłyszę inny niż zwykle dźwięk padający z „pistoletu”. Zazwyczaj było to jednostajne piknięcie o wysokiej tonacji, a nie wyjący na pół sali alarm. Nie wiedziałam wówczas co się dzieje. Byłam tak oszołomiona, że zastygłam w bezruchu. W mojej głowie rozbrzmiewał tylko śmiech mojej siostry.

Lekarze odskoczyli ode mnie jak oparzeni. Na salę wpadli uzbrojeni ludzie, zrzucili mnie z krzesła i przyłożyli głowę do zimnej posadzki. Krzyczałam, próbowałam się wyrwać, płakałam, ale to nic nie dało. W szyję wstrzyknęli mi środek usypiający. Już tylko cienie majaczyły mi przed oczami. Ktoś co rusz zaglądał mi w oczy, ktoś coś szeptał. Przez chwilę miałam nawet wrażenie, że słyszę płacz matki. A potem zapadła ciemność. Obudziłam się za kratami. Niemalże zerwałam się do góry. Wszystko zaczęłam sobie przypominać. W piersi czułam duszący ból, przez moment nie mogłam oddychać, a fioletowe iskierki odbywały szaleńczą podróż z jednego kąta mojego oka w drugi. To bolesne uczucie sprawiło, że padłam na kolana. Nie wiedziałam co robić. Miałam ochotę objąć kolana i kiwać się na wszystkie strony jak osierocone dziecko, miałam ochotę płakać, ale milczałam. Bałam się tu nawet oddychać. Czyżby zabrali mnie do ośrodka szkoleniowego dla tych, którzy byli źli? Ale ja nie byłam zła, to Linyive była zła. Dlaczego to zrobiła?

Gdy nasłuchiwałam każdego, choć najmniejszego szelestu, szeptu czy kroku, zdałam sobie sprawę z tego, że od dłuższego czasu nie byłam tutaj sama. Ktoś stał za kratami i przyglądał mi się. Moje oczy dopiero teraz przyzwyczaiły się do ciemności i były w stanie dostrzec coś więcej niż czarną pustkę.

O ścianę opierał się jakiś chłopak. Może trochę starszy ode mnie. Miał bardzo jasne blond włosy, które prawie straciły cały pigment – gdyby ktoś postawił go obok śniegu, zapewne nie byłoby zbyt wielkiej różnicy i mógłby w nim utonąć. Był ubrany na czarno i uśmiechał się z kpiną i równoczesnym rozbawieniem, zupełnie, jakby bawił go mój los. W normalnym przypadku zaczęłabym na niego wyklinać pod nosem, ale teraz byłam za bardzo przerażona.

– Kim jesteś? – spytałam wtedy.

– Twoim przyszłym koszmarem, szmato – powiedział głębokim powolnym głosem. Na zakończenie zaśmiał się cicho i chrapliwie. Nie brzmiał normalnie. Brzmiał jak Linyive, która pozbawiona była jakichkolwiek uczuć. Czy był jednym ze złych? Gdy jego szare oczy błysnęły w ciemnościach jak u kota, nie miałam co do tego wątpliwości.

Chłopak zniknął, a ja zostałam sama. Dopiero za jakiś czas przyszli tu moi rodzice i wszystko mi wyjaśnili. Mama miała napuchnięte oczy i czerwoną twarz, tata wyglądał na zmęczonego, towarzyszyła im dwójka ochroniarzy. Nie pozwolili mi porozmawiać z nimi twarzą w twarz, nie pozwolili mi ich przytulić. Cały czas dzieliły nas chłodne kraty.         Rodzice musieli się przyznać, że były nas dwie. Skłamali jedynie z tym, że sami zabili moją siostrę. Wiedziałam, że konsekwencje tego czynu będą dla nich ostre, ale ostrzejsze będą dla mnie – dla osoby, która tak naprawdę nie zrobiła niczego złego.

Gdy zostałam uśpiona, zbadali mnie jeszcze raz. Anomalia zniknęły, a ja znów miałam dobry stan moralności. DLI nie mogło jednak tego zaakceptować. Moja sytuacja wywołała poruszenie wśród departamentu i zwołali z tego powodu naradę. To prawda, że niczego złego nie zrobiłam, to prawda, że nikomu nie przeszkadzałam, ale nie mogli akceptować anomalii przez całe moje życie. Uznali, że anomalia to również przejaw zła, a ich idealny świat musi być pozbawiony nieidealnych ludzi.

Rodzice powiedzieli, że trafię do obozu resocjalizującego dla młodych buntowników na pół roku – jeżeli w tym czasie moje anomalia znikną, ja również stamtąd zniknę. Tyle, że to nie było takie proste.

 Byłam  przerażona. Nie rozumiałam niesprawiedliwości, która we mnie trafiła. Przeklinałam w duchu Linyive, która bezustannie się ze mnie śmiała i tłumiła słowa pocieszenia rodziców. Gdybym mogła, uderzyłabym ją z całej siły w twarz, ale nawet, gdy się obok mnie zmaterializowała, nie byłam w stanie tego zrobić. Ona już nie żyła, była tylko duszą, która nie zniknęła z tego niesprawiedliwego świata. Chciała się zemścić na mnie za to, że to ja pozostałam przy życiu, że to ja mogłam robić co mi się rzewnie podoba.

Ponoć dusze bliźniaków są złączone niewidzialną nicią. Gdy oddzielasz siłą jedno od drugiego, dopuszczasz się zbrodni. W tej sytuacji anomalia naszych dusz mnie nie dziwią. Linyive nigdy nie zniknęła, bo bliźniaki nie tak łatwo jest rozłączyć. Czy bycie bliźniakiem było zbawieniem, czy może karą od losu? Zważając na to w jakim świecie przyszło nam żyć – zapewne karą.

Rodzice zniknęli, a ja następnego dnia zostałam przeniesiona w wielkim, opancerzonym busie do ośrodka szkoleniowo-resocjalizującego młodych buntowników o złym wskaźniku moralności, w skrócie: ODK (Ośrodek Dla Kryminalistów).

Już od samego początku wiedziałam, że rząd uczynił błąd. Znienawidziłam ludzi kierujących naszym państwem z całego serca. Z łatwością wtrącili do tego domu wariatów kogoś, kto był normalny i nigdy nie zrobił krzywdy żadnemu człowiekowi, a jeżeli już to na pewno nieświadomie.

Czułam się wśród tych ludzi jak odmieniec. Nikt z nich nie płakał, nikt się nie smucił, nikt nie ubolewał nad swoim losem. Bałam się wśród nich przebywać. Bałam się przebywać wśród tych, którzy pozbawieni się uczuć.

 Wszyscy spaliśmy w jednej wielkiej sali na lichych pryczach, nikt nie przejął się podziałem płci. Spałam pomiędzy dwoma chłopakami, których chłodne spojrzenia mnie przerażały. Łazienka była jedna, jeżeli w ogóle łazienką można było nazwać skrawek kafelkowanego i odkrytego pomieszczenia. Przez pierwsze dni bałam się myć – widziałam jak wszyscy młodzi chłopcy patrzą z diabelskim błyskiem w oku na skąpane w wodzie, wychudzone ciała dziewcząt. Wstydziłam się tego, ale… czy to miało jakieś znaczenie? I tak już nigdy nie wyjdę z tej przeklętej dziury. Ja również zaczęłam się myć. Zawsze byłam odwrócona tyłem do strażników i wszystkich złych ludzi. Miałam wrażenie, że gdy woda spływa po moich plecach, wszyscy nagle milkną, wpatrując się we mnie. Od zimnej wody i spojrzeń przechodziły mnie ciarki. Na szczęście, gdy już wracałam na swoje łóżko, nikt nie zwracał na mnie uwagi. Może to były tylko moje omamy?

Każdej nocy działy się tu takie rzeczy, jakich przestraszyłby się niejeden dobry człowiek. Gwałty, bijatyki, śmierć i krzyki to była codzienność tego miejsca. Nazywałam to „nocnym ujadaniem”. Ich królem był Averay Lavely – chłopak, którego ujrzałam, gdy byłam zamknięta w celi. Każdy się go bał. Był najgorszym z możliwych psychopatów. Każdej nocy kuliliśmy się ze strachu, gdy dopadał w ciemnościach kolejną osobę i śmiał się, śmiał się tak, jakby był urodzonym mordercą. Głośno, niemiarowo, skacząc od najniższych dźwięków do najwyższych. Nigdy nie kładł się do łóżka. Splamiony ludzką krwią, siadał pod oknem i obserwował. Zawsze przykrywałam głowę kołdrą, żeby tylko mnie nie dostrzegł. Wiedziałam bowiem, że łowił następną ofiarę.

Plotki głosiły, że Averay znajdował się tu od urodzenia. Był dzikim dziewiętnastolatkiem, który jako jedyny nie został zbadany w dniu swoich osiemnastych urodzin. DLI miało zasadę, że gdy w dniu ukończenia dorosłości, ktoś, kto tu przebywał zmienił się, miał prawo odejść, ale ponoć to tylko plotka, bo nikt nigdy stąd nie wyszedł, a przynajmniej nie żywy. Kilku próbowało obejść tę zasadę i po prostu uciec, ale system strażniczy był zbyt potężny i nie dało się go obejść, każdy kto próbował od razu ginął. Udało się to tylko Averayowi. Wyszedł poza mury obozu w dniu, kiedy mnie tu wsadzili. Do tej pory nie miałam pojęcia, jakim cudem znalazł się w piwnicy, gdzie przebywałam za kratami, ale jego słowa bardzo mnie zaniepokoiły. Bo choć do tej pory nie zwrócił na mnie większej uwagi, to jednak już raz mnie widział i mogłam stać się jego ofiarą.

Trzy miesiące przebywania w ODK sprawiły, że schudłam i zmarniałam. Nie dostawaliśmy tu wysokowartościowych potraw – tylko skromne i suche kromki chleba posmarowane czymś, co przypominało psią kupę – wcale bym się nie zdziwiła, gdyby naprawdę nią była, ale kto się nad tym zastanawiał, gdy był głodny? Dużo osób odmawiało posiłków uważając je za znieważające naturę ludzką, ale szybko zmieniali swoje zdanie, albo po prostu ginęli z głodu.

ODK był obozem przetrwania. Klęłam i plułam na tych, którzy nazwali go ośrodkiem resocjalizująco-szkoleniowym. Nikt nie próbował nas tu naprawić, nikt się nami nie opiekował. Byliśmy jak dzikie zwierzęta, które zostały zamknięte w klatce i kazano im na siebie polować. Tu można było oszaleć od nic nierobienia. Niby pozwalano wychodzić nam na spacerniak (niczym w więzieniu, bo tym właśnie było ODK), niby mieliśmy kiepskie sale rozrywkowe, ale większość z nas wolała po prostu leżeć i czekać na śmierć. Niektórzy uważali, że śmierć z rąk Averaya to chwała. Dla wielu ludzi stąd był Bogiem, ale nikt nie mógł go błagać o śmierć. On sam wybierał tego, kto zginie, a i to nie było pewne. Averay nie zabijał wszystkich. Niektórych po prostu torturował przez kilka dni. Największym bestialstwem z jego strony był gwałt na trzynastoletniej dziewczynce, która następnego dnia powiesiła się na rurze odpływowej. Ja go nie czciłam, nie pragnęłam śmierci z jego rąk, chciałam, żeby sam zginął, żeby doczekał się takich samych tortur. Doskonale wiedziałam, że te marzenia się nie spełnią. Był tu bezkarnym władcą, któremu brakowało tylko złotej korony polanej krwią.

Dlaczego był takim strasznym psychopatą? Nie musiałam się nad tym długo zastanawiać. Kiedyś w środku nocy zachciało mi się spełnić potrzebę fizjologiczną. Poszłam wtedy do najbardziej wyludnionego zakątka na końcu naszego obozu. Przy uchylonych drzwiach od pokoju strażników dosłyszałam śmiech Averaya, zagłuszany od czasu do czasu uderzeniem, przypominającym trzaskanie bata o gołą skórę. Przeszły mnie ciarki i niesamowicie się wtedy przestraszyłam. Spanikowałam, że to Averay znęca się nad strażnikami, ale było zupełnie odwrotnie – to oni go torturowali. Robili to co noc, a on bezustannie się śmiał. Gdy zobaczyłam jego zmęczoną maltretowaniem twarz, zrobiło mi się przykro. To nie jego wina, że był taki, jaki był. To ci „dobrzy” uczynili z niego prawdziwego złego. Był bestią stworzoną przez ODK, która miała służyć do zabijania. Nasz obóz był obozem koncentracyjnym.

Od tamtej pory zaczęłam przyglądać się Averayowi. Za dnia był kimś zupełnie innym. Snuł się po kątach, nie mógł znaleźć własnego miejsca, wyglądał na zmęczonego i poirytowanego. Nikogo jednak nie ruszał za dnia i nie wzbudzał podejrzeń. Jego blond włosy wchodzące w biel zakrywały szare oczy w których kryło się coś, czego nie mogłam nazwać. Być może byłam naiwna, być może głupia, ale to, że do niego przemówiłam pewnego popołudnia z pewnością nie było przemyślane. Stało się to w stołówce. Jak zwykle siedział w kącie, zupełnie sam. Podeszłam do niego i usiadłam naprzeciwko. Przeniósł na mnie swoje chłodne szare oczy i uśmiechnął się jak prawdziwy diabeł. Cały gwar na sali w jednej chwili ucichł. Za plecami usłyszałam, że to ja będę kolejną ofiarą Averaya.

– Cześć – przywitałam się, przegryzając suchą kromkę chleba z brązową i okropną w smaku mazią. – I smacznego. – Nie obchodziło mnie w tym momencie otoczenie. I tak wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, że byłam inna. Bo nie robiłam niczego złego jak on, nie robiłam niczego złego jak wszyscy, którzy tu byli.   

– Cześć – odpowiedział powolnym, rozbawionym głosem Averay. – I udław się, szmato.

– Dziękuję – podziękowałam, jak przystało na kogoś, kto nie był pozbawiony dobra.

Zjedliśmy posiłek w spokoju i nie zamieniliśmy już żadnego słowa. Za to zauważyłam coś dziwnego. Averay zaczął mnie śledzić. Naprawdę bałam się tego, że to ja mogę być jego ofiarą, ale ani tamtej nocy, ani kolejnej i jeszcze następnej nic mi się nie stało. Za to zginęli chłopacy, którzy do tej pory spali na pryczach obok mnie. Teraz te dwa miejsca były puste, nikt nie chciał się narażać, bo doskonale wiedzieli, że Averay robił to specjalnie. Co noc krążył obok mojego łóżka. Czasami miałam wrażenie, że klęka i przypatruje się mojej twarzy. Raz mnie nawet dotknął, ale szybko odrzucił rękę w tył jak oparzony. Ja również wtedy drgnęłam i z trudem powstrzymałam się od wybuchnięcia płaczem z powodu przerażenia. Czasem przeklinałam siebie za to, że w ogóle miałam czelność obok niego usiąść. Stałam się jego przytulanką na odległość. Każdy, kto choć na krok się do mnie zbliżył, zaraz ginął, przez co czułam się winna. Może i współczułam nocnym torturom Averaya, ale nie mogłam zaakceptować tego, co robił innym ludziom w zamian za to.

Minął kolejny miesiąc mojego pobytu tutaj, a ja czułam się coraz gorzej. Ludzie ode mnie uciekali, bo wiedzieli, że tylko jedno spojrzenie może przesądzić o ich życiu. Ci, którzy chcieli zaś zginąć, ośmielili się mnie nawet dotknąć. Averay bezwzględnie zabijał wszystkich wkoło. Z czasem z jednej ofiary zrobiło się kilka ofiar na noc. Sala pustoszała z prędkością światła i wcale mnie to nie cieszyło. Najczęściej ginęli nowi, bo nikt nie starał się ich uświadomić o tym, że mają się trzymać ode mnie z daleka. Dlaczego wówczas nie miałam odwagi porozmawiać o tym z Averayem? Bałam się śmierci? Przecież byłam nietykalna. To przy mnie tkwił przez całą noc, to moje włosy gładził drżącą dłonią z uporem maniaka, nieraz próbując mi je wyrwać – przy czym straszliwie chichotał, to po moim ciele przejeżdżał długim zaostrzonym pazurem, tworząc na skórze czerwone, krwiste rysy, to mnie chciał przytulić, ale za każdym razem odskakiwał jak oparzony, gdy tylko drgnęłam. Dlaczego zawsze udawałam, że śpię? Sama powinnam przyciągnąć go do siebie i przytulić, może to by go zmieniło? Może pokazałabym mu, że na tym świecie istnieje też dobro, a nie tylko i wyłącznie zło?

Tkwiłam tak przez kolejne dni, dzielnie znosząc podchody psychopatycznego Averaya, aż pewnego dnia przemówił do mnie. Moje imię w jego ustach brzmiało jak cicha melodia, rozpaczliwie błaganie o uwagę. Czy jego zaczepki nie miały sprawić, że otworzę oczy i na niego spojrzę? Tak właśnie zrobiłam. Moje niebieskie tęczówki napotkały szare oczy Averaya, który leżał obok mnie. Raz jeszcze wypowiedział magiczne słowo:

– Laurelai.

Kosmyk poskręcanych i przetłuszczonych włosów spadł mi na twarz. Odgarnęłam go na bok i zdałam sobie sprawę z tego, że nasze imiona cholernie podobnie brzmią.

– Averay – odpowiedziałam cicho, choć prędzej zabrzmiało to pytająco niż twierdząco.

Chłopak bez słowa chwycił mnie za dłoń, wbijając we mnie swoje długie nieobcięte pazury i pociągnął do góry. Wydałam z siebie oddźwięk zaskoczenia. Kilka par czujnych oczu spoglądało za nami. Bałam się spytać mojego fanatyka, gdzie podążamy. W pewnym momencie biegł, jakby ktoś mu deptał po piętach. Bał się, że strażnicy znowu go złapią? A może w jego głowie narodził się jakiś chory plan?

Czułam jak zimny pot spływa mi po skroniach. Drżałam ze strachu. To prawda, że mu współczułam, ale nigdy nie powiedziałam, że chcę mieć z nim bliższy kontakt.

Dotarliśmy do pokoju strażników. Averay pchnął drzwi i z radością przeskoczył przez zmasakrowane ciało jednego z mężczyzn. Gdy zobaczyłam krwawe plamy na krzesłach, ścianach i podłodze, miałam ochotę zwymiotować i gdyby nie to, że Averay ciągnął mnie za rękę, zapewne bym zemdlała. Powstrzymało mnie przed tym jedynie to, że po upadku sama mogłabym się stać jedną, wielką kałużą krwi.

– Patrz. – Jego głos był ochrypły. Wypowiedział to jedno słowo z niecierpliwością, zanim jeszcze doszliśmy do obiektu jego myśli.

Przed nami stało lustro. Pobrudzone krwią lustro – ręce zabarwione na czerwono zapewne należały do Averaya. Niepewnie spojrzałam w swoje odbicie. Miałam ochotę na nie zwymiotować. Schudłam. Bardzo schudłam. Z moich błękitnych oczu uciekł dawny blask, a poskręcane blond włosy stały się matowe. Z ramion wystawały mi kości. Poczułam się jak w obcej skórze i z trudem powstrzymałam się od wybuchnięcia płaczem. Obok mnie stała moja siostra, która wciąż wyglądała jak dawna ja. Uśmiechała się do mnie diabelsko, wyzywając mnie w myślach od najgorszych. Potem jej obraz zniknął, a w jej miejscu pojawił się Averay, który miał poplamioną krwią twarz. Jego oczy świeciły, jakby bardzo się czymś podniecił, a jego usta uśmiechały się w zupełnie inny sposób niż zwykle – nie był teraz tym samym psychopatą co kiedyś. Uśmiechał się z nutką szaleju, ale z równoczesną mądrością. Zdawało mi się, że Averay tylko ukrywa się za fasadą psychopatycznych czynów i gestów.

Dlaczego pokazał mi lustro?

– Widzisz, jaka jesteś ohydna? – spytał w pewnym momencie, śmiejąc się w ten swój charakterystyczny, dziwnie chrapliwy sposób, na najniższych tonach.

– Tak – stwierdziłam ze łzami spływającymi po policzkach. Averay bezczelnie mierzył mnie od góry do dołu. Miałam dziwne wrażenie, że to ja zaraz zostanę ofiarą jego gwałtów, ale on nawet nie zamierzał mnie tknąć. Czułam się bezradnie i jedyne co chciałam zrobić to stąd uciec.

Za jakie grzechy tutaj byłam? I dlaczego były to grzechy, których dopuścili się rodzice, a nie ja? Byłam dobra. Byłam do cholery dobra! Różniłam się od tych wszystkich psycholi, którzy tutaj przebywali, a już szczególnie od Averaya!

Czułam w sobie tak wielką rozpacz, że wybuchłam płaczem. Mój towarzysz nie wiedział co się dzieje. Uniósł do góry brew i przekręcił głowę w bok. Pewnie, że mnie nie rozumiał. Przecież był do szpiku kości przepełniony złem. Źli ludzie nie mieli uczuć. Dla nich uczucia były czymś niepotrzebnym w życiu.

Skuliłam się na podłodze i poczułam, że wszystko mi jedno. Mogłam zginąć. Tutaj, teraz, z rąk Averaya. Ale on nawet nie drgnął. Miałam wrażenie, że przez tą krótką milczącą chwilę próbował rozczytać moje myśli.

– Jesteś dobra – stwierdził pokrótce. – Ja też byłem.

To było coś, co mnie zszokowało. Spojrzałam na jego błyszczące szare oczy i twarz skąpaną we krwi. Jak ktoś taki mógł być w ogóle dobry?

– Też miałem brata bliźniaka – zachichotał. – Jesteśmy tacy sami, Laurelai – dodał szeptem, pochylając się nade mną. – Tak samo popieprzeni i odrzuceni przez świat. I ciebie czeka to co mnie. Obydwoje będziemy zabijać. Będziemy kąpać się we krwi. Będziemy siać postrach – mówiąc to, chwycił mnie za włosy i brutalnie pociągnął do góry. Wszystko co powiedział, szokowało mnie, ale nie chciałam o nic się dopytywać. Zastanawiało mnie skąd wiedział, że moja bliźniaczka była zła, a ja byłam dobra?

– A jeśli nie będziesz taka jak ja, to zginiesz – syknął wprost do mojego ucha, od czego przeszły mnie ciarki.

Zebrałam w sobie całą siłę jaką miałam. Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam:

– Ucieknijmy stąd. Razem.

Averay puścił moje włosy i wyprostował się. Blade ręce wsadził do kieszeni czarnych spodni. W przeciwieństwie do innych więźniów obozu, ubierał się na czarno. Zastanawiało mnie czy to strażnicy dla żartów zrobili z niego mrocznego żniwiarza.

Chłopak wyglądał, jakby głęboko nad czymś rozważał. Mówił coś do siebie i śmiał się, zupełnie, jakby układał jakiś chory plan wewnątrz swojego chorego umysłu. Karciłam siebie w duchu za to, że rzuciłam tak odważne słowa na wiatr. Rozmowa Averaya z własną duszą trwała długi czas. Próbowałam zrozumieć co takiego mówi, ale słowa, które padały z jego ust, brzmiały jak wypowiedziane w innym języku. Czy on rozmawiał ze sobą? Co rusz się chmurzył. Przez myśl mi przeszło, że skoro miał brata bliźniaka, on również mógł mu towarzyszyć. Ale czy aby na pewno? Averay nie powiedział, że on zginął.

– Dobrze – stwierdził prawie normalnie brzmiącym głosem. Przez chwilę miał nawet całkiem zwyczajny, poważny wyraz twarzy, ale cały ten obraz normalności zniknął, gdy z kieszeni czarnych poszarpanych spodni wyjął sztylet.  

Zbladłam.

– Zabiłem wszystkich strażników – powiedział spokojnie. – Nie ma tu nikogo, kto mógłby przeszkodzić ci w ucieczce. – Mi, nie NAM. To zaczynało mnie niepokoić. – Jestem tylko ja. – Chłopak uśmiechnął się uroczo i przeciągnął językiem po ostrzu sztyletu. Zostawił na nim wąski ślad własnej krwi. Chciał udowodnić, że jego nóż jest ostry? W to nie wątpiłam. – Zabawimy się w berka. Jeśli uciekniesz, będę cię ścigać. Ścigać do końca twoich usranych dni, a uwierz, znajdę cię wszędzie – zaśmiał się cicho z nutką zła w głosie. – Jeżeli tu zostaniesz – przerwał i uniósł nożem mój podbródek do góry. Nie spodziewałam się, że gdy nasze spojrzenia się spotkają, on przylgnie do mnie mokrymi od krwi ustami i skradnie mi pocałunek, na końcu przypieczętowując to mocnym ugryzieniem wargi, która zacznie krwawić. Skrzywiłam się, a moje serce uciekło na tyły żeber. –  Zerżnę cię jak dziwkę, będę cię torturował, spijał twoją krew z ust, a gdy już zdechniesz, będę cieszył się twoimi zwłokami, dopóki nie zgniją. – Jego słowa mną wstrząsnęły. Nie byłam w stanie ani oddychać, ani się poruszyć. Z powodu braku mojej reakcji, chłopak nachmurzył się i wyprostował. – Mam już zacząć? – spytał.

Gdy przenosiłam się do pionu, drżały mi nogi. Czy on przypadkiem nie zaplanował tej nocy? Miałam wrażenie, że to była perfekcyjna zbrodnia  bez drogi ucieczki. Chciałam się poddać, ale nie chciałam przeżyć ostatnich swoich dni, dławiąc się własną krwią. Nie chciałam też znosić bladego ciała Averaya, które mogłoby nade mną zawładnąć, nie chciałam go w ogóle. Chciałam żyć.

To była moja ostatnia myśl. Potem po prostu zerwałam się na równe nogi i zaczęłam przed siebie biec. Za moimi plecami rozległ się psychopatyczny, głośny śmiech Averaya Lavely’ego, który raził moje uszy każdej nocy, gdy dopadał kolejną swoją ofiarę. Nie przestawałam go słyszeć, gdy za mną biegł i zastanawiałam się skąd ma tyle energii w płucach?

Teraz mogłam obrać tylko dobrą drogę, bo zła nie wchodziła w rachubę – podążał nią już ktoś inny. Ktoś, kto zamierzał mnie zabić.

 SadisticWriter