[66] Ostatni walczyk ~ Estrela

(Po)wojenni bohaterowie po raz kolejny. Miało być poważnie, a wyszły trochę telenowelo-trudne-sprawy. Hmmm... chyba czas zrobić sobie przerwę ;)

Sabina wykorzystała fakt, że orkiestra zagrała szybkiego i głośnego walczyka, by niespostrzeżenie wymknąć się na taras. Sierpniowy wieczór był pogodny, lecz chłodny. Z rozkoszą odetchnęła rześkim powietrzem zwiastującym nadejście chłodnych jesiennych dni. Do jej uszu wciąż dobiegała muzyka, mimo to starała się wyciszyć i skupić rozbiegane bezładnie myśli. Gdyby ktokolwiek oznajmił jej wcześniej, że na weselu pojawi się Tadeusz, po prostu by to wyśmiała. Wciąż miała w pamięci jego poszarpane odłamkami bezwładne ciało, które z nadludzkim wysiłkiem ryzykując życiem przeciągnęła przez kilka kilometrów płonącej Warszawy, by dotrzeć do znajomego, który za sprawą cudu Opatrzności zdobył dla Tadeusza miejsce w niemieckim szpitalu wojskowym i potrzebne dokumenty. Kiedy go zostawiała, nie przeszło jej przez myśl, że ten wysiłek zda się na cokolwiek. Właściwie nie była wtedy zdolna do jakiejkolwiek kalkulacji. Kilka dni wcześniej zginął jej narzeczony. Zaczęła wówczas działać jak maszyna, zaprogramowana do wykonywania konkretnych zadań, nie zastanawiając się nad ich sensem. Zrobiła to, bo miała wobec Tadeusza dług wdzięczności. Równocześnie jednak nie umiała zrozumieć, dlaczego z ich dwojga, to właśnie Tadeusz ocalał, a narzeczonemu mogła już tylko postawić drewniany krzyżyk na płytko wykopanej mogile.

Od tamtych wydarzeń minęły trzy lata. Zmieniło się wszystko. Z dawnych znajomych utrzymywała kontakt z kilkorgiem. Cieszyła się, gdy Michał i Iza ogłosili zaręczyny i poprosili, by została druhną na ich ślubie. Z radością spotkała się znów z przyjaciółmi, choć w nieco okrojonym składzie. Z oddziału pojawili się jedynie Kohrel i Aleks. No i Tadeusz. Ten ostatni zupełnie nieoczekiwanie, robiąc niespodziankę nawet parze młodej, w towarzystwie nieznanej nikomu kobiety. Sabina nawet do niego nie podeszła. Podczas ślubu skupiła się na obowiązkach druhny i wszelkich formalnościach. Oczywiście chciała się z nim przywitać i porozmawiać. Trzy lata bez znaku życia, kiedy w myślach traktowała go jak zmarłego, wymagały długiej rozmowy. A jednak coś ją powstrzymywało. Wszystkie uparcie wypierane wspomnienia nagle stanęły przed nią jak żywe. Nie umiała sobie z nimi poradzić. A już w szczególności nie potrafiła sobie wyobrazić że przeprowadzi z nim absolutnie zwyczajny small talk w towarzystwie tej nieznajomej kobiety. Podobno była Niemką. Niewiarygodne.

Lekko drżącymi rękami zapaliła papieros. Zaciągnęła się głęboko dymem. Zbierała w głowie słowa, jakie chciałaby Tadeuszowi powiedzieć. Byle nie zabrzmieć oskarżycielsko. Nie, absolutnie nie chciała go urazić. Wzruszyła się ogromnie, gdy zobaczyła go wśród żywych i nie zamierzała wchodzić na wojenną ścieżkę. Jego osobiste wybory mogły być dla niej niezrozumiałe, ale przecież nie miała prawa ich komentować.

– Cześć – dobiegło ją zupełnie znienacka ciche powitanie zza pleców. Odwróciła się gwałtownie i poczuła ścisk w gardle. Nie była w stanie nic powiedzieć. Skinęła tylko głową. –Przepraszam, że nie przywitałem się wcześniej – kontynuował. Wyglądał na zmieszanego, zupełnie jak dawniej, kiedy łapała jego ukradkowe spojrzenia. – Widziałem, że byłaś bardzo zajęta. Nie tańczysz?

– Wiesz, że nie umiem – mruknęła z trudem wydobywając te kilka głosek z gardła.

– Bzdura. Pamiętasz naszego żoliborskiego walczyka? Ja go pamiętam do dziś. Tylko gdybym wiedział, że to będzie nasz ostatni taniec, ubrałbym się odpowiednio do okazji.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Trzeciego dnia powstania Krystek wytrzasnął skądś akordeon i zagrał z pełnym impetem na pobudkę. Mieli jeszcze wtedy wody pod dostatkiem. Tadeusz świeżutki i pachnący po porannym szorowaniu, narzucił na siebie tylko spodnie i porwał Sabinę do tańca. Wtedy jeszcze byli pełni nadziei.

– Dlaczego ostatni? – zapytała pod wpływem impulsu i natychmiast pożałowała swoich słów. Tadeusz przeżył wprawdzie wojnę, ale jako inwalida. Od połowy prawej nogi sterczała sztywna proteza. – Przepraszam... – dodała pospiesznie.

– Nieważne – lekceważąco machnął ręką – Najważniejsze, że Nina może sobie potańczyć. Ja już swoje wytańczyłem.

– Nina... – powtórzyła Sabina chłodno.

– Aha... – mruknął – zaczyna się.

– Nic się nie zaczyna – powiedziała Sabina spokojnie – Nic mi do twoich wyborów. Ale nie zmusisz mnie, żebym ją lubiła. I nigdy nie zrozumiem jak mogłeś związać się ze Szwabką po tym piekle, które przeszliśmy. Poza tym, to cholerny nietakt, że ją przywiozłeś na to wesele.

– Jasne – westchnął – sam też nie powinienem przyjeżdżać. Ucieszylibyście się chyba bardziej z mojej śmierci niż z tego przyjazdu.

– Pierdolisz od rzeczy! Byłeś dla nas jak brat!

– To ty pierdolisz! Może myślisz że nie pamiętam, ale pamiętam doskonale jak mi rzuciłaś w twarz, że to ja powinienem zginąć, a nie Kamil.

– Nigdy tak nie myślałam!

– Ale to powiedziałaś.

– Ale nie chciałam tego powiedzieć, do jasnej cholery!

– Dobra, nieważne. Tylko przestań mnie znów oskarżać. Doskonale wiem, że podjąłem wtedy złą decyzję. Kamil nie powinien tam iść. Teren był niesprawdzony. Ja to wszystko wiem. Próbuję jakoś żyć z tą odpowiedzialnością i właśnie tylko dzięki Ninie jakoś mi to wychodzi. Ona mnie o nic nie oskarża. Z nią nie muszę dzielić tych wspomnień. Nie ma pojęcia co myśmy przechodzili.

Sabina zaciągnęła się znów papierosem. Wolno strzepnęła popiół.

– Tadek, ja się cieszę że przyjechałeś – powiedziała po chwili namysłu – milion razy wyrzucałam sobie tamte słowa. Marzyłam o tym, żeby móc je jakoś cofnąć. Nie jesteś niczemu winny, podejmowaliśmy wtedy mnóstwo złych decyzji. Wszyscy.

– Przestań, Sabina. Nie potrzebuję twojego wymuszonego współczucia – odwrócił się na pięcie i wszedł do domu.

Odprowadziła go wzrokiem w milczeniu. Choćby go przepraszała na kolanach, było za późno żeby naprawić stare błędy. A jednak myśl o tym, że znów będzie musiała go pożegnać, być może na zawsze, sprawiała dojmujący ból. Przez szybę dostrzegła uśmiechniętą, lekko przysadzistą Ninę. Na miłość boską, gdyby miała przy sobie parabelkę, odstrzeliłaby jej łeb. Nikt nie miał prawa zabierać jej Tadeusza. Szczególnie ta hitlerowska szmata. Co ona mogła o nim wiedzieć? Czy to w jej ramię płakał rzewnymi łzami po pacyfikacji rodzinnej wioski i zamordowaniu najukochańszej babci? Czy ona osłaniała go podczas akcji z narażeniem życia? A może ona tamowała własną koszulą krew z jego rozszarpanej nogi. Sabina próbowała znaleźć odpowiedź na pytanie, czy ma prawo zarządzać ocalonym przez siebie życiem. Rozum podpowiadał, że nie, ale serce chciało wręcz wyskoczyć z piersi z żalu. Tamten walczyk wcale nie musiał być ostatni.