[61] Próba do przedstawienia ~ Justyna W-R.

Próba do przedstawienia

            Spojrzał na mnie. Jego włosy wciąż były w nieładzie i w jasnym świetle wyglądał jeszcze bardziej przystojnie i ludzko niż kiedykolwiek.

            – Chyba proszę, żebyś mi zaufała – powiedział.

            – Chyba prosisz? – zapytałam, przewracając oczami. – Co to w ogóle za zdaniotwór? Nie jesteś pewien czy prosisz? To ja nie jestem pewna czy odpowiadam!

            – I teraz się zastanawiaj, ćwoku – dokończyłam w myślach.

            Zamrugał zdezorientowany. Na wszelki wypadek jeszcze raz wywróciłam oczami. Splotłam ręce na piersiach i odwróciłam głowę.

            – Ależ Gabi! Przecież tak mam napisane w scenariuszu.

            – Nie obchodzi mnie to! – krzyknęłam. W tym momencie przypomniałam sobie, że to nie poranek w lesie czy inna, z obszernego repertuaru, fantazji erotycznych, ale próba do przedstawienia. Na szczęście odbywała się u mnie w piwnicy. Znów dałam się ponieść wyobraźni! Mam zbyt bogate życie wewnętrzne. Jestem taka wrażliwa, jak wełna na wysokie temperatury.

Piotrek był wyraźnie zdezorientowany. Wyglądał jak ja na siłowni – z popłochem szukał wzrokiem możliwych sposobów na wydostanie się z pułapki. Pewnie tak właśnie zachowują się ofiary seryjnych morderców. Już wiedzą, że po nich, ale jeszcze próbują udawać, że to przecież normalna sprawa, że się jest w piwnicy z kimś kto ma pistolet i rzuca szalone spojrzenia.

            – Chyba kończymy na dzisiaj! – nerwowo zerknął na zegarek robiąc mały krok w stronę schodów. – Późno się zrobiło.

            – Skoro chcesz... – odpowiedziałam, nerwowo szukając w głowie sposobu na przekonanie go, żeby został. Miałam w piwnicy prawdziwego, żywego chłopaka. Miał ogromną zaletę w stosunku do swoich poprzedników – był realny. Był ubrany we frak z przedstawienia, strój Edwarda ze Zmierzchu. Miało mi to pomóc lepiej się wczuć w rolę i rzeczywiście się wczułam. Chyba nawet trochę za bardzo.

            – Dzieciaki! – usłyszałam ze schodów. – Zrobiłam herbatki!

            – Mieszkasz z mamą? – zapytał Piotrek otwierając oczy jeszcze mocniej.

            – Trzydziestka jest nową dwudziestką! – powiedziałam spłoszona. – Mamoooo! Mówiłam ci, że masz nam nie przeszkadzać!

            – Lol! Myślałam, że to tylko heheszki – odpowiedziała niepewnie mama.

            – Boże, mamo! Znów przedawkowałaś wykop!

            – Unlike! – powiedziała stanowczo mama, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła.

            Muszę jej odinstalować.... Wszystko. Piotrek, korzystając z chwili zdezorientowania błyskawicznie zdjął z siebie wytworny frak. W koszulce z napisem "Biegam bo lubię" wyglądał jakoś mniej przyjemnie. Biegam? Bo lubię? Brrr. Już po Edwardzie! Bez fraka okazało się, że to zwykły banan, nie chiquita.

            – Zdzwonimy się! – rzucił, uciekając w stronę schodów.

            – Dobrze, czekam! – odkrzyknęłam do zatrzaskiwanych drzwi.

            Chwilę później telefon zapikał. No proszę! Ja to mam branie! Jestem rozrywana jak ziemniaki na zimę. Ledwo co wyszedł a już napisał! Nie mógł się doczekać, aż jutro spotkamy się w pracy!

            Wzięłam do ręki aparat. O! Jedna wiadomość na messengerze.

            No tak.

            "Ty i Grażyna Kowalczuk nie jesteście już znajomymi."

            Dzięki, mamo.