[59] Słodka gangsterka, powiadasz... ~ Venusta

Pędziłem przez zaśnieżone uliczki, z każdym wdechem wciągając w płuca lodowate powietrze i po kilka płatków śniegu. Za sobą, choć nie potrafiłem określić dokładnie, jak daleko, słyszałem ujadanie psów i głośne krzyki. Zakląłbym, gdyby nie to, że szkoda mi było oddechu. Zamiast tego skręciłem gwałtownie w wąski zaułek zakończony wysoką ceglaną ścianą, odbiłem się, chwyciłem krawędzi muru i przeskoczyłem na drugą stronę. To ich powinno zmylić.

Lądując, poślizgnąłem się na zamarzniętej kałuży i wyrżnąłem jak długi, boleśnie obijając sobie łokieć i kolana. Syknąłem.

– No proszę – rozległ się nade mną rozbawiony głos. – To dość niecodzienny widok: Finn Shadow rozciągnięty na ulicy.

Przede mną stała niewysoka dziewczyna ubrana w nieco za dużą i zdecydowanie zbyt brudną kurtkę. Spod czerwonej czapki wystawały jasne, krótko przycięte włosy. W szczupłej twarzy duże zielone oczy błyszczały rozbawieniem, a wąskie wargi wyginały się w kpiącym uśmiechu.

Podniosłem się z ziemi, starając się zachować tyle godności, ile tylko się dało. Gdyby to był ktokolwiek inny, chyba musiałbym go zabić; a nawet Ana nie powinna widzieć mnie zbyt długo w takiej pozycji. To szkodziło mojej reputacji.

– Czołem – rzuciłem nonszalancko. – Udało ci się?

Ana zmarszczyła zaczerwieniony od mrozu nos.

– Tak. Znalazłam opuszczony magazyn z całkiem sporymi piwnicami. Wygląda na to, że żaden gang jeszcze się nim nie zainteresował. A tobie jak poszło?

Twarz z granitu – upomniałem siebie.

– Placówka stracona – odparłem. – W tym miesiącu niebiosa są nam nieżyczliwe. Jak nie Czekoladowi Skrytożercy, to straż. Ledwo udało mi się uciec.

– A towar? Chłopaki?

– Połowa wyrobów przepadła. Wszyscy zwiali… Poza Steve’em.

Ruszyliśmy w stronę dzielnicy Zabramia. Za nami, zza muru, dobiegało głośne węszenie i skomlenie tropiących psów.

Dziewczyna rzuciła pożądliwe spojrzenie na plecak przewieszony przez moje ramię.

– To… To jest to, co udało ci się zgarnąć? – spytała, nieświadomie przełykając ślinę. Nie odpowiedziałem, tylko przesunąłem plecak jak najdalej od jej rąk.

– Wiesz… Mógłbyś mi trochę dać. Teraz nikt się o tym nie dowie.

Spojrzałem na nią surowo.

– Znasz zasady. Już o tym rozmawialiśmy. Nie chcę żadnego uzależnienia w branży. Ana, znamy się tak długo – dodałem łagodniej. – Wiem, co to nałóg, ale wiem też, że można z tego wyjść. A pamiętasz, co mi obiecywałaś?

Ana skinęła głową. Przez chwilę szliśmy w milczeniu.

– To już drugi raz w ciągu dwóch tygodni – odezwała się nagle, pewnie chcąc zmienić temat. – Nie wydaje ci się to dziwne?

– Co masz na myśli?

– To, że wcześniej wodziliśmy straż za nos. A teraz nagle stali się bardzo sprytni i znają każdy nasz ruch. Jesteś pewien, że wszyscy dalej są ci lojalni?

– Sam wybierałem członków gangu. Polegam na nich jak na własnej matce.

Ana prychnęła, ale nie naciskała dalej.

– A skoro już jesteśmy przy temacie rodziny – zniżyła głos i rozejrzała się uważnie. – Co słychać u Luke’a i Chloe?

Stanąłem gwałtownie.

– Ana, pamiętasz nasz układ? – zapytałem najspokojniejszym głosem, na jaki mogłem się zdobyć. Dziewczyna przestąpiła nerwowo z nogi na nogę.

– Tak – mruknęła cicho.

– Zatem przypomnij mi go, proszę.

– Ja nie będę wspominać o twojej rodzinie. Ty nie wyrwiesz mi serca i nie każesz mi go zjeść na surowo.

– Dokładnie. Teraz powiedz, której części nie rozumiesz?

Ana unikała mojego wzroku.

– Zapomnij, że pytałam.

– Możesz być pewna, że nie zapomnę – odparłem. – A skoro już jesteśmy przy temacie rodziny – dodałem, przedrzeźniając ją. – Co słychać u George’a?

Policzki Any, już i tak zaczerwienione od mrozu, poczerwieniały jeszcze bardziej. Rzuciła mi urażone spojrzenie.

– To cios poniżej pasa – odparła. Potem uśmiechnęła się i zasalutowała mi niedbale. – No to trzymaj się ciepło, Shadow!

– Tak, ty też – mruknąłem do pustej już uliczki. Potem znalazłem odpowiednią kryjówkę, ukryłem w niej plecak wraz z zawartością i ruszyłem do domu.

Marsz przez Zabramie nie należał do najprzyjemniejszych. Była to jedna z nędzniejszych dzielnic, z ciasnymi, wielopiętrowymi kamienicami, zaśmieconymi ulicami i smrodem biedy snującym się nad rynsztokami. Tu i tam w bardziej zacisznych kątach płonęły niewielkie ogniska, dookoła których zbierali się bezdomni. Inni żebrali w bramach domów. Nigdy w życiu nie zapuszczałbym się tutaj, gdyby nie fakt, że to był mój dom.

Przechodząc przez bramę minąłem znajomego mężczyznę.

– Czołem, Fred – rzuciłem, wciskając mu parę miedziaków. Mężczyzna skinął mi głową. Był głuchoniemy.

Wspiąłem się obskurną klatką schodową niemal na sam szczyt, wyciągnąłem klucze i nawet nie trudząc się pukaniem, otworzyłem drzwi. Powitał mnie radosny pisk i coś drobnego, chudego i nieco rozczochranego uderzyło we mnie z siłą rozpędzonej dorożki.

– Cześć, Chloe – wydusiłem. – Pozwolisz mi wejść?

Znalazłem się w dwupokojowym mieszkaniu. Pierwsza izba służyła nam za kuchnię, jadalnię i salon. W drugiej spaliśmy.

– Późno dziś wróciłeś – zauważył Luke, nie zaszczycając mnie nawet jednym spojrzeniem. – Nie czekaliśmy na ciebie z kolacją.

– Nie szkodzi, jadłem na mieście. Jak tam w szkole?

– Super! – zawołała rozentuzjazmowana Chloe. – Mówiliśmy dzisiaj o historii i byłam najlepsza w klasie!

Była niska i chuda jak na swój wiek, chociaż dokładaliśmy wszelkich starań, żeby przybrała na wadze. Wyglądała jak miniaturowa wersja mamy.

– To świetnie – odparłem z uśmiechem, czochrając jej włosy barwy karmelu. – Trzymaj tak dalej, mała prymusko. A u ciebie, Luke?

Luke tylko burknął coś pod nosem.

– Chloe, mogłabyś przynieść mi tego smoka, którego zrobiłaś kilka dni temu? Chciałbym go zobaczyć jeszcze raz.

Buzia mojej młodszej siostry rozpromieniła się w absolutnym zachwycie i dziewczynka w podskokach wybiegła z pokoju. Wiedziałem, że znalezienie smoka zajmie jej trochę czasu, bo mimo wielu prób nie udało nam się nauczyć jej trzymania porządku.

– O co chodzi, Luke? – spytałem, korzystając z chwili prywatności. – Masz jakieś kłopoty?

Luke rzucił mi wściekłe spojrzenie.

– Wszystko gra – warknął. Westchnąłem.

Niełatwo jest być jednocześnie starszym bratem i hersztem gangu, ale nie miałem innej możliwości. Kiedy cztery lata temu zmarła nasza mama, mogłem wybrać albo to, albo oddanie siebie i młodszego rodzeństwa do domu dziecka. Dom dziecka nie wchodził w grę; ponad połowa dzieciaków w moim gangu uciekła stamtąd, bo wolała życie na ulicy niż tam.

Ana była ze mną od samego początku mojej działalności. Trzymaliśmy się razem; ja byłem od planowania i genialnych pomysłów, Ana je realizowała. Stanowiliśmy idealną parę wspólników i jeśli kogokolwiek miałbym nazwać przyjacielem, to tylko nią. I tylko ona wiedziała, że mam rodzeństwo. Czasem, kiedy już zupełnie sobie nie radziłem w roli głowy rodziny, ona mi pomagała. Przyjmowałem to z wdzięcznością, ale i z niepokojem. Im więcej osób wiedziało o mojej rodzinie, w tym większym niebezpieczeństwie ona się znajdowała.

Kiedy żyli rodzice też nie było kolorowo, ale przynajmniej mieliśmy pieniądze na czynsz i wyżywienie. Potem, osiem lat temu, zmarł nasz tata. To wtedy po raz pierwszy zacząłem swoją działalność ulicznika. Pomagałem mamie jak mogłem, starałem się znaleźć jakąś robotę, ale kto da pracę dziewięciolatkowi z dzielnicy biedoty? Więc przyłączyłem się do gangu i z czasem wspinałem się coraz wyżej w hierarchii, aż w końcu, cztery lata temu, zostałem hersztem. Wtedy też zmarła mama. Zostałem sam z dziesięcioletnim bratem i sześcioletnią siostrą na głowie. Za zaoszczędzone pieniądze wysłałem ich do szkoły. Chciałem, żeby chociaż oni mieli zapewniony jako taki start w życiu; kiedy ja byłem mały, rodzice nie mogli sobie pozwolić na luksus edukacji.

Tyle że stało się to kością niezgody między mną a Luke’em.

Tak jak teraz.

– No dawaj, wyksztuś to z siebie – powiedziałem. – Chodzi o klasę? Oceny? Nauczycieli?

Luke wbił dłonie głęboko w kieszenie. Chociaż z wyglądu bardziej wdał się w tatę, to kiedy miotał z oczu błyskawice i zaciskał usta tak jak teraz, niezwykle przypominał mi mamę. Miał najciemniejsze z całej naszej trójki włosy i oczy szare jak gradowe chmury. Pasowały do jego temperamentu.

– O co chodzi? – wybuchnął wreszcie. – Chodzi o całą tę głupią szkołę! Dlaczego muszę siedzieć zamknięty w klasie i kuć jakieś głupie daty, kiedy ty bawisz się w przestępcę? Mam tego dość! Nie jesteś moim ojcem, żeby mi rozkazywać!

Odchyliłem się na krześle. No tak. Luke miał czternaście lat i właśnie przechodził trudny okres dojrzewania.

– Masz rację, ale dopóki nie skończysz siedemnastu lat, jestem za ciebie odpowiedzialny.

– Sam masz dopiero siedemnaście lat! I co, uważasz się za takiego dorosłego?

Uniosłem brew, co zawsze doprowadzało go do szału.

– Ja jestem dorosły – zauważyłem spokojnie. – Już od kilku miesięcy, chciałbym zauważyć.

Luke zacisnął zęby, zbyt wściekły, żeby cokolwiek odpowiedzieć. Nie rozumiałem, czemu się tak złościł. Przecież Chloe uwielbiała szkołę.

– Poza tym nie masz pojęcia, o czym mówisz – ciągnąłem. – Gdybym tylko mógł, chętnie bym się z tobą zamienił. Myślisz, że podoba mi się życie ulicznika? To, że znikam na kilkanaście dni, bo boję się o wasze bezpieczeństwo? Za nic nie życzę wam takiego losu. I dlatego chodzicie do szkoły, żebyście w przyszłości mogli znaleźć sobie normalną pracę i wieść normalne życie.

– Normalne życie – Luke niemal wypluł te dwa słowa. – A nie pomyślałeś kiedyś, że ja wcale tego nie chcę?

Przez cały czas bawił się czymś trzymanym w jednej z kieszeni. Teraz zwróciłem na to uwagę.

– Co tam masz? – spytałem, starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie. Luke odwrócił wzrok.

– Nie wiem, o czym mówisz – wymamrotał. Zerwałem się z krzesła.

– Luke, co masz w kieszeni? – powtórzyłem ostrzej, czując lekki uścisk strachu. Chłopiec również wstał.

– Nic!

Próbował umknąć, ale byłem szybszy. Błyskawicznym ruchem wyciągnąłem z jego kieszeni małą, brązową, nieco klejącą się paczuszkę. Przez chwilę wpatrywałem się w nią z niedowierzeniem – w nią i symbol w prawym dolnym rogu, a potem odwróciłem i wysypałem jej zawartość na dłoń. Od razu rozpoznałem żurawinę w czekoladzie produkcji mojego własnego gangu. Jeden z bardziej uzależniających towarów w mieście.

– Ej, to moje! – sprzeciwił się Luke.

– Skąd to masz? – spytałem cicho, a kiedy nie odpowiedział, potrząsnąłem nim mocno. – Skąd to masz?!

– Puszczaj!

Odsunąłem się od niego.

– Kto ci to sprzedał?

Luke wziął głęboki wdech i otworzył usta, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, drzwi do mieszkania otworzyły się gwałtownie i do środka wpadło dziesięciu strażników w pełnym uzbrojeniu. Za nimi weszła jakaś drobna postać.

– To on – powiedziała. – On wszystkim dowodzi.

Poczułem, że serce przestaje mi bić. To była Ana.