[95] Powrót ~ Ognista

Hej, jestem Magda i nareszcie udało mi się napisać coś na grupę. Miałam straszliwie długą przerwę (ostatni raz napisałam coś może z rok temu…) i właściwie dlatego tutaj jestem, żeby zmotywować się i wrócić do mojej pasji w pełni. Z tekstu nie jestem w pełni zadowolona, ale od czegoś w końcu trzeba zacząć! Miło Was wszystkich poznać i z góry wielkie dziękuję za wszelkie cenne rady oraz wytykanie błędów. 😉

Stał na środku drogi, mamrocząc coś pod nosem i wpatrując się tępo w przestrzeń. Samochody hamowały ostro i próbowały go ominąć. A on zaczął iść, obojętny na wszystko dookoła niego.

Ziemia. Pamiętał dokładnie,  kiedy ostatni raz na niej był, jednak pragnął jedynie o tym zapomnieć i już nigdy więcej nie wracać. Obiecał sobie, że jego stopa nie dotknie tej przeklętej planety. Niestety, musiał złamać tę obietnicę. Musiał ją złamać dla, jakby to ująć, celu wyższego i miał szczerą nadzieję, że nie będzie tego żałował.

Z ociąganiem zszedł na pobocze, zmierzając w stronę przydrożnego lasu. To wydawało się być lepszym rozwiązaniem niż przejście do miasta środkiem ulicy. W końcu nie szukał kłopotów, jego partner następnym razem będzie musiał bardziej popracować nad miejscem teleportacji. O ile do następnego razu dojdzie. 

Nerwowo potarł skroń. Te parę osób, które zobaczyły go na jezdni nie stanowiły zagrożenia, jutro zapewne uznają, że coś im się przewidziało. Nawet jeśli chciałyby zgłosić dziwne zdarzenie… Komu? Gdzie? I przede wszystkim, kto im w to uwierzy?

Otulony gęstą roślinnością wyrównał oddech, pierwotne oszołomienie spowodowane zmianą środowiska i klimatu zniknęło. Zastąpiła je czujność. Wytężył zmysły.

Tacy jak on już dawno zaprzestali przylatywania na planety podobne Ziemi. Nie bez powodu zresztą. Osobiście podejrzewał, że jedynie garstka ludzi pamiętała czasy, gdy wizyty Obcych były na porządku dziennym. Jednak przezorny zawsze ubezpieczony. Istoty mu podobne nigdzie nie czuły się bezpiecznie.

I tym razem nie mogłoby być inaczej. Trzask łamanej gałęzi wyrwał go z rozmyślań. Ktoś za nim szedł. W dodatku był już bardzo blisko. Nie wierzył, że któryś z ludzi podążył jego tropem, w końcu nie należeli do najgłupszych. Chociaż z drugiej strony, zwierzę nie narobiłoby takiego hałasu, a co innego mogłoby być w  pobliżu?

Prychnął z pogardą. Co za durny gatunek…

Schował się za pniem najbliższego drzewa i nasłuchiwał w skupieniu. Człowiek  w starciu z nim nie miał najmniejszych szans, jednak postanowił zaczekać aż obiekt podejdzie bliżej. W końcu zależało mu na najszybszej, bezproblemowej i, co najważniejsze, najcichszej eliminacji,  jaka tylko była możliwa.

Nasłuchiwał, napinając jednocześnie wszystkie mięśnie ciała.

— Cześć, przystojniaczku. — Szept w uchu kompletnie wytrącił go z równowagi. Nie zważając na hałas, który wytworzył, czym prędzej odwrócił się w stronę głosu.

— Niemożliwe… — syknął, a jego twarz wykrzywił grymas szoku i nienawiści za razem.

— Proszę, proszę. Poznajesz mnie, Żołnierzu. Tym lepiej!

Tuż przed nim stała Najjaśniejsza w całej krasie. Mimo że od kiedy ostatni raz ją widział minęło kilkadziesiąt lat, nic się nie zmieniła. Srebrzyste włosy spięła w sięgający pasa warkocz, a jej nienaganną  sylwetkę podkreślał czarny kombinezon łuczniczki uwydatniający jeszcze bardziej srebrzystość  włosów oraz bladość cery. Usta pomalowała na krwistoczerwono. Była piękna. Lecz nie tak piękna jak księżniczki z pradawnych baśni, niewinne, dziewczęce, urocze. Jej piękno przerażało. 

— Nie nazywaj mnie tak! — warknął, a każdy włosek na jego ciele stanął dęba. Nie miała prawa odzywać się do niego w ten sposób. Nikt nie miał. Już nie.

— Będę cię nazywać tak, jak będę sobie tego życzyć. — Obdarzyła go uśmiechem swoich śnieżnobiałych zębów. — Ale do rzeczy, jak się domyślasz nie jestem tu bez powodu.

— Nigdy nie jesteś bez powodu — mruknął, obdarowując srebrzystowłosą złośliwym uśmieszkiem.

Syntia nie zareagowała na zaczepkę, patrzyła uważnie w oczy rozmówcy i zrobiła krok w jego kierunku. Leegar  chciał się odsunąć, jednak postanowił nie dawać kobiecie tej satysfakcji.

— Mój pan cię wzywa — powiedziała,  przerywając nieznośną chwilę.

Chłopak potrzebował chwili,  by zrozumieć wypowiedziane przez nią słowa.

— Twój pan nie żyje — odpowiedział z niezachwianą pewnością. To musiał być jakiś jeden wielki żart. Przyleciał tutaj z konkretną misją, którą musiał wypełnić, dla całego swojego gatunku. Nic nie mogło jej skomplikować.

— O mnie też krążyły takie plotki. — Mrugnęła, a jej uśmiech powiększył się.

Nim zdążył zareagować,  złapała go za rękę i chwilę później znaleźli się w jakimś ciemnym pomieszczeniu, którego nie potrafił rozpoznać. Mógłby przysiąc, że kiedyś już tu był, ale…

Przeklął w myślach.

Właśnie dlatego nienawidził Ziemi, znalazł się tu dosłownie pięć minut temu, a już cały jego plan trafił szlag , a on prawdopodobnie przybywał na terytorium wroga uważanego przez całą galaktykę za martwego.

I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu narzekał na nudę.