[95] Krimi ~ Estrela

Tydzień 95.

Temat 2: przyjaciel;nóż;atrakcja

Totalnie nie czuję tematu ani napływu kreatywności, ale zmusiłam się do napisania tekstu mimo wszystko. Uwaga, występują słowa niecenzuralne :)

            Podkomisarz Krzyszożewski sięgnął po kolejnego papierosa. W pokoju unosił się jeszcze dym z poprzedniego szluga, ale Krzyszożewski palił jak smok. Zwłaszcza kiedy intensywnie skupiał się nad dochodzeniem i zaczynał łączyć wątki. Wówczas sięgał do paczki ruchem pacjenta chorego na nerwicę natręctw, który dziesięciokrotnie sprawdza czy drzwi są zamknięte, a jednak wciąż nie dowierza. Tak samo Krzyszożewski potrafił wypalić paczkę w przeciągu godziny, a kiedy nagle pod palcami wyczuwał jedynie pusty kartonik, wpadał w złość. Jego sekretarkę, poczciwą Janeczkę, koledzy nazywali złośliwie papierośnicą, bo rzadko pomagała mu w papierowej robocie, natomiast z żelazną skrupulatnością pilnowała, żeby świeża paczuszka czerwonych Chesterfieldów zawsze leżała w zasięgu jego ręki.

            Tym razem pracował w domu, więc nie mógł liczyć na pomoc Janeczki. Sprawa wyszła na jaw kilka dni temu. Na miejsce zdarzenia musiał pojechać o czwartej nad ranem, przez co od razu nabrał podejrzeń, że chodzi o świeżego trupa. Takiego przeleżanego odkrywa się zazwyczaj w dzień, rano podczas podróży do pracy, po południu na spacerze czy wieczorem, kiedy nastolatki umawiają się na randki w ustronnych miejscach, zupełnie nie spodziewając się, że ktoś mógł wykorzystać już to miejsce w innym, nieco mniej szlachetnym celu. Instynkt nie zawiódł podkomisarza. Zwłoki jeszcze nie zdążyły się zaśmierdzieć, ba Krzyszożewski nie mógł darować sobie uwagi, że gdyby była choć trochę żywsza, to by z nią pohulał. Trup bowiem był płci żeńskiej, w swoim poprzednim stanie istniał nie więcej niż trzydzieści lat, a na twarzy, co było dość dziwne zważywszy na okoliczności pożegnania się z życiem, miał piękny, rozanielony uśmiech.

            Krzyszożewski rozłożył przed sobą raz jeszcze zdjęcia z miejsca znalezienia zwłok oraz notatki z przesłuchania osoby, która wezwała policję. Lea Ngun Yen, bo tak nazywała się informatorka, podawała że ma dwadzieścia (usłyszał dwanaście, ale bez przesady!) lat, jest w Polsce od niedawna, dokładniej od kilku (kilkunastu?) miesięcy i pracuje jako kelnerka w pizzerii. Wezwała policję, kiedy do mieszkania o trzeciej nad ranem wrócił jej przyjaciel (powtórzyła to słowo dziesięć razy, jakby rozkoszowała się nim) z zakrwawionym nożem w ręku i poprosił o wezwanie policji w sprawie morderstwa. Ciało miało się znajdować w pobliskim lesie. Lea niezwłocznie spełniła prośbę, zaś „przyjaciel” niezatrzymywany opuścił mieszkanie a miejsce jego aktualnego pobytu jest nieznane. Kiedy Krzyszożewski dopytywał o tzw. przyjaciela, Lea nie przestając się uśmiechać wyjaśniła mu, że jest to bardzo trudne polskie słowo, którego wymowę musiała długo ćwiczyć i kiedy zapytała poszukiwanego jak ma na imię, poprosił by nazywała go po prostu przyjacielem, aby za każdym razem kiedy do niego mówi, ćwiczyła wymowę. Nie była zatem w stanie udzielić jakichkolwiek informacji o tym człowieku, mimo że rzekomo mieszkała z nim od kilku (ilu?) miesięcy pod jednym dachem. Opis wyglądu w języku polskim sprawiał jej zbyt dużą trudność, a jak na złość wszyscy  przysięgli tłumacze wietnamskiego w okolicy przebywali na L4.

– Przyjaciel, kurwa – mruknął Krzyszożewski czytając zeznania – I te leniwe kurwy na zwolnieniu! Gówno prawda, że na zwolnieniu, napierdalają teraz te swoje prywatne zlecenia na jabłuszkach za dziesięć kawałków! Policja słabo płaci i chuj! Zgadza się! Ale jakby ich jednych z drugimi zapierdolił w jakiejś stodole na kneblu to by wtedy dzwonili do Krzysia, żeby ich ratował za swoją jebaną głodową pensję. A Krzysiu by ich kurwa musiał ratować, bo nie ma że L4, tylko poszedłby do pierdla. I chuj, lubię to - dodał na koniec monologu, strzepując popiół w dowolnym miejscu na biurku, jednak z dala od papierów. Higiena pracy była dla Krzyszożewskiego świętością.

            Ponownie spojrzał na zdjęcie trupa. Czarująca, uśmiechnięta błogo kobieta. Do tego dziecinnie niewinna, radosna Wietnamka z jakiegoś Kao Lao Li Mao, nie był w stanie zrozumieć tej nazwy, a z geografii zawsze go w liceum chcieli upierdolić. No i przyjaciel. Przyjaciel z nożem w ręku. A trup bez jakiejkolwiek rany kłutej od noża, właściwie bez żadnych śladów. Wyniki sekcji miał dostać wczoraj, ale oczywiście nie dotarły do niego z powodu urlopu Janeczki. Jakby atrakcji było mało, jutro przyjeżdżała do niego córka. Nienawidził kiedy weekend odwiedzin wypadał akurat wtedy, gdy pojawiała się nowa sprawa. Zresztą Laura też tego nie lubiła, chyba nawet w ogóle nie chciała przyjeżdżać. Tylko czekał na ten moment, kiedy powie mu prosto w twarz, że woli wujka Tomisia Sromisia, a on jej odpowie żeby więcej mu się nie pokazywała na oczy. A potem będzie chlał do nieprzytomności w każdy weekend, bo Laura była jego ostatnim łącznikiem z normalnym światem i chyba jedynym, co naprawdę mu się w życiu udało.

            Sięgnął po kolejny papieros. Zabierze ją na lody, zapyta co słychać w szkole. Może zresztą lepiej, że chodzi ciągle taka nadąsana. Uśmiech źle mu się teraz kojarzył.