[95] Bez niej ~ Dandelion

Bez niej

            Stał na środku drogi, mamrocząc coś pod nosem i wpatrując się tępo w przestrzeń. Samochody hamowały ostro i próbowały go ominąć. A on zaczął iść, obojętny na wszystko dookoła niego. Nic nie słyszał, ani nie widział. A może widział, tylko zwyczajnie go to nie obchodziło? Sam nie do końca wiedział. Najchętniej rozpieprzyłby to wszystko. Tu i teraz.

            Dlatego właśnie szedł środkiem ulicy, otoczony orkiestrą klaksonów zdenerwowanych Januszów i Grażyn. Wcale nie miałby nic przeciwko, gdyby któryś z rozwścieczonych kierowców zwyczajnie go rozjechał. Mógłby dołączyć do niej.

            Wszystko stało się tak szybko i choć minęło zaledwie kilka minut, odkąd usłyszał tragiczną wiadomość, czuł jakby to była cała wieczność. Przechodził właśnie przez ulicę, gdy zadzwonił jego telefon. Warto w tym momencie dodać, że nie było to zbyt częste zjawisko, bo nie miał zbyt wielu przyjaciół, ani żadnej rodziny. Była tylko jedna osoba, która mogłaby chcieć z nim porozmawiać. A wtedy zawsze odbierał. Była całym jego życiem.

            Toteż bez zastanowienia sięgnął do kieszeni i wcisnął zieloną słuchawkę, przykładając smartphona do ucha:

            - Tak?

            - Pan Marcin Kirszewski? Z tej strony komendant Stasiński. Dzwonię do pana z bardzo przykrą wieścią – padło i w tej chwili Marcin już wiedział. Gdzieś w głębi, na samym dnie w jego najdalszym, najciemniejszym zakamarku przeczuwał, co za chwilę usłyszy. – Pana żona miała wypadek. Nie żyje. Jeśli może…

            Nie zważał na to, że właściwie zatrzymał się na środku jezdni. Nie zwrócił uwagi, gdy rozległo się natarczywe pikanie, po którym światło na przejściu zmieniło się z zielonego na czerwone. Po prostu się rozłączył, wsadził telefon do kieszeni i szedł. Obojętny na samochody, które omijały go z piskiem opon, trąbiąc nachalnie. I mamrotał tylko pod nosem:

            - Nie żyje… Nie żyje. Ona nie żyje…

            Wszystko, czego pragnął to umrzeć. Dołączyć do niej. Nie istnieć. Nie w świecie, w którym jej już nie ma. Może gdyby miał chociaż przyjaciela, któremu mógłby zaufać, może wtedy udałoby mu się odnaleźć jeszcze sens w tym wszystkim, lecz nie miał. Już nie. Jego jedyny przyjaciel właśnie odszedł, a wszyscy inni, którzy nazywali się tym mianem, wbili mu nóż w plecy. Gdyby miał żyć bez niej, jeśli miałby żyć bez niej, to jedynie niosąc cierpienie tym, którzy go zdradzili. Żyłby dla zemsty. Przynajmniej miałby jakąś atrakcję.