[79] Lubię makaron ~ Justyna W-R.

Jest dwudziesta druga dziesięć. Skończyłam pisać tekst. Chora jestem i latorośl też. W głośnikach Pearl Jam. Bierzcie i czytajcie to, kto zechce. Nawet jeżeli nikt tego nie przeczyta to z rozkoszą to napisałam.

           

Lubię makaron

            – Jebany guzik! – zaklęłam mocując się z niespodziewaną przeszkodą. Guzik znajdował się na moim mostku i wiedziałam, że muszę go rozpiąć. Gdy wreszcie mi się udało skóra między piersiami rozchyliła się i zobaczyłam kosmos. W dziurę, którą widziałam mogłabym włożyć wszystkie „cześć” które usłyszałam w życiu. Z rozchełstaną skórą poszłam do kuchni. Wyjęłam garnek. Zawahałam się.

– Jednak potrzebny będzie większy... – zamyśliłam się i wyciągnęłam z szafy w przedpokoju ogromny gar, który dostałam w prezencie od (a jakże!) kochanej mamy.

– Będziesz miała w czym gotować barszcz kiedy przyjdę na święta, ha ha ha – mówiła.

Bardzo zabawne, mamo, naprawdę. Garnek zajął dwa palniki. Jestem pewna, że po prostu zajmował jej miejsce, które mogła wykorzystać na składowanie... no nie wiem? Swojego ego? Tak Pan Garnek trafił pod moją strzechę. Nalałam do niego wody i odpaliłam największy palnik. Dziura na piersi bolała jak zawsze, choć miałam wrażenie, że zimne powietrze nieco ją koi. Że tez nigdy wcześniej nie widziałam tego guzika? Ziejącą pustkę czułam od zawsze. Dusił mnie w tym miejscu fizyczny ból, mniej więcej taki, jaki czuje normalny człowiek po tym jak rozdepcze przypadkiem młodą jaskółkę, która wypadła z gniazda. Ból zwiększał się i malał. W czasie chronicznego zmęczenia przeplatanego brakiem poczucia bezpieczeństwa osiągał apogeum. Zabawna plecionka, prawda? Jednocześnie, mimo że bywałam już w szambie nie raz, tym razem czułam się o wiele za dobrze. Było to niepokojące, jak brak zdenerwowania przed prywatką, którą się zorganizowało w domu (na pewno nikt nie przyjdzie, ale mam to w dupie, więcej chipsów dla mnie).

            Gdy woda zaczęła bulgotać otworzyłam największą szufladę. Trzy paczki makaronu... Świderki, lasagne i spaghetti. Wsypałam je bezczelnie nie zważając na to, czy ugotują się wszystkie jednocześnie. Nastawiłam budzik na jedenaście minut.

            Najgorzej było wtedy, gdy zaczął mnie zdradzać. Żyjąc w ułudzie miłości ratującej od całego świata umierałam po kawałku cały rok. Codziennie wysyłałam kupon dużego lotka i codziennie dostawałam po ryju. Jedyne zwycięstwo było takie, że zrozumiałam, że mam tę pustkę. I że nie wszyscy ją mają. Nie wiedziałam, że można mieć normalne dzieciństwo, że są domy, które nie są jak psychologiczne szkolenia dla amerykańskich komandosów. Chociaż na takim szkoleniu ktoś cię opatrzy lub wyśle w bezpieczne miejsce, gdy dochodzisz do kresu. W domu nikt nie odeśle cię w bezpieczne miejsce.

            Gdy jesteś dzieckiem, dom to cały twój świat.

            Budzik zapikał przyjemnie. Wyjęłam z szafki durszlak. Naczynia które stały na nim usłuchały się prawa grawitacji i radośnie poszybowały w najróżniejsze strony, śmiejąc się ze mnie życzliwie. Brzdękały, że to co robię, jest właściwe i dobre. Zagarnęłam cedzak i nucąc pod nosem „I wish I was a neutron bomb, for once I could go off I wish I was a sacrifice but somehow still lived on” zaczęłam wyławiać kluski z gorącej wody. Ostudziłam je pod kranem i zaniosłam do łóżka. Położyłam się i zaczęłam wpychać je w ziejący kosmos pomiędzy piersiami. Włożyłam wszystkie i zapięłam guzik. Dziwne uczucie.

            Obudziłam się rano z wrażeniem, że zapomniałam o czymś ważnym. Jak przez mgłę pamiętałam sen o makaronie i wydał mi się niedorzeczny. Ale za chwile jakaś niestara myśl podleciała mi do głowy. Myśl o tym, że to był fantastyczny sen i że ja jestem fantastyczna i oryginalna. Pomacałam mostek, żebra i okolice i nic nie poczułam. Podeszłam do lustra. Rozebrałam się. Oglądałam się nago i zdałam sobie sprawę, że nigdy tego nie robiłam. Uniosłam w górę ręce. Piersi ładnie sterczały, biodra były okrągłe, ale z wyraźnym wcięciem w talii. Włosy opadały na rozespane oczy. Czułam zachwyt. Chyba pierwszy raz w życiu. Widziałam w lustrze kogoś bliskiego, kogoś swojego, komu nie chcę, by stała się krzywda.

            Na piecu stał ogromny garnek. Był pusty. Paczki po makaronie znalazłam w śmietniku. Co się właściwie wydarzyło? Nie wiem. Wiem, że przestałam czuć pustkę. Nie wiedziałam, że to możliwe. To tak czują się ludzie wychowani w wystarczająco normalnym domu?

            Zaczęłam pakować do torby wszystkie rzeczy, które dostałam od matki i trzymałam tylko po to, by nie było jej przykro. Wszystkie książki, którymi chciałam zrobić na niej wrażenie. Wreszcie przyszedł czas na meble. Dwa telefony i za godzinę sympatyczny pan Kazio wynosił szafki. Przez okno widziałam jak ostatnią przywiązuje do dachu starego poloneza. Gdy odjeżdżał wyobrażałam sobie, że to matka jedzie przywiązana sznurkami do wiekowego dachu i drze się w niebogłosy. A może zachowałaby pełną dumy ciszę?

            Coś się skończyło, teraz potrzebowałam nowego startu. Makaron w piersi dawał poczucie siły. To był pierwszy spokojny dzień w moim życiu. Pod koniec dnia, który mógłby być tak naprawdę paroma latami, podziękowałam mamie.

            Przecież to właśnie ona nauczyła mnie, że kobieta powinna żyć po swojemu. A także gotować makaron.