[78] Zapis ~ MAG

    Zapis

    Nasza rodzina  była z pozoru zwykłą rodziną jakich wiele. Może wyróżniało nas to, że mieszkaliśmy w wielopokoleniowym domu. Na dwóch piętrach żyliśmy sobie z dziadkami i rodzicami. Nie mieliśmy zatargów, ot czasem jakieś małe sprzeczki, ale nigdy nie zdarzyło się, abyśmy się gniewali na siebie dłużej niż godzinę. Sielanka? Nie. Po prostu jesteśmy od siebie zależni i możemy polegać tylko na sobie…

Wieki temu nasz klan był bardzo liczny. Dziś jest nas niewielu i nie mamy szans na przetrwanie. Prawdopodobnie nasz pięcioletni syn będzie ostatnim potomkiem rodziny. Nasi praprzodkowie wywodzili się z Amazonii. Rodzili się z bardzo jasną skórą i błękitnymi oczami, które z czasem jeszcze bardziej jaśniały. Uważani byli za półbogów. Składano im ofiary i żyli sobie całkiem dobrze, ale przyszedł czas, gdy Amazonia stała się dla nich za nudna i zapragnęli zmian. Rozjechali się po całym świecie i to był początek naszego końca, który trwał przez wieki, a właśnie teraz znajduje finał na naszym synu.

W Amazonii żyły trzy odrębne klany. Nikt nie wie skąd się tam wzięły. Legendy mówią o przybyszach z innej planety, ale kto by tam w to wierzył. Faktem jest, że niezwykłość naszego wyglądu wzbudza zainteresowanie nawet dziś. Do później starości wyglądamy dość młodo. Jesteśmy szczupli, wysocy i wszyscy nosimy długie włosy, które z czasem, z bardzo jasnych stają się białe. Zmarszczki są subtelne, a owal twarzy w zasadzie się nie zmienia. Starość jest dla nas łaskawa. Ale coś za coś..  Musimy łączyć się tylko w swoich kręgach genetycznych. Przez wiele pokoleń próbowaliśmy zakładać rodziny z innymi ludźmi. Za każdym razem kończyło się to tragicznie. Dzieci poczęte z naszej kobiety i mężczyzny innej rasy niestety rodziły się martwe, a gdy nasz mężczyzna związał się z kobietą innej rasy następowało coś strasznego. Kobieta nie miała szans na przeżycie. Płód, który rozwijał się w jej łonie... karmił się nią. W efekcie i dziecko i matka umierały…

Cóż, natura nas tak stworzyła, że musimy też karmić się ludzkim mięsem lub choćby krwią. Nie, nie jesteśmy wampirami i chociaż nasza skóra nigdy się nie opala, to funkcjonujemy normalnie za dnia, a w nocy śpimy.  Kiedyś dostawaliśmy ofiary, później zabijaliśmy, by żyć, a dziś… dziś musimy powoli umierać.

Próbowaliśmy żywić się tylko mięsem zwierzęcym. Płaciliśmy za to zdrowiem i życiem. To nie tak, że nie mamy uczuć. Nie zabijaliśmy nigdy dla przyjemności. Instynkt przetrwania brał jednak górę nad wyrzutami sumienia. Nasz kapłan kiedyś usłyszał takie słowa od kobiety, która przez niego straciła syna. Syn był alkoholikiem, strasznie ją upokarzał i krzywdził, ale gdy go straciła zapomniała o wszystkim i pozostał jej tylko ból po stracie dziecka. Powiedziała:

- Mam nadzieję, że nigdy nie zapomnisz żyć, które odebrałeś.

Kapłan nigdy nie zapomniał. Nikt z nas nigdy nie zapomni tych żyć. Nigdy.

Czasy niewolnictwa były dla nas złotym wiekiem. Mieszkaliśmy wtedy w Ameryce, mieliśmy swoje plantacje. Nigdy nie zabijaliśmy niewolników, wręcz przeciwnie bardzo się o nich troszczyliśmy. Dożywali u nas spokojnej starości. Każda nasza rodzina miała specjalną kaplicę dla zmarłych, gdzie spoczywali niewolnicy przed pochówkiem. Za kaplicami były pobudowane spiżarnie. Nikt niczego się nie domyślał i wszyscy byli zadowoleni.

Okresy wojen były dla nas również idealne. Spokojnie żyliśmy w cieniu walk. Nie musieliśmy zabijać. Inni za nas to robili. Nasze spiżarnie były pełne, a my mieliśmy wewnętrzny spokój. Wychowywaliśmy dzieci, które uczyły się panować nad instynktem. Wśród ogromu cierpienia i bólu wojennego paradoksalnie nasz klan rósł w siłę. Przerażał nas jednak ogrom zabójstw i ofiar, współczucie przepełniało nasze dusze. Nie mogliśmy pojąć jak można zabijać tak po prostu…i nie zjadać..

Dziadek opowiadał nam o ostatniej wojnie. Wraz z babcią i swoimi dwoma synami osiedlili się blisko pewnej miejscowości, gdzie powstał ogromny obóz śmierci. Układ z komendantem był taki, że będą zabierali ciała tych, którzy nie przeżyli transportu. Oprawcom było to na rękę, bo mieli mniej liczenia i roboty papierkowej. Szło dobrze, nikt się niczego nie domyślał, ale obóz się rozrastał.  Na zewnątrz nie było widać, co tak naprawdę dzieje się w środku. Pewnego dnia komendant wezwał dziadka na rozmowę. Dziadek wszedł przez bramę z filozoficznym cytatem. Było czysto i cicho. Komendant zaproponował mu pracę w obozie i oprowadził dziadka po terenie. Tego dnia dziadka włosy stały się białe jak śnieg. Tej nocy  rodzina uciekła, pozostawiając cały dom i dobytek. Dziadek dopiero po wielu latach zaczął opowiadać o tym, co tam zobaczył. A były to opowieści pełne łez.    To nie my byliśmy potworami…

Rozwój techniki nas też zabija.  Ponieważ mamy zdolności teleportacji (podobno tak się to nazywa) i niezwykle czuły węch wykorzystujemy te umiejętności, aby przeżyć. Już od kilku pokoleń nie zabijamy. Korzystamy, hm… z okazji. Żerowaliśmy na cmentarzach, na świeżych grobach. Niestety, to już się skończyło. Zwłoki są dziś tak naszpikowane chemikaliami, że zanim się zorientowaliśmy kilka osób z naszego  klanu zmarło na skutek zatrucia organizmu. Coraz więcej osób decyduje się też na kremację. Wypadki drogowe, to była dla nas gratka. Kiedyś mogliśmy uszczknąć coś niecoś, ale teraz jest to niemożliwe. Zwykle pojawiamy się przed wszystkimi służbami ratowniczymi. Nasz węch jest tak silny, że wyczuwamy zgon na kilkadziesiąt kilometrów. Zabieramy krew i znikamy. Jednak jest coraz trudniej. Umieramy powoli. Z głodu.

     Od wieków uczyliśmy nasze dzieci panowania nad instynktem. To żmudna praca i ciężka. Do piątego roku życia trzeba malucha pilnować dzień i noc. Dziecko nie rozumie, dziecko jest głodne, ma dobry węch i też umie przenosić się w przestrzeni. Dlatego nasze maluchy nie mogły być nigdy głodne. Najedzone stawały się zwykłymi dziećmi bez potrzeby polowania. Och, zapomniałam dodać, że taki posiłek nie jest codzienny! O, nie! Wystarczy, że raz w tygodniu zjemy mięso lub zupę, którą nazywamy „blodką”. Reszta naszego menu, to warzywa, owoce i ryby. 

Stało się jednak nieszczęście. Pewnego dnia, wieczorem wyruszyliśmy wszyscy na łowy. Mój mąż, moi rodzice i ojciec mojego męża oraz ja. Nasz mały synek został z teściową. Teściowa niedomagała ostatnio. Kilka razy niebezpiecznie zaklinowała się w tunelu przestrzennym i długo nie mogliśmy jej namierzyć. Zostawała więc w domu. Mały był spokojny, dostał swoją porcję jedzenia i bawił się grzecznie ze swoim psem. Zabraliśmy ze sobą pojemniki i wyruszyliśmy. Kilka godzin później…

Wracaliśmy zadowoleni z wyprawy. Pojemniki były pełne jedzenia. Trafiliśmy na katastrofę statku. Takie sytuacje były dla nas wybawieniem, ponieważ mogliśmy pozyskać mięso, tak dla nas ważne do przeżycia. Gdy dotarliśmy do tonącego statku jedna osoba jeszcze żyła.  Chłopak był nieprzytomny, więc przetransportowaliśmy go na brzeg. Reszta zmarła zanim się pojawiliśmy. Musieliśmy działać szybko, bo rekiny też zwęszyły łup. Czasem były szybsze od nas.  Lepszy wygrywa.

     Pierwsza wpadłam do pokoju, w którym teściowa leżała bez życia. Naszego małego synka nigdzie nie było. Szukaliśmy po całym domu. Usiadłam na podłodze i próbowałam połączyć z nim swoje myśli. Przeraziłam się, bo zobaczyłam Krystiana na cmentarzu. Siedział w krzakach przerażony, a wokół było już pełno policji, migały niebieskie światła, jakaś kobieta okropnie krzyczała.. Zorientowałam się, że odczytuję myśli mojego syna sprzed kilku godzin. Wiedziałam, że wyczuł zapach i przeniósł się instynktownie w to miejsce. Na nieszczęście były tam dwie kobiety, które zajmowały się porządkami na świeżym grobie. Zobaczyłam jak nasz mały synek próbuje rozkopać grób swoimi małymi rączkami i wtedy pojawiła się jedna z pań. Nie dziwię się, że gdy zobaczyła dziecko rozkopujące ziemię wpadła w panikę i zemdlała. Nasz Krystian nie umiał jeszcze rozpoznać, czy ktoś umarł, czy nie. Gdy kobieta upadła po prostu do niej podszedł w wbił się zębami w jej szyję… Zabił! Zabił! Druga kobieta narobiła krzyku i wezwała policję. Mały uciekł…

Próbowałam skupić się jeszcze raz. Zobaczyłam piwnicę i mojego synka skulonego w ciemnościach. Nie mogłam zlokalizować dokładnie tego pomieszczenia. Tymczasem pod nasz dom podjechało kilka samochodów. Rozjarzyły się niebieskie światła. Spojrzałam na męża i bez słów podjęliśmy decyzję. Uciekam, aby szukać syna. Oni zajmą się resztą.

Teleportowałam się tuż za domem. Musiałam poszukać miejsca spokojnego, aby połączyć się myślami z synkiem. Usiadłam na ławce. Po chwili znowu pojawił się obraz Krystiana. Płakał. Buzię miał całą usmarowaną we krwi i łzach. Nie miał pojęcia co się z nim dzieje. Nagle poczuł moje myśli. Przestał płakać i zaczął mnie przywoływać. To wystarczyło. W jednej sekundzie byłam przy nim, tuląc przerażone dziecko zaczęłam obmyślać plan ucieczki. 

Uciekamy już tydzień. Nie możemy wrócić do domu. Cała rodzina jest pod obserwacją. Wymyślili bajeczkę, że jakiś czas temu rozstałam się z mężem, zabrałam dziecko i wyjechałam nie wiadomo gdzie. Mąż mnie niby szuka, ale nie zgłaszał nigdzie tego zdarzenia, ponieważ uważa to za sprawy rodzinne. Uwierzyli, ale nie do końca. Węszą. Ja nadal uciekam. Nie mogę zostawić synka nawet na chwilę. Przez to nie mogę chodzić na polowania. A celem naszej ucieczki jest Amazonia. Czuję, że tam jest nasze miejsce i jedyny ratunek…

     Mówisz, że mogę się teleportować? Owszem, ale tylko wtedy, gdy jestem najedzona, a nie jadłam nic już od tygodnia. Mój instynkt jest uśpiony. Instynkt mojego syna jeszcze nie….

( W tle nagrania słychać krótki, przeraźliwy krzyk, a później trzaski i urywany głos tej samej kobiety, wołający: Krystian! Nie! A później ..cisza).

        Zapis z dyktafonu znalezionego w parku nad Loarą w marcu 2018 roku.

MAG

Luty 2018