[77] Pożegnaj jutro: Rodzina ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Rodzina

Tym razem zabieram Was w podróż w przyszłość bohaterów „Pożegnaj jutro”, a na główny plan wychodzi moja najbardziej rodzinna bohaterka, Anika. W poprzednich tekstach z cyklu mogliście poznać ją jako rozpuszczoną księżniczkę Vongoli, dziś jednak przedstawiam już pełnoprawną damę mafii, żonę i matkę, ale też kobietę wciąż tak samo kochającą swoją rodzinę.

Anika zawsze była dość sentymentalna, co wszyscy uwielbiali jej wytykać. Nie przejmowała się tym. Jak każdy miała swoje wady, ale nie to było dla niej najważniejsze. Wady bowiem były równoważone przez wszystkie dary, jakie w życiu otrzymała. A najcenniejsza w tym wszystkim była rodzina. Ta, w której się wychowała i ta, którą stworzyła.

Wieczór był deszczowy, ale ciepły. Mimo to została w saloniku zamiast spędzić go na osłoniętym tarasie. Nie chciała martwić Dina, który zawsze zbytnio przejmował się jej zdrowiem. Aż dziwne, że nie dostała jeszcze telefonu od córki, że ojciec wydzwania co chwilę, nie dając jej w pełni cieszyć się wycieczką. Cóż, nie od dziś wiadomo, że szef Cavallone miał dwa oczka w głowie – żonę i córkę – których pilnie strzegł i wszyscy byli tego świadomi. Choć może nauczył się w końcu, że Mai dorasta i nie zawsze potrzebuje ojcowskiej nogawki.

Pod ich nieobecność wyciągnęła stare albumy i filmy z czasów, gdy sama była jeszcze dzieckiem. Lubiła wracać do tych lat beztroski i zabaw, choć pewnie inni wspominają to z mniejszą nostalgią. W końcu córka Dziewiątego Vongoli już w dniu narodzin stała się celem dla wrogów rodziny, więc musiała być stale chroniona, a przy tym ojciec chciał dać jej jak najbardziej normalne dzieciństwo. Wiele dni było wypełnionych strachem i niepokojem, ale w końcu czas zła się skończył. O tym pamiętać nie chciała. Ważniejsza była kochająca rodzina.

Dziś znów wracała myślami do czasu, gdy była dzieckiem. Z tamtych lat najbardziej brakowało jej bliskiego kontaktu z Xanxusem i Vivian. Byli rodzeństwem, choć Walker nie była związana z nimi krwią, jednak Anika zawsze nazywała ją siostrą, gdy kobieta nie słyszała. Bardzo tego nie lubiła, jakby nie czuła się najlepiej jako członek rodziny. Cóż, to było głęboko w jej psychice zniszczonej przez Estraneo i nic z tym nie mogli zrobić, choć walczyli wystarczająco długo, by ich zaakceptowała.

Pamiętała, kiedy po raz pierwszy oglądała te filmy wraz z córką. Mai miała wtedy może pięć lat i była bardzo zafascynowana ukochanym wujkiem o wiele lat młodszym niż w rzeczywistości. Dla dziecka było to coś dziwnego, że osoba, która zawsze w jej mniemaniu była dorosła, mogła być dzieckiem podobnym do niej. Zazdrościła mamie, że miała Xanxusa u swego boku przez całe życie. Chociaż byli niczym światło i mrok, nie potrafili żyć w oddaleniu od siebie. Anika zawsze miała wsparcie u brata, który dla niej był gotowy podpalić świat. Nic dziwnego, że Strażnicy jej ojca żartowali czasami, że Xanxus jest dla Aniki ważniejszym członkiem rodziny niż Dziewiąty.

Później na nagraniach pojawiła się również Vivian, choć zwykle bardzo szybko uciekała z kadru. Strasznie nie lubiła zdjęć, co było zaskakujące dla kogoś, kto znał ją jako modelkę i wokalistkę Varii. Jednak tamto było pracą, którą wykonywała bardzo sumiennie jak na profesjonalistkę przystało. Za to na prywatną galerię zawsze się krzywiła i starała się unikać uwieczniania się w ich towarzystwie. Anika dotąd nie potrafiła tego zrozumieć, jak wielu życiowych decyzji Walker. Jedyne wyjaśnienie, które wydawało się prawdopodobne, mówiło, że w ten sposób Vivian się każe, choć za co, było dla Aniki tajemnicą.

Mai była naprawdę zaciekawiona tym, co widziała. Do tego dochodził fakt, że jako jedynaczka miała całkiem inne doświadczenia.

– Mamo, jak to jest mieć rodzeństwo? – zapytała wtedy.

Anika uśmiechnęła się do niej szczerze wzruszona. Ta maleńka istotka, którą przez dziewięć miesięcy nosiła pod sercem i wydała na świat niemal z trudem, każdego dnia rosła na mądrego człowieka o wielkim sercu.

– To jedno z najlepszych przeżyć w życiu – odparła. – Masz wsparcie, możesz być wsparciem. Jeśli coś nabroisz, możesz zgonić na rodzeństwo albo oczekiwać od niego krycia. Masz się, z kim śmiać, przy kim płakać. To wspaniale mieć rodzeństwo.

– A czy ja będę miała rodzeństwo?

To pytanie ją uderzyło, bo jak miała wyjaśnić pięciolatce, że urodzenie drugiego dziecka może być dla niej równoznaczne ze śmiercią? Czy Mai potrafiłaby to zrozumieć? A może zalałaby się łzami, że jej mama jest taką egoistką?

Wtedy sytuację uratował Dino, odwracając uwagę córki od całej sprawy. Dopiero z czasem wyjaśnili jej, jak wygląda sprawa ewentualnego rodzeństwa i Mai to zrozumiała, choć czasami było jej smutno, że jej jedynym wspólnikiem w zbrodni jest ukochany pupil, Besta.

– Znów siedzisz we wspomnieniach? – Usłyszała głos męża.

Uśmiechnęła się do niego, po czym spoważniała. Czuła, że coś jest nie tak, choć Dino usilnie próbował utrzymać neutralną minę. Jednak samo to, że dotąd jej nie pocałował i nie przytulił na powitanie, mówiło samo przez się.

Spojrzała przez okno, na zewnątrz nadal padał deszcz. I o ile zwykle przynosił ukojenie, tak tego wieczoru zdawał się ukrywać zbrodnię.

– Co się stało? – zapytała.

– Vivian i Xanxus mieli wypadek – odparł. – Chociaż Vongola podejrzewa zamach.

W jednej chwili Anika zbladła. Zwykle nie martwiła się o tę dwójkę, w przeciwieństwie do niej byli silni i wielu wrogów nie miało z nimi najmniejszych szans. Rzadko też pozwalali się ranić. Jednak skoro Dino miał taką minę, wydarzyło się coś złego.

– Co z nimi? – zapytała.

– Operacja Xanxusa właśnie się skończyła. Wyjdzie z tego. – Westchnął ciężko, bo nie lubił przekazywać takich informacji. – Vivian prawdopodobnie nie. Jeszcze ją składają.

Anika ukryła twarz w dłoniach. Nie potrafiła cieszyć się z ocalenia brata, kiedy jej siostra mogła umrzeć na stole operacyjnym. Nie chciała życia bez jednego z nich. Każda śmierć była dla niej tragedią, czymś, czego nie potrafiła tak po prostu przeboleć, a im bliższa była jej ta osoba, tym gorzej sobie z tym radziła.

– Ani, szanse są niewielkie, ale to nadal Vivian. – Dino przykucnął przy żonie, chcąc ją jakoś pocieszyć. – Jest silna i zawsze walczy do końca. Musisz w nią wierzyć. Wychodziła już z wielu opałów i dalej była dumną Chmurą Varii.

– Tamtej Varii już nie ma, a Vivian nadal jest tylko człowiekiem – szepnęła.

Dino skrzywił się niemal boleśnie. Naprawdę nie znosił łez ukochanej, a teraz nie potrafił ich powstrzymać, co wkurzało go jeszcze bardziej. Chciał coś zrobić, ale ocalenie Vivian było poza jego zasięgiem.

– Squalo wie? – zapytała Anika.

– Nie mam pojęcia. Yamamoto miał się z nim skontaktować, do mnie dzwonił Tsuna. Chcesz do nich jechać? Co prawda nie wpuszczą nas jeszcze do Xanxusa, ale przynajmniej usłyszysz wszystko od lekarza.

Uśmiechnęła się lekko do męża. Zawsze wiedział, czego potrzebuje w danej chwili i za to tak bardzo go kochała. Wspierał ją we wszystkim, co robiła i rzadko czegokolwiek jej zabraniał.

– Dziękuję.

– Nie dziękuj, rodzinie się nie dziękuje, o rodzinę się dba.