[116] Uriga jeongmal unmyeongiramyeon ~ Miachar

If we were destined

            Mgła opadła zbyt ciężką kurtyną na pola, ograniczając widoczność, i nakazała mieć się na baczności, bo z nią może przyjść coś niebezpiecznego i nieprzewidywalnego. Na przykład ja. Ale czy powinien się mnie obawiać? Dobrze już wiedział, że nie jestem snem, koszmarem malującym się na jawie, ale sobą. Znaczy się – duchem siebie. Tym, którego zabił przeszło czterdzieści lat temu. Tym, którego postrzelił i zakopał wśród pustostanów, by nikt mnie nie znalazł. Jak przykro, że nie wiedział, że mnie się nie da zabić na śmierć, niech więc teraz cierpi i sra pod siebie w mojej grze, ja nie ustąpię, póki sam nie będzie gryzł piachu.

            Wiedział, że jestem gdzieś w jego pobliżu, że śledzę go, jak z kolejnym ciałem stara się zniknąć sprzed oczu ludzi, którzy nie powinni go widzieć. Wiedział, że znowu mu się pokażę niczym duch, który prześladuje, będąc przy tym bytem o wiele gorszym od śmierci – ona może przyniesie mu ze sobą ukojenie, ja niosłem ze sobą pamięć i ani myślałem, by zniknąć. Poza tym w swojej nieśmiertelności nie miałem za wiele do robienia; nauczyłem się już pięciu języków obcych, gdziekolwiek bym się nie udał, zawsze zdołam się dogadać, do tego zrobiłem tyle fakultetów, że fikcyjny doktor Cullen to przy mnie nieuk. Po kilku wiekach istnienia potrzebowałem rozrywki, a śledzenie seryjnego mordercy, który zechciał mnie kiedyś zabić, okazało się być najlepszym pomysłem.
            Szedłem za nim, kiedy ciągnął to nieszczęsne, stygnące ciało i zachodziłem w głowę, jak chce się go pozbyć. Z moich dotychczasowych obsewacji wynikało, że budżet mężczyzny, jeśli chodzi o sprzęt, który pomaga przy sprzątaniu, jest lichutki – w tym miesiącu nawet kupno sznura i worka na zwłoki to były dwa tygodnie wyrzeczeń i wcinanie chińskich zupek na sucho. Był biedny, a jedyne, co umiał w swoim życiu, to zabijać i grzebać tak, by nikt nigdy nie odkrył zwłok. Chlubił się w mordzie i używaniu rozpuszczalnika czy też gotowaniu zup z martwych ludzi i wylewanie ich do nieużywanych studni. To stanowiło jego życie, jego świat i jego królestwo.
            Ale chyba dostrzegł już, że – jeśli jesteśmy sobie przeznaczeni – te umiejętności mu się nie przydadzą. Chodziłem za nim od cztedziestu lat, zawsze ubrudzony ziemią, by wyglądać na kogoś, kto zdołał wygrzebać się ze swojego grobu, i zbierałem obciążające go materiały. Dobiegał siedemdziesiątki, a to był już najwyższy czas, by dać znać wszelkim mundurowym władzom, że najbardziej nieuchwytny seryjny morderca nie jest aż tak niezwykły, a wciąż pozostaje człowiekiem.
            To miała być jego ostatni zbrodnia. Szedłem za nim nie tylko po to, by porobić ostatnie zdjęcia, ale również, by się od niego uwolnić. Może obserwowanie go i straszenie było ciekawe, ale wszystko kiedyś może człowieka znudzić, zwłaszcza tego nieśmiertelnego. Zbliżał się czas, by nasze przeznaczenie wreszcie się dopełniło.
            Dopadłem do niego, nim dotarł do linii drzew, by wśród leśnego runa zakopać matwe ciało. Nie cackając się z czasem, wbiłem mu nóż prosto w serce, a kiedy wypuścił zwłoki i spojrzał na mnie zaskoczony, wyszeptałem:
            – Za wszystkie życia, które odebrałeś... Smaż się w piekle przez wieki, bracie.
            By mieć pewność, wbiłem nóż jeszcze kilka razy, a potem porobiłem zdjęcia i ulotniłem się. Miałem już dość materiałów, by poinformować policję i zacząć życie w nowym miejscu, z nowymi przygodami.
            Kolejni seryjni mordercy powinni się mnie bać – żaden nie mógł przewidzieć, czy nie dopadnę właśnie jego.