[116] Epoka pary i magii 3 ~ Kamil

Kolejny tekst z uniwersum “epoki pary i magii”. Dwa poprzednie opowiadania są w tygodniu 103-108 oraz w tygodniu 112.

Gęsta węgielna mgła ograniczała bardzo widoczność. Nie można było dojrzeć nic, co znajdowało się dalej niż na odległość ręki. No dobra, sprawdźmy jak działa ten nowy wynalazek Liz. Dex poprawił swoje gogle i przepuścił odrobinę magii prądu przez ich tylną część, po czym wychylił się za krawędź dachu i spojrzał na ulicę. Zobaczył trzy niewyraźne, czerwone, przypominające ludzi kształty. Muszę pochwalić Liz i powiedzieć, że ta jej, no jak ona to nazwała, wizja termiczna działa. Ruszył ostrożnie po dachu, cały czas obserwując trzy kształty. Jednemu w ręce nagle rozbłysł jasny kształt, który przyłożył do ust.

Zatrzymali się przed wejściem do jednego z budynków. Ten z jasnym kształtem przy ustach zastukał w drzwi trzy razy szybko, dwa wolno i znowu trzy razy szybko, po czym odjął jasny kształt od ust. Po chwili w wejściu pojawił się kolejny czerwony fantom, zaraz potem zniknął a za nim podążyły trzy pozostałe postacie.

Dex zawiesił się na krawędzi dachu. Nogami próbował wymacać na dole cokolwiek na czym mógłby się oprzeć. Gdy w końcu na coś trafił, dość niepewnie puścił się gzymsu. Parapet na którym stanął, nie wytrzymał całego ciężaru i odłamał się sekundę później. Mściciel zdążył jedynie pomyśleć O kurwa! I chwilę potem wylądował twardo na ziemi. Upadając wykonał przewrót, aby zniwelować siłę upadku. Ała… Ale ściema z tym obrotem. Boli jak cholera! Wstał na nogi, otrzepał się z błota i jak gdyby nigdy nic, udał się w kierunku drzwi w którym zniknęły trzy kształty.

***

Wcześniej tego dnia, Dex przyjął nietypowe zlecenie. A w zasadzie przyjęła je Elizabeth, detektyw nie zdawał sobie z tego sprawy. Gdy rano wszedł do agencji, czekała tam już na niego Liz.

- Mamy nowe zlecenie! - zawołała na wejściu.

- Oby tym razem nic z okultyzmem…

- Nie! Yyy… Chyba nie. Bardziej z oniryzmem. - uśmiechnęła się do niego tajemniczo.

- Oniryzmem? Nie przyjmujemy takich spraw. A poza tym, czy ja ci wyglądam na wróżkę, żeby badać czyjś sen?

- Chyba ostatnio nie patrzyłeś na budżet agencji! Ledwo zipiemy! Więc przyjmujemy takie zlecenia, zwłaszcza że klient zapłacił już zaliczkę.

            Dex się chwilę zastanowił, po czym powiedział:

- Ech… No dobra, to co z tym snem?

- Pan Dorens, od dwóch miesięcy miewa ten sam koszmar. Co noc śni mu się, że ściga dziewczynę, rudowłosą, z piegami, o trójkątnej twarzy,  w sukience koloru indygo podkreślającej jej kolor niebieskich oczu, to są jego słowa. Goni ją zawsze po Dzielnicy Mechanicum. Gdy ją już dogoni, to katuje ją magią ognia, mimo że nie posiada żadnych zdolności magicznych. Ona prosi go o pomoc i żeby przestał, ale on nie może, tylko coraz mocniej ją podpala. Pan Dorens prosi, żeby odnaleźć tę dziewczynę i ochronić, albo chociaż dowiedzieć się co z nią się stało.

- Hmmm… Nie mamy żadnych szczegółów odnośnie tej dziewczyny?

- Mam jej portret namalowany przez pana Dorensa. Swoją drogą, utalentowany z niego artysta. - Liz pokazała szkic dziewczyny. Była bardzo ładna i narysowana niezwykle realistycznie.

- Dobra, to już coś. Dzielnica Mechanicum, tak? Wiem do kogo możemy się udać.

***

- Babcia Regina zna wszystkich z Mechanicum. Uwielbia plotki, ma oczy i uszy w każdym zakątku dzielnicy. Gdyby nie fakt, że jest tą “dobrą” możnaby pomyśleć że jest szefem jakiejś organizacji przestępczej.

- Skąd znasz takich ludzi?!

- Ze szkoły. Uczyła mnie matematyki.

- Żartujesz?!

- Mówię bardzo poważnie. - Mina Dexa świadczyła, że naprawdę nie żartował.

            Razem z Liz weszli do jednej z knajpek znajdujących się przy głównej ulicy dzielnicy. Mimo wczesnej pory, panował tu spory ruch. Dex podszedł do lady i kiwnął do barmana. Ten podszedł do niego i pochylił się przez ladę.

- My do Babci Reginy.

- Kto pyta?

- Dex z towarzyszką.

            Barman tylko kiwnął głową, oddalił się i wszedł na zaplecze. Po chwili wrócił i kiwnął ręką w stronę detektywów, aby szli za nim. Przeszli przez składzik z dużą ilością alkoholu oraz przez kuchnię w której dwóch kucharzy przyrządzało coś smakowicie pachnącego. Następnie trafili na małe pomieszczenie. Znajdowało się tam biurko przy którym siedziała starsza kobieta paląca cygaro.

- Witaj, aniołeczku.

- Dzień dobry, Babciu.

- Widzę, że przyprowadziłeś swoją dziewczynę.

- Yyy… My, tego, nie jesteśmy razem - Dex poczuł się nieswojo. Kiedyś byli z Liz razem, ale od sprawy z zaginionymi rodzicami i przedstawicielem Ministerstwa Rozwoju starał się o tym nie myśleć, i traktować ją jako partnera w interesach. Chociaż nie zawsze mu się to udawało.

- Aniołeczku, chyba zapominasz, że Babcia Regina widzi nie tylko teraźniejszość, ale też i przeszłość. I przyszłość. - Dexowi wydało się, że Babcia mocniej zaakcentowała “przyszłość” i uśmiechnęła się na te słowa. - No ale na pewno nie z tym do mnie przyszedłeś. Co tym razem cię sprowadza?

            Dex wyjął portret dziewczyny i przekazał Babci.

- Szukamy tej dziewczyny. Będziesz nam Babciu w stanie pomóc?

- Pewnie, aniołeczku, to córka inżyniera Stefano Vincenzi. Jak jej było na imię… Chyba Julia. Dajcie mi dwie godziny i wszystkiego się dowiem.

- Dziękujemy Babciu.

- Jeszcze nie ma za co.

***

            Po wizycie u Babci Reginy wrócili do domu Elizabeth. Chciała pokazać Dexowi nowe wynalazki. Po drodze w ogóle nie rozmawiali na temat tego, co powiedziała Babcia.

            Na miejscu Liz zabrała okulary Mściciela, dołożyła do nich kolejne soczewki i zamontowała modem z tyłu okulara, który połączyła cienkim kablem ze szkłami.

- To jest tak zwana termowizja. Pozwala widzieć ciepło. Aktywujesz przez przepuszczenie trochę magii elektryczności przez ten modem. Nie wiem czy działa, ale jeśli tak, to pewnie nie będziesz już potrzebował szkła od widzenia w ciemnościach.

            Następnie podała ogromną metalową rękawice.

- A to tak zwany chwytak magnetyczny. Zrobiony specjalnie dla ciebie. W bardzo dużym skrócie, rękawica ma zamontowane bliźniacze kryształy połączone z  kryształami dusz. Zakładasz tą opaskę tutaj, na nadgarstku. To co robisz ręką, odbija się w metalowej rękawicy. Nie rób takiej miny, może to być bardzo pomocne. Bo, jeśli przepuścisz magię ognia przez rękawice, ona wystrzeli do przodu. Im więcej magii, tym dalej wystrzeli. A jak przepuścisz magię elektryczności, to uruchamiasz magnes skorelowany z rękawicą, który przyciągnie ją z powrotem na miejsce. Zresztą, sam wypróbuj.

            Dex założył rękawice i opaskę. Miał w niej sporo wolnej przestrzeni. Użył odrobinę magii ognia, rękawica wystrzeliła do przodu i uderzyła w ścianę. Po czym opadła na ziemię. Dex zacisnął pięść, to samo zrobiła leżąca na ziemi rękawica. Następnie przepuścił prąd przez opaskę na nadgarstku. Chwytak ożył i wrócił na miejsce.

- Ekstra! Do czego można tego użyć?

- Jeszcze nie wiem… Ale do czegoś na pewno się przyda. - Liz uśmiechnęła się.

***

            Od Babci Reginy dowiedzieli się, że Julia Vincenzi mieszka przy ulicy Dobrodzieja. I że często chadza na ulicę Kwietną, ale co tam robi i do kogo chodzi, tego już nie wie. Dex postanowił, że się rozdzielą i Liz pójdzie na ulicę Dobrodzieja a on na Kwietną.

***

            Dex przeszedł całą ulicę Kwietną. Bardzo go zdziwiło to, że mimo dużej liczby budynków, są tylko cztery wejścia na tej ulicy. Próbował sobie przypomnieć co wie o Kwietnej. Oprócz plotek, że spotyka się tutaj tajna organizacja, albo jakiś kult, oraz że znajduje się na ulicy ekskluzywny dom publiczny do którego można wejść tylko na zaproszenie, nie kojarzył żadnych faktów. Chociaż w każdej plotce jest cień prawdy. Spróbował zapukać do każdych z drzwi, jednak nikt mu nie odpowiedział. No dobra, musimy przeczekać. Może ktoś się zjawi.

***

            W czasie gdy Dex z dachu śledził trójkę ludzkich kształtów, Liz rozmawiała z panem Vincenzi. 

- Nie, Julia akurat wyszło. A o co chodzi?

- W zasadzie to o nic. Jestem z age… Jestem swatką i pewien dżentelmen mnie wynajął, żeby dowiedzieć się czy ma jakieś szanse u pana córki.

- O rety! A cóż to za dżentelmen?

- Yyy… Wielce szanowany! Bogaty, z dobrej rodziny, pracowity i przystojny. Praca zabiera mu mnóstwo czasu i nie ma go na amory, dlatego wynajął swatkę. Widział kiedyś pana córkę i chciał się co nieco o niej dowiedzieć.

- O rety, rety! W końcu ktoś się zainteresował Julią! To taka kochana dziewczyna. Pomocna, obrotna, świetnie sobie radzi w domu.

- Świetnie. Hmmm… A jakie ma zainteresowania? Gdzie lubi spędzać czas? Jakaś bliska przyjaciółka lub przyjaciel?

- Och, Julia uwielbia czytać, mogłaby nie wychodzić z biblioteki. Właśnie wyszła do jednej, na ulicy Kwietnej. A co do przyjaciół, ma jedną bardzo bliską przyjaciółkę. Mieszka dwa domy stąd.

- Dziękuję panu bardzo za informację. Jeśli pan pozwoli, pójdę wypytać się jeszcze o Julię jej przyjaciółkę. Jak ma na imię?

- Arleta. Arleta Shelby.

- Dobrze, jeszcze raz dziękuję i dowidzenia.

- Dowidzenia.

***

            Arleta Shelby również powiedziała, że Julia uwielbia spędzać czas w bibliotece na Kwietnej. Nie wiedziałam, że jest biblioteka na Kwietnej. Albo ją kryją, albo nie mają pojęcia co tak naprawdę robi tam. Elizabeth postanowiła pójść do Babci Reginy aby wypytać się o tą ulicę.

***

- Witaj aniołeczku! Przyszłaś sama?

- Tak, Dex szuka poszlak na Kwietnej, ja natomiast przyszłam wypytać się o ulicę.

- Dobrze, skarbeńku. Ale nie ma nic za darmo. Pytanie za pytanie. - Babcia Regina zaciągnęła się cygarem. - Pytaj pierwsza.

- Na Kwietnej jest jakaś biblioteka?

- Oficjalnie nie ma. Ale ludzie gadają różne rzeczy…

- Jakie?

- Tststs. Teraz moje pytanie, aniołeczku. Czemu się rozstaliście z Dexem?

- Nie uważa pani, że to dość osobiste pytanie? - powiedziała zbulwersowana Liz.

- To było kolejne pytanie. Ale będę na tyle dobra i na nie odpowiem. Dla mnie nie ma zbyt osobistych pytań. Jestem od tego, żeby wiedzieć wszelkie rzeczy. Nawet tak osobiste. Nie musisz mi na nie odpowiadać, ale jeżeli chcesz dostać jakąś informację to musisz jakąś informację dać mi. A ta akurat najbardziej mnie interesuje. Więc jak, dlaczego się rozstaliście?

- Nie mogłam znieść myśli, że kiedyś może nie wrócić ze swojej akcji… Jakie rzeczy gadają o Kwietnej?

- No cóż… Podobno znajduje się tam biblioteka pełna mrocznych i zakazanych książek. To teraz ja. Co się stało w Oakheart?

- Było bardzo nieciekawie. Hmmm… Ministerstwo Rozwoju porywało ludzi i testowało na nich mutacje. Chcieli stworzyć nadczłowieka…

- Ha! Wiedziałam, że było paskudnie! Plotki nie kłamały!

***

            Dex zapukał trzy razy szybko, dwa wolno i znowu trzy razy szybko. Drzwi otworzył starszy mężczyzna, zmierzył go od stóp do głów i powiedział:

- Nie znam cię. Czego tu?!

- Zaprosiła mnie Julia Vincenzi. - spróbował swojego szczęścia Mściciel.

- Julia Vincenzi, tak? Wchodź. - odsunął się od drzwi, żeby go przepuścić.

            Dex wszedł do budynku. Długi, ciemny korytarz, rozświetlany jedynie słabymi lampami świecowymi prowadził w głąb. Na końcu korytarza, po prawej stronie znajdowały się drewniane drzwi. A za nimi znajdowała się ogromna sala wypełniona regałami z książkami. Jedyne światło dawały lampy olejne umieszczone na rogach półek i stołach. Ruszył wzdłuż regałów, przyglądając się tytułom książek. Przyzywanie demonów. Nekromancja. Ur’haricon. Gra z duszami. Ciekawa kolekcja.

            Przy jednym ze stołów siedziało trzech mężczyzn, przeglądających jakiś stary, zakurzony wolumin. Kawałek za nimi siedziała starsza kobieta czytająca traktat o ziołach. Dex się tego domyślił po obrazkach roślin. Prawie że na końcu pomieszczenia zaś zobaczył młodą, rudowłosą dziewczynę w niebieskiej sukni. Przyspieszył kroku w jej kierunku.

            Nagle, jeden z mężczyzn, gdy przyjrzał się płaszczowi i charakterystycznemu kapeluszowi Dexa, wstał i krzyknął:

- Kurwa! To Mściciel! Spierdalamy!

            Cała trójka się zerwała z miejsca. Jeden z nich rzucił lampę w kierunku Dexa. Ta jednak minęła go i trafiła w półkę, która momentalnie zajęła się ogniem. Wybiegając z pomieszczenia, podpalacz zrzucił jeszcze jedną lampę, a następnie zahaczył o kolejną, wiszącą na regale.

            Ogień zaczął błyskawicznie się rozprzestrzeniać, odcinając możliwość ucieczki pozostałym osobom w bibliotece. Dex biegiem ruszył w stronę Julii.

- Nie ma czasu na wyjaśnienia, jestem tutaj żeby cię uratować.

- Dobrze ci idzie!

- Nie miałem w planach pożaru!

- Nie chcę wam przeszkadzać w gruchaniu, gołąbeczki - wtrąciła się starsza kobieta - ale ogień sięga coraz dalej.

            Kobieta miała rację, ogień z sekundy na sekundę bardziej się rozprzestrzeniał. Cała trójka założyła chusty i gogle przeciwmgielne, żeby osłonić się przed gryzącym dymem z pożaru.

- Jest tu jakieś inne wyjście? - zapytał Dex.

- Tak, tam. - kobieta pokazała drzwi po drugiej stronie biblioteki.

            Długo się nie zastanawiając, Dex ruszył w stronę wyjścia. Julia i starsza kobieta podążyły za nim. Mściciel wyważył drzwi kopnięciem. Znaleźli się w kolejnym pokoju wypełnionym regałami z książkami. Kurwa! Zaklął w myślach, przebiegł przez całą bibliotekę i dotarł do drzwi znajdujących się na końcu pomieszczenia. Prowadziły one do podobnego korytarza, którym Dex wszedł do budynku. Z taką różnicą, że wyjście na zewnątrz było zamurowane. Kurwa! Kurwa! Kurwa!

- I gdzie to wyjście?! - wrzasnął do kobiety, starając się przekrzyczeć hałas pożaru.

- Nie wiem! Nigdy z niego nie korzystałam!

- Pięknie! - Dex ruszył w stronę gdzie przypuszczał, że kiedyś znajdowały się drzwi. Zaczął macać mur, szukać jakiegoś słabego punktu. Uderzył nawet kilka razy w ścianę chwytakiem magnetycznym, lecz nic to nie dało.

- Nie macie pewnie żadnych magicznych zdolności, które nas uratują, nie?

- Nie.

- Nie.

            Dex zrezygnowany osunął się po ścianie na podłogę

- Tak myślałem. Co za ironia! Piromanta zginie od ognia.

            Nagle poczuł delikatny wstrząs za swoimi plecami. Gdy posypało się na niego trochę tynku, błyskawicznie na czworakach skoczył do przodu. Po chwili cegły wyleciały do przodu, tworząc dziurę w ścianie.

            Do korytarza powoli zaczęła napływać węgielna mgła. A wraz z nią do środka weszła postać trzymająca przedmiot przypominający pistolet.

- Liz! Jak ja się cieszę, że cię widzę!

- Zostawić cię na chwilę, a już podpalasz bibliotekę.

- Ej, to nie ja. Trzech typów spanikowało na mój widok.

- Przepraszam, możemy już stąd iść? - wtrąciła się Julia. - Nie uśmiecha mi się umierać w bibliotece.

- Racja! -iI wszyscy ruszyli za Elizabeth.

            Gdy już znaleźli się na zewnątrz, stojąc przed płonącym budynkiem, Dex powiedział do Liz:

- Skąd wiedziałaś gdzie uderzać?

- Strażnik biblioteki mi wskazał miejsce.

- Ej, a czemu mi dałaś jakąś głupią rękawice która nic nie robi a sobie wzięłaś podręczny taran?

- Skąd mogłam wiedzieć, że podpalisz bibliotekę z tylko jednym wyjściem? A poza tym, grzmotomłot dostosowany jest na razie tylko do aeromantów.

- No tak, oczywiście, daj piromancie głupią zabawkę a sobie weź najlepsze kąski… A ty, młoda damo -Dex zwrócił się do Julii - czego szukałaś w takim podejrzanym miejscu?!

- Nie muszę ci się tłumaczyć!

- Musisz! Zostaliśmy wynajęci przez pewnego mężczyznę, żeby cię znaleźć i uratować, więc oczekujemy chociaż wyjaśnień.

- Jaki mężczyzna?

- To nie jest teraz ważne.

- Jest i to bardzo!

- Co? Dlaczego?

- Bo to moja bratnią dusza!

- Co do...

- Dobra, już tłumaczę. Dopiero odkrywam swoje magiczne zdolności. Dlatego chodziłam tutaj do biblioteki, są tutaj wszelkie księgi na ten temat. I… Bardzo zaciekawiło mnie jedno zaklęcie. Zaklęcie połączenia bratnich dusz. Są takie osoby na świecie które pasują do siebie jak dwie krople wody. I bardzo chciałam taką osobę znaleźć. I dlatego rzuciłam to zaklęcie. Ale nie podziałało. A przynajmniej tak myślałam, więc chodziłam do biblioteki i próbowałam czegoś innego, jednocześnie szukając więcej informacji o tym zaklęciu. Ale widocznie zaklęcie podziałało! Więc kim jest ten mężczyzna, proszę powiedzcie mi!

- Może będzie prościej, jak cię do niego zaprowadzimy?

- Tak! Bardzo proszę!

***

            Później, w domu pana Dorensa, Dex wraz z Liz obserwowali rozmowę dwójki bratnich dusz. Zachowywali się, jakby znali się od zawsze i rozumieli prawie bez słowa.

- Jak to jest, Dex? - zapytała Elizabeth - Gdyby nie ty, nie byłoby pożaru w bibliotece. Więc tak naprawdę koszmar o spaleniu Julii też by się nie sprawdził, a oni pewnie by się nie poznali. Czy to wszystko jest przypadek? Czy może przeznaczenie? A może jeszcze co innego? Może wina tego zaklęcia?

- Nie mam pojęcia, Liz. W każdym razie, szkoda że nie wszystko jest takie proste jak u nich. - wskazał na Julię i pana Dorensa.

- Ech… Szkoda. - powiedziała Liz i zapatrzyła się na parę bratnich dusz.