[63] DIVINA ~ Marzena Agnieszka Gajewska

     Babcia już czekała w domu z pierogami z jagodami i wiejską śmietaną. Dziadek siedział w cieniu na ławce przystanku PKS i czekał przysypiając od czasu do czasu. Było piękne, letnie popołudnie. Jak to w bajkach.

Autobus z duszą męczennika zahamował w zatoczce przystanku z piskiem wszystkich swoich mechanicznych wnętrzności. Bez wdzięku, ale z wielkim hukiem otworzyły się przednie drzwi wiekowego pojazdu. Z brzucha zakurzonego, starego auta wyłoniła się najpierw ruda czupryna, a zaraz po niej reszta wesołego dziewczęcia. Autobus kaszlnął chmurą spalin, jakby wydarto z niego ostatnią radość życia i pojękując wytaszczył swoje cielsko na rozmywający się w słońcu asfalt.

Dziadek rozpromieniony widokiem wnuczki zapomniał o artretyzmie i aż podskoczył z radości. Tu należy się pewne wyjaśnienie, ponieważ czytelnik mógłby zobaczyć oczami wyobraźni staruszka, który fika koziołki. Nie! Dziadek podskoczył w sensie mentalnym, a w rzeczywistości tupnął zdrowszą nogą.  Za to dziewczynka (lat trzynaście i pół) biegała wokół niego jak fryga i co chwila całowała dziadka w oba, pomarszczone policzki.  Wreszcie zarzuciła plecak i ruszyli w drogę do domu, bo tam babcia, pierogi i wszystkie te wspaniałości, których w mieście nie uświadczysz…  mmmm….

      Zosia od trzech lat sama przyjeżdżała na wieś do dziadków na połowę wakacji. Kiedyś przyjeżdżała z rodzicami, ale gdy miała dziesięć lat powiedziała:

- Mamo, a może bym tak sama do dziadków sobie na wakacje jeździła?

- O! A dlaczego tak? – zdumiała się mama.

- Mam tam koleżanki i kolegów i się z nimi bawię całe dnie, a ty z tatą się w tym czasie nudzicie.- ciągnęła w zamyśleniu Zosia.

Mama prawie parsknęła śmiechem, ale wytrzymała i była z siebie dumna.

- A co byśmy mieli robić z tatą w tym czasie, gdy ty będziesz u dziadków?

- Byście mogli sobie jechać na swój urlop! – oznajmiła z dumą dziewczynka.

- Cóż – zastanowiła się kobieta, bo pomysł nie był taki zły. – Przemyślę to, porozmawiam z tatą i wspólnie podejmiemy decyzję. Tylko, czy dziadkowie się zgodzą?

- Już się zgodzili! – palnęła Zosia.

- Jako to?

- Oj… - dziewczynka zapłonęła na policzkach żywym jak płomień rumieńcem.

- Ty już wszystko z nimi ugadałaś, tak?

- Tak..- bąknęła Zosia, nie patrząc na mamę.

Ale mama nie była zła, bo zaczęła się śmiać i tylko potargała zadziornie czuprynę swojej córki.

I tego samego roku po raz pierwszy sama wyruszyła w podróż do wsi Smoczyce.

   Na wsi było bosko! Zosia uwielbiała te klimaty i zawsze powtarzała, że jak już wszystkiego się nauczy w szkołach, to tutaj będzie mieszkać. Babcia się śmiała, ale w duchu miała nadzieję, że tak właśnie się stanie. Dziewczynka była bardzo sympatyczna, otwarta i wesoła, dlatego miała w Smoczycach wiele koleżanek i kolegów. Czasem się mijali jak to w wakacje. Ten jedzie do cioci, tamten nad morze, a jeszcze inny do babci w Warszawie.  Dziadek powiedział, że we wsi z dzieciaków jest tylko Ala i chyba widział wczoraj Darka. Reszta jeszcze na kanikułach. Zosia klasnęła w dłonie z zachwytu, bo Alę lubiła najbardziej!

   Tego samego wieczoru już siedziała z Alą na werandzie jej domu. Gadały jak najęte jedna przez drugą, bo przecież cały rok się nie widziały i trzeba było nadrobić zaległości. Popijając chłodną maślankę i odganiając się od komarów, które zaczęły atakować szturmem usłyszały szuranie po żużlowej drodze za domem. Zosia spojrzała pytająco na Alę.

- Co to?

- Stara Gabrycha idzie w góry.- wzruszyła ramionami Ala.

- Aaa, zupełnie o niej zapomniałam. – uspokoiła się Zosia. I nagle cos jej zaświtało w głowie.

- Ala… a ty wiesz, gdzie ona tak chodzi?

- Tata mówił, że odkąd pamięta, to Gabrycha chodzi wieczorem w góry. Lato, czy zima.

- Ciekawe… - zamyśliła się Zosia. – Ala? Aaaa… czy ty nigdy nie byłaś ciekawa PO CO ona tam chodzi?      

- Pewnie, ze byłam! Nawet chciałam kilka razy za nią iść po cichu, ale ona zawsze mnie zauważyła i przepędziła. Krzyczała, że powie rodzicom i się wystraszyłam. – żachnęła się dziewczyna.

- Nooo, to wiadomo! Też bym nie poszła dalej! – udobruchała koleżankę Zosia.

- Sama widzisz. –westchnęła z rezygnacją Ala.

- Ala… a gdyby tak.. gdyby tak coś do Gabrychy przywiązać? Nitkę, albo kłębek wełny i pójść później, jak będzie widno po tej nitce…co? – drążyła temat Zosia.

- Jak to niby zrobimy?

- Taaaak…jaaaak..- przeciągała w zadumie Zosia – jak by to… ?

- Gabrycha zawsze niesie ze sobą torbę, taką dużą. Może by tam czegoś nasypać?

- Taaak.. – przeciągała znów  Zosia – jaaaaak..

- Zosia, dajmy sobie spokój, to głupie. Ojciec się dowie i będę miała szlaban na resztę wakacji. – wystraszyła się nagle Ala.

- Dobra, dobra! Rzeczywiście. Nie ma sensu się zajmować jakąś starą wiedźmą!

- Właśnie! – Ala odetchnęła z ulgą i wróciły do zwyczajnej paplaniny dziewczęcej, aż babcia Zosi i mama Ali nie zawołały ich do domu.

***

      Tej nocy Zosia nie mogła zasnąć. Obmyślała plan za planem, ale żaden nie był do końca dobry. Usnęła wreszcie, jednak nawet we śnie nawiedziła ją stara Gabrycha, wygrażająca pogiętym kosturem. Zosia obudziła się wystraszona, ale właśnie wtedy postanowiła ostatecznie odkryć tajemnicę Gabrychy! Zasnęła tym razem spokojnie.

      Rano, przy śniadaniu zaczęła podpytywać babcię o starą Gabrychę. Opychając się ciepłymi bułeczkami z masłem i miodem, popijając pysznym kakao z pełną buzią zagadnęła:

- Baciu, moesz mi cosz powiedżesz o tej sztarszej pani?

Babcia ze zgrozą spojrzała na wnuczkę.

- Zosieńko! Przełknij i dopiero powiedz, bo nic nie rozumiem. Ależ brzydko!

Zosia spiekła raka. Zjadła i już kulturalnie zapytała:

- Przepraszam, babciu! Ale śniła mi się dzisiaj ta starsza pani i chciałam zapytać, co możesz o niej mi powiedzieć.

Babcia przysiadła obok wnuczki. Popatrzyła w okno i zamyśliła się chwilę.

- Hm.. A wiesz, że niewiele o niej wiem. Jest dużo starsza ode mnie. Przyznam, że odkąd pamiętam pani Gabriela zawsze była starszą panią… Hm..a przecież i ja do młódek nie należę, cóż nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Pani Gabriela tak się wpisała w krajobraz naszej wsi, że jest jego nieodłącznym elementem. Stałym punktem. Taaaak…

O! – pomyślała Zosia. – Już wiem po kim odziedziczyłam to przeciąganie wyrazów! Ha! Tymczasem babcia nadal patrzyła w okno w zadumie.

- A po co ona chodzi w góry?- pytanie wnuczki wyrwało kobietę z zamyślenia. 

- Och! Dziecko drogie! Niech wam nie przychodzi do głowy za nią chodzić! To starsza, biedna i nieszczęśliwa kobieta. Podobno kiedyś miała syna, który właśnie w tych górach zginął. Tylko nikt nie pamięta kiedy to było i jak to się stało. Dajcie jej spokój. Dajcie jej spokój…

Babcia zaczęła krzątać się po kuchni. Przestawiała garnki i talerze z miejsca na miejsce. Zosia skończyła jeść i chciała pozmywać, ale babcia tylko pacnęła ją nieodłącznym swoim atrybutem, czyli ścierką do naczyń i wygnała na podwórko.      

       Przez kilka następnych dni Zosia prowadziła intensywne obserwacje poczynań starszej pani Gabrieli. Znała już jej rozkład dnia, co i o której robi, i o której wychodzi w góry.

***

Jak zwykle wieczorem dziewczyny siedziały na ganku domu Ali. Zajadały słoneczniki.

- Coś ty dziś taka milcząca? – zapytała Ala.

- Eee, nic. Tak mi się coś gadać nie chce.- niby od niechcenia powiedziała Zosia. Chciała wszystko od razu opowiedzieć Ali, jednak wiedziała, że nic to nie da.

- To dziwne trochę! – Ala była oazą spokoju i taktu. Nigdy nie była wścibska, nie zazdrościła i nie mówiła na nikogo nic złego. Tak była ta dziewczyna.

- Nie dziwne, tylko co tu gadać. Cały czas myślę o tej starej. Nie mogę przestać. – westchnęła teatralnie Zosia.

- Ojej, a ja myślałam, ze ci przeszło!

- Nie! Właśnie, że nie!  - Zosia udała, ze się dąsa.

- Zosiu, no dobrze i coś wymyśliła?

Acha! Uradowała się w myślach Zosia. Złapałam ją!

- A wymyśliłam, pójdę za nią. Muszę się dowiedzieć.

-  Oj, no to idź. I tak daleko nie zajdziesz. Wyczuje cię i tyle.

- Może jednak mi się uda! Kryj mnie przed babcią!

***

 Następnego wieczora, około godziny osiemnastej Zosia spakowała swój plecak, założyła traperki i po cichu wymknęła się z  domu. Wiedziała, że za godzinę stara Gabrycha wyruszy w swoją codzienną wędrówkę. Musiała ją wyprzedzić. Dobrze wydedukowała, że jeśli kobieta od lat chodzi tą samą ścieżką, to jest ona wydeptana i łatwo będzie trafić do tajemniczego miejsca.

Nie myliła się. Dróżka była wyraźna, chociaż bardzo wąska i kręta. Zosia doszła do połowy góry. Nagle ścieżynka się rozdwoiła. Dziewczynka właśnie tu postanowiła zaczekać na starą Gabrychę. Usiadła niedaleko w krzewach wysokich jagodzin. Było cicho i pięknie. Las pachniał tak słodko, tak miodowo, aż w głowie się kręciło. Zosia poczuła się szczęśliwa. Uśmiechała się sama do siebie. Nagle na drodze usłyszała znajome szuranie. Stara kobieta zbliżała się do rozwidlenia dróg. Zosia wychyliła głowę. Kobieta poszła w prawo. Dobrze jest! Odczekała jeszcze kilka chwil i, gdy staruszka zniknęła za zakrętem ruszyła za nią.

Słońce chyliło się już ku zachodowi. Piękna, amarantowa poświata okryła szczyty gór. Las pachniał jeszcze intensywniej.  Nagle droga skręciła w lewo. Las się skończył i oczom dziewczynki ukazała się górska polana, kamienna, bez źdźbła trawy. Kończyła się nad urwiskiem za ogromna ścianą skał. I właśnie wtedy ją zobaczyła…

Stara Gabrycha przemawiała do skał! Wyjęła coś z torby i  trzymała na wyciągniętej dłoni. Cały czas coś mamrotała pod nosem. Nagle ziemia zadrżała. Rozległ się pomruk, jakby kamienna lawina miała zejść z gór. Zosia wystraszona przykucnęła. To, co zobaczyła chwilę później..

     Skała się rozstąpiła i z jej wnętrza wysunęła się głowa ogromnego gada! Stworzenie to miało łuski, które mieniły się wszystkimi kolorami świata. Przypominało jaszczurkę lub dinozaura, ale nie widać było zębów. Wyraz pyska miało łagodny i jakiś taki… mądry. Pośrodku jego czoła błyszczała ogromna gwiazda lśniąca jak samo słońce. Gad wychodził powoli z groty i zbliżał się do staruszki jak do matki. Dotknął pyskiem jej dłoni. Gabrycha uśmiechnęła się do stwora łagodnie i położyła rękę na jego  nosie.  Zosia widziała już połowę gada. Był piękny! Okazało się, że łuski pokrywały tylko jego głowę. Tuż za szyją gad pokryty był błękitną skórą, na której widać było jakieś wzorki, litery, cyfry a niekiedy obrazy. Wszystko wydawało się być żywe i ruchome.  Dziewczynka patrzyła zaczarowana. Nagle gad odwrócił się w jej stronę i zaczął węszyć jak psiak. Zosia wystraszyła się nie na żarty, ale na ucieczkę było za późno. Staruszka również spojrzała w jej stronę. Gad pochylił głowę i w tym momencie Zosia poczuła, że musi do niego podejść. Wstała i jak zahipnotyzowana doszła do stwora. Nie bała się. Patrzyła zafascynowana w jego ogromne, śliczne, prawie ludzkie oczy. Czuła przenikające ją dobro i spokój.  Gad patrzył na dziewczynkę jakby z rozbawieniem, bez cienia złości. Dopiero teraz Zosia przypomniała sobie o starszej pani. Z obawą zerknęła w jej stronę, ale na twarzy kobiety również dostrzegła dobrotliwy uśmiech.

- Tak myślałam, że to będziesz ty. Ja już jestem stara, a Divina nie może być sama. – odezwała się ciepłym głosem Gabriela.

- Ale kim ona jest? – osłupiała z zachwytu i nieco zdezorientowana zapytała Zosia.

- To odwieczna istota, która była tu przed wszystkimi stworzeniami na ziemi. Czuwa nad energią naszego świata, by nasza arogancja go nie zniszczyła. Nasz świat jest tylko małą częścią wszechświata, ale jest jego elementem, puzzlem, którego nie może zabraknąć w całej układance. 

Zosia przyjrzała się z bliska stworowi. Divina miała historię całej cywilizacji ukrytą na swojej skórze. Co chwila pojawiały się na niej obrazy z przeszłości jak hologramy.

- Pani Gabrielo, ale dlaczego pani tu przychodzi?

- Niedługo ty przejmiesz moją rolę. Ja jestem już stara i zmęczona. Divina musi mieć kontakt choćby z jednym człowiekiem, ale ten człowiek musi mieć czyste serce i otwarty umysł. Ty taka jesteś. Nasz czas, czas człowieka jest zapisany na jej skórze.  Przyszłość naszego świata również. Trzeba dbać o Divinę jak najdłużej, by odwlec to, co nieuniknione, ale nieopisane w czasie.- łagodnie mówiła staruszka.

Zosia w jednej chwili zobaczyła swoją przyszłość wpisaną w życie Diviny. Nie, jeszcze nie, jeszcze nie teraz, ale wróci tu i zastąpi Gabrielę. Przez jej mózg przebiegły całe filmy z przeszłości ludzkości. Zadrżała. Noc już zakrywała szczyty gór, więc staruszka szepnęła;

- Na nas już czas. Pokłoń się Divinie.

Zosia posłusznie dygnęła przed gadem. Divina mruknęła cicho i skinęła ogromnym łbem w ich stronę. Po chwili zniknęła w otworze skały, która zaczęła się zamykać jak ściana Sezamu…

Gdy schodziły z góry starsza kobieta opowiedziała historię Diviny, ale to już zupełnie inna historia. W każdym razie zakończyła w te słowa:

- I tak cała ludzkość przepadnie, zginie i dopiero za kilka milionów lat ponownie się pojawi na tym świecie. Wszystko zacznie się od początku.

- Dlaczego? – zapytała Zosia, a łzy cisnęły się jej do oczu.

- Tacy jesteśmy. – westchnęła staruszka.

- Więc, gdzie jest zapisany nasz koniec?

- Jeśli nadal będziemy maltretować Matkę Ziemię i sami siebie, to nasza przyszłość zapisana jest tuż pod ogonem Diviny…

Była już ciemna noc, gdy obie zeszły do doliny…

Dobranoc państwu i miastu…

Październik 2017

MAG