[60] ~ Marcin Antoni

Owen wchodzi do jednego z Nowojorskich hoteli, przechodzi przez główny hol i podchodzi do recepcji. Siedzi tam starszy, czarnoskóry, siwiejący facet.
- Nie spać! –  mówi do recepcjonisty z lekko szyderczym uśmiechem.

- Nie śpię – odpowiada z zaskoczeniem w głosie, po czym dodaje

- Witaj Owen, zaskoczyłeś mnie – mówi to z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Witaj Benny. Mamy jesień to za niedługo zapadniesz w letarg?
Obaj panowie uśmiechają się do siebie, wymieniają uścisk dłoni.

- Idziesz trochę poćwiczyć?

- Tak, lubię tą siłownię, bo nie ma tutaj tych wszystkich mutantów na sterydach, więc nikt się ze mnie nie śmieje, kiedy nie podniosę na klatę 100 kg.

- Bo za mało jadłeś chleba zdechlaku. Popatrz na mnie jaki jestem napakowany – gdy to mówi, Benny z uśmiechem klepie się po brzuchu.
- Raczej przepakowany, wyglądasz jak niedźwiedź – Owen uśmiecha się i idzie dalej, skręca w prawo, później wsiada do windy i jedzie na dół. Zna się dobrze z Bennym i managerem hotelu, więc nikt nie ma nic przeciwko, że tutaj ćwiczy. Wchodzi do szatni, przebiera się w swój dres i wchodzi do sali. W drzwiach spotyka go widok dziewczyny. Ubrana na sportowo, w spodnie dresowe i przylegający top, odsłaniający brzuch, ale nie jej wygląd zwraca jego uwagę. Dziewczyna śpiewa piosenkę „Eye of Tiger” i jednocześnie bandażuje sobie dłonie, obok leżą rękawice bokserskie. Owen stoi jak wryty, ale jednocześnie bardzo zaintrygowany całą sytuacją. Nie wie czy może wejść, więc czeka aż kobieta skończy śpiewać.

- Kim ty jesteś śpiewaczko? - szepcze pod nosem i obserwuje, jak  w skupieniu dziewczyna zakłada rękawice. Zauważa go, przerywa stopniowo śpiew i patrzy z zażenowaniem na twarzy, na łysego, chudego facecika w dresie, który stoi jak wryty w samym wejściu.

- Myślałam, że nikogo nie będzie. Przepraszam – mówi z zakłopotaniem w głosie. Owen nie wie co się dzieje, piękna dziewczyna, z pięknym głosem, sama na siłowni.

- Będziesz tak stał, czy pomożesz mi zawiązać rękawice? - niestety Owen oczarowany nadal stoi jak posąg. W głowie ma milion myśli, kombinuje co odpowiedzieć, chce ją poznać, ale milczeniem tylko się pogrąża. Cały Owen, nieśmiały samotnik.
- „Huston mamy problem”. Ziemia do gościa w dresie. Odbiór. - Dziewczyna widzi, że facet jest onieśmielony całą sytuacją próbuje rozładować atmosferę w nieco żartobliwy sposób. Uśmiecha się do niego.

- Tu Owen. Ziemia odbiór. - odpowiada Owen i nadal stoi z miną owcy.

- O! Potrafisz mówić. Podejdź, nie gryzę. - wyciąga do niego zabandażowaną dłoń którą macha. Owen kiwa głową jak by był w jakimś transie i nadal onieśmielony podchodzi do dziewczyny.

- Jestem Betty. Spokojnie – mówi z uśmiechem

- Owen. Mam na imię Owen. - mówi nieśmiało i podaje rękę, po czym pomaga jej zawiązać rękawice. Owen wiąże te rękawice w milczeniu, kończy, kiwa głową na „tak” i idzie poćwiczyć, ale co jakiś czas patrzy na nią, jak uderza w worek treningowy. Zastanawia się co powiedzieć.

- Jak do niej podejść, co powiedzieć. Chcę ją poznać, dowiedzieć się kim jest. Przecież jestem Policjantem to się jutro dowiem. Hehe. Ale co ci to da głupku, jeśli pasowałoby poznać ją teraz. - Owen rozmawia sam ze sobą w myślach. Nagle wstaje, już oswojony z myślą, że nie jest tutaj sam, tylko z ładną dziewczyną.

- Źle wyprowadzasz cios. Nabawisz się kontuzji i będzie bolało.

- A jak geniuszu mam to zrobić? Jesteś ekspertem? - mówi pytającym i lekko pretensjonalnym głosem.

- Z barku. Wyprowadź cios z barku nadając ruch kolisty biodrami i wtedy nadasz dłoni większą prędkość, gdyż droga jaką przebędzie pięść będzie nieco dłuższa, co przełoży się także na większą energię kinetyczną uderzenia. - dziewczyna patrzy na Owena jak na jakiegoś wariata. On widzi to i dodaje

- Z barku i będzie dobrze. Pokażę Ci. - Owen uderza w worek, który od ciosu odchyla się.

- Widzisz? Tylko ktoś musi go trzymać bo będzie się bujał.

- Kim Ty jesteś? Najpierw nie potrafisz wydobyć z siebie głosu, późnij robisz mi wykład z fizyki, a na koniec proponujesz pomoc w treningu? - mówi to ze sporym zdziwieniem, ale też niepokojem. Świrów nie brakuje, a na siłowni są całkiem sami.

- Jestem policyjnym technikiem i chyba za dużo pracuję w laboratorium, pomagając rozwikłać różne sprawy. Kiedyś na studiach i w akademii trenowałem boks, ale nie było to moją pasją, więc zająłem się tym co robię najlepiej. - mówi z przekąsem i lekkim uśmiechem.

- To by tłumaczyło, dlaczego jesteś taki dziwny. - nagle nastała taka niezręczna cisza. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że mówi trochę za dużo.

- Dobra, potrzymam Ci worek – Owen nic sobie nie robi z uwagi dziewczyny, gdyż od lat ma łatkę dziwaka, kretyna, wariata i psychopaty. Dziewczyna uderza w worek i wyprowadza ciosy raz zarazem. Robi to coraz szybciej i mocniej, wyprowadza coraz celniejsze i mocniejsze ciosy. Prawy prosty, lewy prosty, prawy sierpowy, lewy sierpowy, następnie prawy prosty, poprawia lewym sierpowym i prawym prostym. Owen upada na podłogę. Upadł na tyłek, patrzy na nią z podziwem i się śmieje.

- Z czego się śmiejesz?

- Bo idzie Ci znakomicie. Tak walnęłaś mocno w ten worek, że aż upadłem. - mówi to i coraz mocniej się śmieje.

- Twoja kolej. Jak zarabiasz na miskę ryżu?  - Dziewczyna patrzy na Owena, zdyszana pada na kolana i zaczyna płakać.

- Co się stało? Wszystko ok? - Owen klęka przed nią.

- Nic kurwa nie jest ok. Dlaczego życie jest takie nie fair?- Zaczęła płakać jeszcze bardziej. Przybliża się do Owena i przytula się do niego, nadal płacze. Zaszlochana w końcu mówi.

- Jestem ratowniczą medyczną. Miałam koszmarny dzień. Przychodzę tutaj ćwiczyć, żeby odreagować. Moja matka jest tutaj szefem kuchni. Mogę tutaj ćwiczyć i jestem tutaj zawsze kiedy mam zły dzień.

- Pogadajmy o tym. Często rozmowa o czymś dodaje nam trochę ulgi.

- Nie chcę o tym rozmawiać. To było okropne. Idę do domu. Dzięki za pomoc. - Wstaje i idzie w kierunku drzwi. Owen idzie za nią, łapie ją za ramię

- Zaczekaj  Betty. Może weźmy prysznic i pójdziemy coś zjeść?

- Zostaw mnie! Proponujesz mi prysznic? Jesteś jak reszta facetów. - odpowiada z wielkim gniewem i podniesionym tonem głosu. Owen cofa się trochę i odpowiada

- Nie wspólny prysznic, ale pasowałoby się odświeżyć. A później pojedziemy coś zjeść. To nie randka, oferuję posiłek i rozmowę, nic ponadto. Będę czekał na Ciebie obok recepcji i pogadam chwilkę z Bennym.

- Zastanowię się. - po czym udaje się do szatni. Owen czeka dłuższą chwilę na Betty i rozmawia o niej z Bennym.

- Co? Dała Ci kosza amancie? - Benny zachodzi się ze śmiechu.

- To nie ma być randka, ale dziewczyna naprawdę miła, a do tego ładna. Cóż Benny, znasz moje szczęście do kobiet. - Mówi to z pewną nostalgią w głosie. Wie, że ze swoim wyglądem i charakterem nie jest atrakcyjna pozycją. Łapie torbę.

- To lecę Benny, spokojnej nocy. Idę, bo dziewczyna pewnie już jest w domu.

- Więc chcesz mnie poznać? - Czuje nagle kobiecą dłoń na ramieniu, odwraca się i widzi Betty.

- Jesteś. - Mówi z promienistym uśmiechem.

- Tak jestem. To gdzie idziemy? Ale uprzedzam, że nie jestem dzisiaj zbyt rozmowna, ale może nadrobimy to następnym razem. - Owen nie wie czy to mu się śni, czy to dzieje się naprawdę, ale jeśli to sen to niech trwa.

- Poradzimy sobie Betty – Puszcza do niej oczko i wychodzą. W tle słyszą Bennego.

- No ładnie Owen, ty podrywaczu. Hahahahaha – Charakterystyczny, lekko chrypliwy śmiech Bennego sprawia, że para także się śmieje.

- Na razie Benny. - Po czym wychodzą uśmiechnięci i łapią jedną z wielu, żółtych nowojorskich taksówek.