[61] MAG ~ Marzena Agnieszka Gajewska

"Spojrzał na mnie. Jego włosy wciąż były w nieładzie i w jasnym świetle poranka wyglądał jeszcze bardziej przystojnie i ludzko niż kiedykolwiek. „Chyba proszę, żebyś mi zaufała” powiedział. "

     Otworzyłam jedno oko, bo drugie jeszcze spało, albo znów dopadło mnie zapalenie spojówek. Tym jednym, chwilowo czynnym okiem zobaczyłam, że obok mojego łózka stoi Krasnal. Jęknęłam  boleściwie nad swoim losem, próbując palcami odkleić lewą powiekę. Udało się. Oko bolało, a więc zapalenie. Trudno. Dwojgiem oczu zerknęłam w jego stronę.  On też na mnie spojrzał. Jego włosy wciąż były w nieładzie i w jasnym świetle poranka wyglądał jeszcze bardziej przystojnie i ludzko niż kiedykolwiek. Krasnal wracał tu wiele razy.  Można powiedzieć recydywa. Ja trafiłam tu kilka dni temu. Ten chłopak od razu się do mnie przyczepił i trwał w tym przyczepieniu jak rzep.

– Chyba proszę, żebyś mi zaufała– powiedział.

– Mówisz do mnie po polsku?– zapytałam uszczypliwie, bo mnie po prostu wkurzał i to od rana.

– Co? – zrobił głupią minę.

– Chyba? – powtórzyłam  jadowicie.

– Aaa..nooo.. – podrapał się po czuprynie i potargał włosy jeszcze bardziej.– Proszę!– oświadczył dumny z siebie.

Krasnal był przystojny, ale  nie bezczelnie.  Tego dnia, gdy mnie przywieźli zobaczyłam go po raz pierwszy. Akurat wtedy nie wyglądał pięknie. Nikt tu nie wygląda uroczo, ale on mnie przeraził. Całą noc słyszałam jego nieludzkie wycie. Na śniadaniu poznałam go tylko po czuprynie jasnych loków. Był skulony w sobie, wzrok miał pusty. Siedział zgarbiony z dłońmi równo ułożonymi na kolanach. Coś mnie podkusiło i usiadałam obok niego. To był błąd. Spojrzał na mnie i wtedy ujrzałam jego ludzką twarz, aczkolwiek nie bez śladów nocnej walki. Od tej chwili łaził za mną i już. 

Teraz stał nad moim łóżkiem w pozycji wyczekującej jak mały psiak. Zabawny widok, więc musiałam się bezwiednie uśmiechnąć, bo Krasnal  nagle ożywiony przyjął mój grymas za dobrą monetę.

– Zaraz, zaraz!– powiedziałam stanowczo.– Ja jeszcze na nic się nie zgodziłam, więc czego mi tu  zacieszasz?

– Ale się zgodzisz? – stracił rezon.

– Człowieku, ja sobie nie ufam! – i rzuciłam w Krasnala poduszką. Złapał, skubany. Refleks, to on miał!

Wstałam ciężko z niewygodnego łóżka i włożyłam kapcie. Wiedziałam, że chłopak nie odpuści i będę musiała go wysłuchać.

– Dobra. Spotkamy się po śniadaniu w parku. Teraz spadaj, bo muszę się ubrać. – powiedziałam szybko, nie patrząc w jego stronę  i zamknęłam się w łazience.

              

       W parku było pusto, bo od rana mało kto miał ochotę na spacery. Niektórych trzeba było siłą wyganiać z pokoju. Usiedliśmy na ławce pod ogromnym kasztanem. Krasnal był podekscytowany.  Takie śmieszne przezwisko przykleiło się do niego od czasu, gdy pewnego razu zagrał w sztuce dla dzieci. To było kilka lat temu, więc znam historię tylko z jego opowiadań.  Pojechali kiedyś całą grupą do jakiegoś domu dziecka z przedstawieniem. Sami przygotowali kostiumy i napisali scenariusz. Bajka o Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach podobno bardzo się dzieciom podobała, a Gapcio zebrał najwięcej braw. Od tej pory wszyscy zaczęli mówić na chłopaka Krasnal. Teraz ten Gapcio przebierał nogami jak pięciolatek, któremu chce się siusiu.

– Dawaj! – klepnęłam go po przyjacielsku w plecy.

– Ale obiecaj, że nikomu nie powiesz! Bo ja ci ufam!– od razu się zabezpieczył. Cwaniak.

– Nikomu. Ani słowa! – obiecałam zgodnie z prawdą, bo byłam przekonana, że cokolwiek usłyszę i tak nie będzie nadawało się do powtórzenia komukolwiek.

– Ok, to uważaj. – nabrał powietrza, wstał i w postawie na baczność oznajmił uroczyście– WIEM, gdzie jest zakopany „złoty pociąg”!

– Oddychaj! – krzyknęłam, bo wydawało mi się, że  jakoś się zapowietrzył. – Dobrze, a mianowicie, gdzie? – zapytałam tonem jak najbardziej rzeczowym. Starałam się z całych sił.

– Niedaleko. – szepnął konspiracyjnie. – W zasadzie można powiedzieć, że… – zawiesił dramatycznie głos – na nim siedzimy! – zakończył dumnie.

Odruchowo spojrzałam pod nogi i zerknęłam za siebie. Nic.

– Może więcej szczegółów, Szerloku?– detektyw z bożej łaski nabrał ponownie powietrza w płuca i zaczął tajemniczo opowiadać:

– Od dawna interesowałem się tym tematem. Przeraziłem się, gdy w mediach zaczęli coś głośno mówić, ale szybko zorientowałem się, że to tylko taki pic. Nic nie znaleźli i nic nie było. Papka dla mas. Moje poszukiwania trwają kilka lat i zawiodły mnie właśnie tu.  Dotarłem do bardzo starych dokumentów tego terenu jeszcze sprzed wojny. W tym miejscu stał pałacyk pewnego hrabiego. Hrabia ów był z pochodzenia Austriakiem. Mieszkał tu z żoną Polką i dwoma synami. Jeden z synów służył w wojsku razem z  młodym chłopakiem o imieniu Adolf. Drugi syn był lekkoduchem. Interesowały go tylko ładne panienki i kasa ojca. Używał chłopak żywota i zmarł głupio zaraz na początku wojny, ale nie jako bohater, tylko  z powodu wstydliwej choroby. Ojciec był dumny ze starszego syna, który robił karierę w wojsku. Jako oficer SS zapisał się w kartach historii, rzecz jasna niechlubnej. To właśnie on był jednym z ludzi odpowiedzialnych za przetransportowanie zdobyczy wojennych, zgromadzonych w pociągu. Niestety dla nich, akcja została rozpoczęta zbyt późno, a wejście radzieckiej armii uniemożliwiło wykonanie planu.  Oficer był bardzo ambitny. Wymyślił plan B.  Wywiózł ojca i matkę wraz z całym majątkiem gdzieś,  za granicę Polski. Tu niestety nie udało mi się ustalić dokąd pojechali, ale mało mnie to interesuje. Rozkazał wysadzić pałac w powietrze. Użyto ogromnej ilości ładunków wybuchowych. W ziemi pozostała wielka dziura, do której przez kilka nocy wrzucano wielkie pakunki z ciężarówek. Kierowcy mieli kurs tylko w jedną stronę. Zostali zamordowani. Po przewiezieniu zdobyczy oficer kazał zalać wszystko betonem. Zasypano dziurę piachem i przywalono gruzem. Wszystkich, którzy uczestniczyli w tej akcji ambitny oficer zastrzelił osobiście i uciekł nie wiadomo dokąd. Ślad po nim zaginął. W tym miejscu, gdzie teraz siedzimy był wielki ogród. Niektóre drzewa przetrwały. Ten kasztan pewnie też  widział dużo.

Słuchałam oniemiała. Rozum, lub jego resztki podpowiadały mi, że to wierutne bzdury, ale przekorna natura podsuwała fantastyczne obrazy. Nieee, to niemożliwe. Krasnal patrzył na mnie wyczekująco.

– Ładna historia, ale co dalej? – nie wiedziałam jak mam zareagować. Przecież byliśmy w specyficznym miejscu i takie opowieści były tu na porządku dziennym. Ale..

– Mam pewność, że  ten pałac stał tam!– wskazał ręką  wschodnią część obecnego budynku.

– Tam? I jak to niby sprawdzisz? Przecież nie będziesz rył w betonie parkingu?– wzruszyłam ramionami.

– Ja już zacząłem ….– szepnął Krasnal.

– Gdzie? – byłam zaskoczona

– Pokażę ci wieczorem. Wymkniemy się po cichu po kolacji. Tylko…– zawahał się przez chwilę.

– Tylko, co?

– Tylko proszę, żebyś mi zaufała.

– Dobrze. Ufam ci.– powiedziałam machinalnie. W tym samym momencie pomyślałam, że jednak jestem we właściwym miejscu, bo chyba zwariowałam.

            Tuż po kolacji wymknęłam się z budynku. Krasnal już czekał pod kasztanem. Miał ze sobą wyładowany plecak. Dziwne. Jak go przemycił?

– Cześć! – szepnął.

– Cześć!– wyszeptałam.

Mrok gęstniał, ale parking był dobrze oświetlony. Krasnal jakby odczytywał moje myśli.

– Nie martw się. Na parkingu nie kopałem.  Chodźmy!– pociągnął mnie za rękaw mojego obszernego swetra. Posłusznie zaczęłam dreptać tuż za nim.

– Ile razy już tu byłeś? – zapytałam, choć pewnie nie powinnam, ale uznałam, że skoro mamy sobie zaufać musze coś więcej wiedzieć. Na szczęście pytanie nie uraziło chłopaka.

– Dwudziesty czwarty.– odparł.

– Dlaczego? – wyrwało mi się automatycznie.

– Przede wszystkim z JEGO powodu.

– Pociągu?– dopytywałam jak głupek, a chyba nim byłam skoro szłam w ciemno po ciemku z nieznanym sobie facetem.

– Tak.– zaśmiał się cicho.– Jak inaczej mogłem badać teren?

– Nie wiem, czemu się śmiejesz, ale nie zapominaj, że widziałam cię w dniu mojego przybycia i na drugi dzień też. Co to było?

Krasnal nagle przystanął. Wpadłam na niego. Wystraszyłam się, bo w ciemności nie widziałam dokładnie jego twarzy. A jeśli w tym momencie… Włosy stanęły mi dęba! Przecież może mnie tu zamordować i znajdą mnie jutro, albo nigdy! Och, idiotka ze mnie! Idiotka!

– Rzeczywiście, nie powiedziałem ci wszystkiego..  –  ciche słowa dotarły do mnie jak przez watę w uchu.

– To mów. Chyba nie możemy mieć przed sobą tajemnic. Zaufanie. Pamiętasz?– szepnęłam słabo, widząc się już w charakterze zimnego trupa.

Krasnal westchnął, przysiadł na trawie, pociągając mnie za sobą i zaczął kolejną opowieść:

– Większą część tej historii znam od pewnego, starszego człowieka. Mieszkał w tej okolicy od dziecka. On to widział i spisał.  Narysował też plany. Schował wszystko w skrytce na strychu swojego domu. Tu, niedaleko. Niestety, tuż po wojnie dorwali go „ruskie”. Oskarżyli, że jest zbrodniarzem i wywieźli do łagra. Po pięciu latach katorgi uciekł razem z dwoma kompanami.  Jeden z nich był słabszy i zmarł w czasie ucieczki. Wracali pieszo. Mróz był tęgi, śniegu po pas. Jedli korę z drzew. Pan Józef wraz z kompanem niedoli ostatecznie dotarli do Ameryki. Była to długa droga. Kiedyś ci opowiem.  W Ameryce mieszkali kilkadziesiąt lat. Wrócili do Polski po upadku komuny. Pan Józef chorował. Nie tylko fizycznie. Miał koszmary. Śnił mu się ciągle jakiś esesman. Czasem w snach plątały się wspomnienia o esesmanach i łagrze. Pan Józef słabł i miał tylko jedno marzenie, żeby umrzeć w wolnej Polsce, o którą walczył i z Niemcami i z Rosjanami. W Ameryce nie założył rodziny. Któregoś dnia w łagrze został „ukarany” za kradzież kromki czarnego, spleśniałego chleba. Kara chłosty była dotkliwa, ale oprawcom było mało i zaczęli go kopać. Jeden z nich kopnął pana Józefa w krocze. Facet stracił przytomność. Niestety, uderzenie było tak silne, że amputowano mu obydwa jądra. – Krasnalowi załamał się głos.

Stałam jak zaczarowana. Łzy same cisnęły mi się do oczu. Nawet jeśli Krasnal opowiadał przeczytaną gdzieś historię i tak była ona straszna.

– I co było dalej?– szepnęłam przez zaciśnięte gardło.

–   Mieszkając w Ameryce otrzymywał szczątkowe informacje z Polski. Dowiedział się, że do jego rodzinnego domu wróciła siostra, która w 1943 roku była wywieziona na roboty do Niemiec i jego ciotka, siostra matki. Mieszkały razem. Ojciec został rozstrzelany w czasie wojny, a matka zmarła na tyfus w obozie niemieckim. Dom przetrwał do dziś, bo był skromny i mały. Dla nikogo nie przedstawiał żadnej wartości. Pan Józef się śmiał, że był tak nędzny, że nawet bomby go omijały. Ciotka zmarła w 1982 roku. Była już stara i schorowana. Siostra wyszła za mąż tuż po wojnie i miała trojkę dzieci. Najmłodszy syn mieszka tam do dziś.   Gdy pan Józef wrócił siostra jeszcze żyła. Całymi dniami i nocami rozmawiali ze sobą. Dom był w nadzwyczajnie dobrym stanie. To zasługa męża Jadwigi i później jej synów. Małe pokoje, przytulna kuchnia były w tym samym rozmieszczeniu. Mąż Jadwigi dobudował łazienkę, a najstarszy syn, gdy dorósł dostawił garaż do zachodniej ściany domu. Zmian nie było wiele. Piwnica, która ratowała im życie podczas nalotów była wysprzątana, a składzik na węgiel i drewno zamienił się w pomieszczenie dla pieca gazowego. Było czysto jak nigdy. Jedynie strych pozostawał nietknięty od lat. Jadwiga opowiadała, że za każdym razem, gdy ktoś chciał tam wejść na dłużej lub choćby posprzątać działy się dziwne rzeczy.  Ona sama nie wchodziła tam od czasu, gdy z mężem remontowali dom tuż po ślubie. Od piwnicy po dach mogli robić wszystko, gdy weszli na strych, żeby wyrzucić stare graty dom nagle się zakołysał, zadrżał, ale zbagatelizowali to i zaczęli sprzątać.  Jadwiga wzięła do ręki stary, zardzewiały czajnik i nagle z krzykiem odrzuciła go w kąt. Na dłoni miała ślad oparzenia. Kazimierz, jej mąż zdziwiony kazał jej zejść na dół. Podniósł stary czajnik i trzymał go chwilę, oglądając z każdej strony. Nic nie zauważył. Nic się nie stało. Odstawił go na bok i zaczął porządkować resztę rzeczy. Wkrótce uzbierała się cała sterta niepotrzebnych, zepsutych gratów do wyrzucenia. Zadowolony z siebie Kazimierz  zaczął pakować śmieci do parcianych worków.  Gdy zawiązywał ostatni, chyba szósty worek niespodziewanie zrobiło się bardzo ciemno. Zdziwiony Kazimierz zerknął przez małe okienko. Na zewnątrz świeciło południowe, letnie słońce, ale tu na strychu mrok gęstniał jak atrament. Mały kwadracik okna znikał. Kazimierz wystraszył się i chciał zejść, ale nie mógł się ruszyć. Stał jak sparaliżowany. Nie czuł i nie widział swoich nóg.  Wyciągnął przed siebie ręce, ale było już tak ciemno, że nie widział swoich dłoni. Wtedy dopiero zaczęło się dziać! Wokół Kazimierza fruwały przedmioty. Miał wrażenie, że znalazł się z oku cyklonu. Kilka razy dostał czymś w głowę, coś obiło mu się o plecy i tors. Nóg nadal nie czuł. Stał przerażony. Chciał zawołać o pomoc, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. I nagle wszystko ucichło. Mrok zaczął się kurczyć. Kazimierz odzyskał władzę w nogach. Rozejrzał się po strychu i oniemiał. Wszystkie przedmioty były na swoim starym miejscu, a puste worki leżały porozrzucane u jego stóp.

Zszedł na dół. Żona krzyknęła na jego widok. W lustrze zobaczył, że na skroniach jego czarne włosy pokryte były siwymi pasmami. Białymi jak śnieg.

Od tej chwili Kazimierz zabronił domownikom wchodzenia na strych. Prace remontowe poczyniono z zewnątrz, a na drzwiach wejściowych zawisła ogromna kłódka, od której klucz miał tylko Kazimierz. Zresztą, nikt nie miał ochoty tam wchodzić. Ciotka poprosiła księdza o poświęcenie domu. Zapanował spokój. Czasem tylko, zimowymi nocami wyło coś cicho, ale to pewnie wiatr w kominie.

– Krasnal, to dość niezwykła historia…–wtrąciłam nieśmiało.

– Poczekaj, co było dalej! – i kontynuował:

Oczywiście, gdy synowie podrośli chcieli tam wejść, ale niestety, każda próba otwarcia kłódki kończyła się źle.  Rozbite kolana, głowy i poparzone dłonie. Kapitulowali. Najstarszy syn, który wtedy miał chyba dziesięć lat zaczął miewać dziwne sny, w których widział żołnierza w ładnym mundurze. Powiedział o tym ojcu. Ten wywnioskował, że synowi śni się esesman. Zaczął coś podejrzewać i postanowił jeszcze raz wejść na strych. Niestety, klucz gdzieś zaginął, a kłódki w żaden sposób nie mógł rozwalić. Odpuścił.

Mój dziadek chodził z najmłodszym synem Jadwigi i Kazimierza do szkoły. Czasem opowiadał wnukom tę historię. Po latach wszystko złożyłem do kupy.

– Nieźle! Mów dalej!– wciągnęła mnie ta opowieść i w sumie było mi już wszystko jedno, czy była prawdziwa, czy nie.

– Wiedziałem, że cię to zainteresuje!– w głosie Krasnala wyczułam radość. Słuchaj dalej:

Pewnego dnia gruchnęła wiadomość, że wujek z Ameryki wraca. Pan Józef nie przyjechał z pustymi rękami. Pracował tam ciężko i dorobił się małej fortunki. Rozdał wszystko dzieciom Jadwigi, zostawiając sobie tyle ile potrzebował. Kazimierz nie dożył jego powrotu. Zmarł na raka jesienią 1988 roku. Najstarszy syn prowadził warsztat samochodowy, a młodsi wyjechali do szkół. Żyli bardzo skromnie. Podarunek Józefa pozwolił chłopakom na rozwinięcie skrzydeł. Starszy syn zainwestowała w warsztat, a jego salon samochodowy ma się dobrze do dziś. Średni brat skończył prawo i został sędzią, a najmłodszy po studiach ekonomicznych założył hodowlę koni.

Pan Józef wysłuchał wszystkich opowieści o tajemniczych wydarzeniach w domu. Wiedział co może być przyczyną, ale nie chciał straszyć rodziny. Pewnego dnia zebrał się w sobie i poszedł na strych. Kłódka zardzewiała, ale wyglądała na mocną. Józef wziął ją do ręki, a ona … rozsypała się w proch! Pchnął drewniane drzwi i wszedł do środka. Kurz zawirował, a pajęczyny oplotły mu twarz i ręce. Poruszał się powoli. Tumany pyłu wylatywały przez otwarte drzwi jak stado duchów. Józef stanął na środku strychu. Spojrzał w górę. Skrytka była się nienaruszona. Sięgnął ręką do sufitu. Wydawało mu się, że deski były kiedyś niżej. Nie, to on się skurczył. Musiał wspiąć się teraz na palce, by wypchnąć deskę. Ustąpiła natychmiast. Przesunął ją w bok i dłonią namacał niewielki pakunek. W metalowej skrzynce owiniętej w naoliwioną przed laty szmatę był jego skarb. Opis tamtego zdarzenia, mapy i …jeszcze coś.

– Co? – byłam jednym znakiem zapytania.

– Gdy Niemcy zakopywali łupy Józef był młodym chłopakiem. Ciekawym. Po całej akcji, kiedy już wiedział, że nikt nie przyjdzie zakradł się tam pewnej nocy. Noc była jasna, bo księżyc w pełni świecił jak latarka. Józef chodził po gruzach zastanawiając się, co może być pogrzebane. Bał się, że może tam być amunicja, bomby jakieś, ale ciekawość była silniejsza od rozsądku. Butem kopał resztki pałacu. Wiedział, że teren nie został zaminowany. Widział, więc chodził spokojnie. Nagle kopnął coś miękkiego. Nachylił się i zbladł. Spod gruzu wystawała dłoń. Nie, nie uciekł. Musimy pamiętać, że przeżył wojnę i jego wrażliwość była, jakby to powiedzieć nieco inna. Trupy na ulicach były rzeczą powszechną. Nie trupów wtedy się obawiano, a ludzi z trupimi czaszkami na czapkach. Zaczął odrzucać gruz i wkrótce jego oczom ukazały się zwłoki oficera niemieckiego. Czapka z trupią główką leżała obok. Oficer został zastrzelony. Widział dziurę w jego głowie. Józef zaczął przeszukiwać mundur. Nie znalazł żadnych dokumentów, ale w tylnej kieszeni spodni coś wyczuł. Była to koperta, a w niej kartki z dziwnymi znakami i zdjęcie kobiety. Pewnie żony, albo dziewczyny. Józef schował szybko kopertę do swojej kieszeni. Oderwał trupią główkę z czapki i przywalił gruzem trupa. Po co ludzie mają go widzieć. Gdy wrócił do domu było już po północy. Wszedł na strych i włożył znalezisko do swojej skrytki. Wkrótce pana Józefa złapali „ruskie” ( zawsze tak mówił o żołnierzach radzieckich) i wywieźli na Sybir.

– No i co? Nie mów mi, że duch tego Niemca straszył.. – skrzywiłam się w pogardzie. Krasnal nie widział mojej miny, bo było już bardzo ciemno.

Zignorował moje pytanie i gadał dalej:

– Józef zszedł ze swoim skarbem ze strychu. Otworzył delikatnie kopertę. Zadziwiające, że papier wytrzymał tyle lat. Był żółty, ale mocny. Przeglądając zawartość Józefowi stawały włosy na głowie, bo w swoich snach często widział te znaki, które były narysowane na kartkach. Oczywiście, dotarł do źródeł już wcześniej i wiedział, że były to symbole używane w czarnej magii. Teraz trzymał je w dłoni i nie bardzo wiedział, co ma z tym zrobić. Postanowił, że pójdzie z tym do księdza. Tylko to przyszło mu do głowy, ale nie doszedł, bo tej nocy wszystko się zaczęło..

– Wiesz co, trochę chyba ściemniasz…– przerwałam opowieść.

– Opowiadam tylko to, co ustaliłem. – żachnął się Krasnal i leciał dalej z historią:

– Tej nocy Józef dostał pierwszego ataku. Wył jak potępieniec, walił głową o ścianę, rozrywał na sobie ubranie, a jego twarz wyglądała nieludzko. Lekarz stwierdził obłęd i przewieziono go tutaj. Po kilku tygodniach wypuścili go do domu, ale po dwóch dniach wrócił po kolejnym ataku. Powtórzyło się to kilka razy. Tutaj go znalazłem. Opowiedział mi wszystko, a tuz przed śmiercią przekazał mi swój skarb, który mam tu! – poklepał dłonią plecak.

– Taaak? – byłam zaskoczona. – Pokaż!

Krasnal wyjął blaszane pudełko z plecaka. Chciałam je wziąć, ale chłopak nie pozwolił.

– Nie dotykaj! To niebezpieczne. Ja też sprawdziłem te symbole. Nie ma czasu na tłumaczenie, ale wiem jedno. Muszę u je oddać.

– Komu?

– Temu oficerowi, który pewnie nadal tam jest…

– Nie wierzę..– szepnęłam.

– Od chwili, gdy wziąłem to pudełko do ręki mam takie same ataki jak pan Józef. Koszmary, które materializują się i widzę potworne sceny, które muszę przeżywać.   – Teraz mówił jak nawiedzony, więc tylko cicho zapytałam – Jak chcesz to zrobić?

– Muszę spowodować, żeby ktoś się tym zainteresował. Jest tylko jedno wyjście.

– Jakie?

– Muszę zrobić to, co Niemcy, czyli wielką dziurę…– i usłyszałam w jego głosie desperację i szaleństwo. Zadrżałam.

– Krasnal, ale jak, co? – zapytałam słabo.

– Idziemy! – wstał i pociągnął mnie za rękę.

Znowu jak lunatyczka, posłusznie podreptałam za nim. Doszliśmy do skraju parkingu. Tuż za kręgiem światła latarni dojrzałam dziurę w ziemi. Krasnal przykucnął i zaczął wyjmować z plecaka jakieś podłużne przedmioty. Ze zgrozą zobaczyłam, że jest to dynamit. Nie chciałam wiedzieć skąd to ma. Chłopak wsuwał do otworu laskę za laską. Nagle odwrócił się do mnie i zapytał:

– A ty? Czemu tu jesteś?– Pytanie wyrwało mnie z  osłupienia w jakim trwałam jakiś czas.

– Miałam załamanie nerwowe. Pracowałam kilka lat w korporacji i… padłam na pysk.

– Ok. – powiedział krótko i dalej zabrał się do roboty. Gdy wszystko było gotowe wyjął zapalniczkę i z dumą oświadczył– Jesteś świadkiem historycznego wydarzenia!

Błysk ognia oślepił mnie na chwilę, a kilkadziesiąt sekund później rozległ się ogromny huk. Zemdlałam.

       Obudziłam się w szpitalnym łóżku. Ucieszyłam się, że żyję. Otworzyłam powoli oczy. Światło lampy mnie oślepiło. Przez zmrużone powieki zobaczyłam pielęgniarkę, ale nie słyszałam, co do mnie mówi. No, tak. Ogłuchłam od tego wybuchu! Jednak po chwili zaczęły docierać do mnie dźwięki. Byłam w izolatce. Na szczęście nie przywiązali mnie do łóżka. Ciekawe, gdzie jest Krasnal.

– Siostro!– zawołałam słabym głosem. Młoda dziewczyna uśmiechnęła się ładnie.

– O, jesteś wreszcie! Jak się czujesz?

– Słabo, ale żyję.– odparłam blado.– A może mi pani powiedzieć, co z Krasnalem?

Pielęgniarka nadal się uśmiechała i sięgnęła  do szafki przy łóżku.

– Pewnie to jakaś ważna pamiątka, bo cały czas o nim mówiłaś przez sen. Tu jest! Proszę!– w dłoni trzymała figurkę krasnala, któremu spod czerwonej czapeczki wystawała burza jasnych loków….

       Jestem tu już miesiąc. Jest lepiej. Dziś po obiedzie poszłam do świetlicy. W wiadomościach powiedzieli, że tuż za parkingiem szpitala jakieś dzieciaki znalazły dziwny przedmiot. Zabezpieczono znalezisko. Okazało się bowiem, że była to część starej miny przeciwpiechotnej. Wojsko zaczęło badać teren. Natrafiono też na szczątki ludzkie, prawdopodobnie z okresu II wojny… Prace trwają.

Tak sobie myślę, siedząc na mojej ulubionej ławce pod kasztanem, że zostanę tu jeszcze jakiś czas…

Październik 2017

MAG