[61] W potrzasku ~ Marcin Antoni

                                   „W potrzasku.”

Patrzy na mnie. Jego włosy nadal są w nieładzie i w jasnym świetle poranka wygląda jeszcze bardziej przystojnie i ludzko niż kiedykolwiek.
– Chyba proszę, żebyś mi zaufała – Mówi i patrzy mi prosto w oczy.

– Ufam Ci. – Tak naprawdę teraz tylko jemu ufam. W chwili kiedy zdradzają cię przyjaciele, jesteś w dupie, ufasz tylko komuś, kto cię wyciąga z prawdziwego bagna.

Dwanaście godzin wcześniej.

– Masz dla mnie hajs? – Tony mówi to do właściciela baru. Wymusza haracz, bo bar stoi na terenie Pereza,  który rządzi dzielnicą. Widzę jak niechętnie Iwan daje mu utarg.

– Za mało, a gdzie reszta kasy? Jak nie dasz to puszczę Ci tą budę z dymem z Tobą w środku! – Dopija szkocką i rzuca pustą szklanką w butelki za barem, kilka z nich się tłucze.

– Wrócę tu jutro głupi rusku! – Wychodzi w asyście dwóch swoich goryli. Przed pracą, jeśli można to tak nazwać, jestem tutaj i piję Gin. Całej sytuacji przygląda się stały bywalec. Patrzy chwilkę i pije dalej, nie wykazuje nawet cienia zainteresowania całym zajściem. Nie powiem, jest może starszy, trochę zaniedbany, ale jednak przystojny i zbudowany. Często go widzę, ale nigdy z nim nie rozmawiam. I te jego wiecznie rozczochrane włosy.

– Iwan, pomogę Ci z tym bałaganem, jesteśmy przyjaciółmi.

– Sam dam sobie radę, Ty pij i zbieraj się do pracy. Taka ładna i mądra dziewczyna, stać Cię na więcej, niż to co robisz – Iwan wie czym się param i nie pochwala tego, ale ja jestem głupią idiotką, z małej mieściny, która ma marzenie o lepszym życiu w wielkim i wspaniałym Los Angeles, a tymczasem pracuję na ulicy. Pieskie życie, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Iwana znam już kilka lat i wiem, że mogę na niego liczyć.

– Iwan, powiedz mi kim jest ten gość? – Pytam pod nieobecność bywalca.

– A to nikt. Pijak. Zajmuje się ściąganiem długów, a jak nie ma roboty to przepija wszystko co zarobi. Nawet nie wiem jak mu na imię, odzywa się tylko jak chce jeszcze się napić. A po co Ci to wiedzieć?

– Tak z ciekawości. – Bywalec powraca chwiejnym krokiem i ledwie siada na swoim miejscu.

– Nalej jeszcze! – Zwraca się do Iwana.

– A nie mówiłem? – Mówi to szeptem, po czym podchodzi do faceta.

– Tobie gringo już na dzisiaj wystarczy. Idź się przespać, jutro też jest dzień.
– Widziałaś w jakim stanie wychodzi? Jak można się tak stoczyć? Czy on nie ma rodziny?

– Nie mam pojęcia, ale ja nie lepsza. Spadam, bo już szósta. Trzymaj się Iwan.

– Trzymaj się Amelio. – I tak oto wygląda moje życie. Piję idę do pracy. Ot, dzień jak co dzień.

            Stoję na ulicy, jest po dwudziestej i czekam na klientów. Jest ze mną moja przyjaciółka, która lubi czasem zaćpać, ale i tak się przyjaźnimy. Zawsze trzymamy się razem z Trish. W Barze naprzeciwko jest jakaś zadyma, ktoś mocno obrywa, słyszymy strzały i chowamy się w zaułku. Wychylam głowę i widzę Tonego ze swoimi małpami. Widzi mnie, ale nie zwraca uwagi i wsiadają do samochodu. Po chwili podjeżdża klient. Wybiera Trish, a ja nadal stoję jak kołek. Chyba muszę zmienić lokalizację, bo w tym miejscu zawsze trafia się jakiś świr, albo nikt. Po ponad godzinie stania mam dość, nogi mnie bolą od tych szpilek. Jest, podjeżdża jakiś samochód i wszystkie dziewczyny idą bliżej ulicy. Z samochodu wysiada Tony i jego mięśniaki, a w samochodzie siedzi ktoś jeszcze. Podchodzą do nas, a ja się boję.

– Od teraz pracujecie dla nas i każda z Was ma dać za dwie godziny po dwieście dolców, bo inaczej łeb upierdolę przy samej dupie! A Ciebie suko widziałem dzisiaj u ruska w barze więc Ty masz dać cztery stówy! – Patrzy na mnie przenikliwym wzrokiem.

– Nie miałam dzisiaj żadnego klienta i nie mam pieniędzy, a pracuję dla samej siebie. – W tym momencie uderza mnie z płaskiej ręki, a ja padam na chodnik. To jakiś horror.

– Nie próbuj uciekać, bo Cię dorwę i skończysz w płytkim grobie jeszcze dzisiaj. – Odjeżdżają, a ja zaczynam panikować. Wysyłam wiadomość do Trish i jestem cała roztrzęsiona. Uciekam i po godzinie spotykam Trish w naszym mieszkaniu. Opowiadam jej co zaszło.

– Mam dwieście dolców. Pożyczysz mi? Inaczej mnie zabiją, proszę Cię Trish.

– Tylko tak straszą. Nic Ci nie zrobią, nawet nie wiedzą gdzie mieszkasz i jak się nazywasz.

– Proszę Cię, czas się kończy. – Patrzę błagalnym wzrokiem, ale moja przyjaciółka najwyraźniej ma to gdzieś. Nagle ktoś dobija się do drzwi. Mam łzy w oczach i boję się. Trish otwiera a w drzwiach stoi Tony.

– Nie było Was w umówionym miejscu. Macie kasę? – Mówi stanowczym głosem.

– Ja się dowiedziałam dopiero teraz od Amelii, bo miałam klienta i później wróciłam do domu. Mam pieniądze panie Tony. – Trish wyciąga forsę i daje to temu grubasowi.

– Grzeczna dziewczynka. Następny raz za tydzień. I nie próbuj kombinować. A gdzie Twoja przyjaciółka?

– Ona nie ma kasy i schowała się w kuchni Panie Tony. I to tylko współlokatorka. – Co ja słyszę? Pożyczam jej na dragi, kupuję jedzenie, płacę często za nią opłaty, bo ćpa, a kiedy ją potrzebuję to jestem tylko współlokatorką. Uciekam schodami przeciwpożarowymi. Serce podchodzi mi do gardła.

– Dorwę Cię suko! Już nie żyjesz! – Głos Tonego jest przerażający, ale jestem już na ulicy i uciekam. Krzyczę pomocy ale nikt nie reaguje. Widzę goryli którzy wybiegają z budynku. Uciekam w boczną ulicę. Prawie mnie mają, w co ja się pakuję? Mam straszne myśli, ale udaje mi się wmieszać w tłum i znikam. Wsiadam w taksówkę i jadę do Iwana.

– Iwan ratuj, chcą mnie zabić. – U Iwana czuję się bezpiecznie, bo mnie schowa gdzieś i mnie nie znajdą. Może pożyczy mi pieniądze, w końcu ja mu często pomagam w różnych sytuacjach, więc jest moim przyjacielem.

– Amelio idź na zaplecze i ukryj się w schowku na mopa. – Te słowa brzmią jak zbawienie. Jestem na zapleczu, podchodzi Iwan.

– Kto Cię chce zabić? Uspokój się i powiedz. – Potrząsa mnie za ramiona. Uspokajam się i zdyszanym głosem odpowiadam, że to Tony. Opowiadam mu o wszystkim.

– Zaczekaj tutaj i nie ruszaj się nigdzie. Tutaj i tak Cię nie będą szukać. – Siedzę cicho na zapleczu, ale przez uchylone drzwi obserwuję bar. Iwan gdzieś dzwoni. Wśród zgiełku jaki o tej porze panuje w barze próbuje podsłuchać rozmowę. Coś mi nie daje spokoju. Z tego co zrozumiem to Iwan dzwoni do Tonego z informacją, że jestem u niego. Zdradza mnie dzisiaj kolejny przyjaciel. Jestem dobra jak pomagam, ale kiedy sama potrzebuję pomocy to nie ma nikogo, kto mi pomoże. Wybiegam z baru.

– Amelio, stój! Gdzie lecisz? – Ale mam go gdzieś, uciekam i widzę samochód Tonego, który właśnie się zatrzymuje. Jestem w potrzasku. Stoję jak wryta, bo wiem, że to już koniec. Podchodzą do mnie, łapią za ramiona i dosłownie niosą mnie do tego spaślaka. Szamotam się jak ryba w sieci, błagam, ale nie zwracają na mnie uwagi. Wtedy wybiega Iwan.

– Panie Tony już Pan jest. Chciała uciec.

– Dobrze się spisałeś. Masz co chciałeś. – Mówi to ze swoim obleśnym uśmiechem na twarzy.

– Dziękuję panie Tony. – Odpowiada Iwan.

– I co suko? Myślałaś, że uciekniesz? Nikt nie ucieknie przed starym Tonym! – Kiedy tych dwóch dupków trzyma mnie Tony podchodzi i łapie mnie za policzki.

– Popatrz na mnie suko jak do Ciebie mówię! Zaraz tak Ci dogodzimy, że będzie po Tobie!

– Mam połowę, może być? – mówię to w nadziei, że mnie puszczą i będę mogła oddać za kilka dni, jak uzbieram.

– Już za późno! Do wozu z nią. – Mam świeczki w oczach, to już naprawdę koniec, kiedy nagle rozlega się strzał, a twarz Tonego jest obryzgana krwią. Jeden z mięśniaków upada na ziemię, drugi strzał i pada drugi. Boję się, bo pewnie jestem w środku jakiś mafijnych porachunków.

– Zostaw ją w spokoju, bo podzielisz ich los.

– Nie zabijaj mnie, proszę. – Tony cofa się przestraszony, wsiada do samochodu i odjeżdża z piskiem opon. Odwracam się i widzę bywalca.

– Dziękuję Ci. Dlaczego mnie uratowałeś?

– Bo nie lubię tego palanta. – W tym momencie podchodzi Iwan.

– Ty debilu, co narobiłeś? Perez Cię zabije, ją zabije, wszystkich zabije. – Iwan krzyczy, macha rękoma ale nie robi żadnego wrażenia na moim wybawicielu.

– Iwan Ty zdrajco. Myślałam, że się przyjaźnimy, a Ty mnie sprzedałeś za garść srebrników. Jesteś śmieciem! – Krzycząc na niego zaczęłam go popychać.

– W interesach nie ma przyjaciół Ty mała zdziro. Doigraliście się. Perez dorwie Was jeszcze dzisiaj. Dobrana z Was para. Pijak i prostytutka! – Rani mnie tymi słowami. Jest zerem dla mnie. Przyjaciele mnie zdradzają i zostaję sama z problemami.

– Jak mogę Ci się odwdzięczyć? Zrobię wszystko, spełnię wszystkie Twoje marzenia, tylko decyduj się szybko bo nie mamy zbyt wiele czasu. Szef tego grubasa ma wszędzie swoich ludzi i to jest nasza ostatnia noc na tym świecie. – Patrzę na niego, ale gość bez jakiejkolwiek mimiki twarzy chowa pistolet i mówi, żebym poszła z nim. Wsiadamy do jego samochodu i jedziemy.

– Noc będzie długa. Widzę, że zadarłaś z grubą rybą, a ja przez przypadek ratując Ciebie tkwię w tym gównie. Musimy się ukryć gdzieś, a rano pomyślimy. – Trochę się uspokoiłam, ale czuję, że to tylko cisza przed burzą. Podjeżdżamy pod jego budynek, ale są tam ludzie Tonego więc jedziemy dalej. Zauważają nas i ścigają. Jedziemy ulicami Los Angeles, goni nas zgraja bandziorów i na dodatek Policja. Z jednymi i drugimi nie ma żartów.

– Masz jakieś imię? – Pytam nieśmiało.

– A co to? Wieczorek zapoznawczy? – Oczekuję innej odpowiedzi, ale niech lepiej jedzie dalej. Jedzie jak szalony, bokiem wchodzi w ostry zakręt, przyspiesza ale do pościgu dołączają kolejne radiowozy, ludzie Tonego odpuszczają. Udaje nam się uciec Policji. Na parkingu zmieniamy samochód i jedziemy dalej. Jest już późno, jedziemy to motelu na obrzeżach miasta. Jest tak cicho i spokojnie. Bywalec baru Iwana mało mówi. Sprawdza okna, drzwi i każe mi się położyć. Biorę prysznic i płaczę. Nie wiem co będzie. Wchodzę do pokoju, a mój wybawca pije piwo, w półmroku widzę, że jest zamyślony, chyba coś wspomina.

– Mam na imię Logan i nie pytaj o nic więcej. Idź się przespać, a rano załatwimy wszystko. – żegnam się z nim, ale nie mogę zasnąć. Nagle jest poranek i widzę go.
Patrzy na mnie. Jego włosy nadal są w nieładzie i w jasnym świetle poranka wygląda jeszcze bardziej przystojnie i ludzko niż kiedykolwiek.
– Chyba proszę, żebyś mi zaufała – Mówi i patrzy mi prosto w oczy.

– Ufam Ci. – Tak naprawdę teraz tylko jemu ufam. W chwili kiedy zdradzają cię przyjaciele, jesteś w dupie, ufasz tylko komuś, kto cię wyciąga z prawdziwego bagna.