[59] Babeczki przeznaczenia ~ Alicja K.

Hej, to znowu ja. Niektórzy mogą mnie nie znać, bo swój ostatni tekst napisałam wieki temu!!! Nie wiem czy ten tutaj to jednorazowy zryw czy zostanę na dłużej. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Babeczki przeznaczenia

            – Ale szefowo… – odezwał się Ekler z najbardziej żulowskim, warszawskim akcentem, jaki tylko można sobie wyobrazić. – Ale jak paprykę do czekolady? Zmarnujemy dobrą partię. Stracimy kasę. Kierowniczko najzłotsza. Bez chilli.

            – Robimy z chilli i tyle, Ekler. Zobaczysz, jeszcze ci mina zrzednie jak nasze cudo zakwalifikują do klasy “A” i zarobimy więcej niż kiedykolwiek. To nie będzie towar dla pokemonowych pokurczów. To towar pierwszej klasy dla hipsterskich szczurów korporacyjnych i fit mamusiek. Zapamiętaj sobie moje słowa, kochany, będą się o to zabijać!

            Nie wiedziałam czy bezzębny (ok, trzyzębny) uśmiech Wieśka Śmietany oznaczał tęsknotę za ludźmi zabijającymi się dla dragów, czy zwyczajnie rozmarzył się chłopak na myśl, że w końcu któraś z naszych kreacji może stać się Asem. W takim wypadku mogłaby to być ostatnia rzecz jaką zrobimy. Albo znaleźliby nas ludzie z TORTU (Tajny Oddzial Ratowania Trzeźwości), albo byłoby nas stać na przejście na emeryturę. Osobiście wolałam opcję numer dwa.

            Interkom na biurku wyrwał mnie z transu w jaki zawsze wpadałam widząc Wieśkowe uzębienie.

            – Tak, pani Aniu?

            – Pani klient czeka w holu.

            – Proszę dać mi dwie minuty i przysłać go na górę. Dziękuję.– Tajemniczy petent z 13:00 był kompletną zagadką, a to mogło być całkiem niebezpieczne. – Wiesiek, proszę zejdź tylnymi schodami. Niech cię dziś nikt nie widzi. – Uśmiechając się ciągle, skinął głową i tyle go widziałam.

            Facet, który czekał na mnie na dole był teraz najważniejszy. Zadzwonił wczoraj prosząc o spotkanie, nie podał imienia, nie powiedział dlaczego dzwoni, nie zostawił kontaktu. Nie wiem dlaczego postanowiłam się z nim zobaczyć. Może to ta desperacja w głosie, może za mało mi przygód. Wyjęłam z biurka lusterko, sprawdziłam make–up i poprawiłam ułożenie mojego podręcznego noża. W końcu nigdy nie wiadomo czy spotka się miłość swojego życia czy płatnego mordercę.

            Za szybą drzwi w końcu zamajaczyła dość barczysta sylwetka w staromodnym kapeluszu. “Kurczę, sam Anansi się pofatygował”, pomyślałam wstając, żeby go wpuścić do środka. Z bliska był jeszcze większy. Kapelusz zakrywał mu pół twarzy, ale z spod ronda patrzyła para jasnych oczu taksujących mnie tak samo jak ja taksowałam jego.    Spodziewałam sie garnituru, starego prochowca i papierosa w ustach, a on wyglądał bardziej jak Van Helsing w bojówkach, cieżkich butach i skórzanej kurtce. Przy tym obrazie, kapelusz pasował mu jak wół do karety. No, ale o gustach się nie dyskutuje.

            Moja ręka wystrzeliła pierwsza.

            – Witam, Melania Kruk. W czym mogę pomóc?

            Z lekkim wahaniem oddał uścisk dłoni, nie spuszczając mnie z oka.

            – Potrzebuję pani pomocy. – Ciągle żadnego imienia, zero detali. – I nie chodzi tu o pani zdolności detektywistyczne.

            Poczułam jak po plecach ścieka mi strużka potu. A jednak tajniak. Cholera jasna, skąd wiedzą? Skinęłam głową mając nadzieję, że nie usłyszy mojego serca, które tłukło się pod żebrami jak Krystyna Pawłowicz na paradzie równości. Usiadłam i pokazałam mu krzesło naprzeciw biurka. Dotknęłam noża i uspokoiłam się trochę. W razie ataku wiem jak się bronić.

            – Jakich innych zdolności oczekuje pan, żebym użyła, panie… – zawiesiłam głos.

            – Chcę – znów pominął imię czy dobre maniery – żeby upiekła mi pani trujące babeczki.

            Uniosłam brwi jakbym była zaskoczona jego prośbą, pokręciłam głową z uśmiechem i rozłożyłam ręce.

            – Ja nie zajmuję się rzeczami nielegalnymi. Jestem detektywem, nie sprzedawcą narkotyków – spróbowałam blefu.

            – Ja wiem kim pani jest i wiem, że w obu tych profesjach radzi pani sobie świetnie. To, o co proszę prawdopodobnie zredukuje pani – odchrząknął – słodszą stronę jedynie do przyjemności, ale zachowa pani życie i zdrowie. Kto wie, może nawet zostanie pani bohaterką narodową.

            – Nie wiem o czym pan mówi. Wiem za to, że sama rozmowa na ten temat może być niebezpieczna. – Miałam nadzieję, że mój ton jest dość zdecydowany. Musiałam się kontrolować, bo byłam coraz bardziej zainteresowana typem i jego propozycją.

            – Dlatego to ja o tym mówię i w ten sposób chcę pokazać, że nie mam złych zamiarów. Nie w stosunku do pani, w każdym razie. Jest mi pani potrzebna do obalenia reżimu, do stworzenia nowej rzeczywistości, do… – znów ta desperacja w głosie – zabicia generała Lipki i jego świty.

            Było to tak surrealistyczne, że wybuchnęłam śmiechem. Dawno nie śmialam się tak mocno. Gość był zwykłym świrem! Stres zmieszany z absurdalnym pomysłem gościa w kapeluszu puścił i zaniosłam się chichotem tak bardzo, że łzy napłynęły mi do oczu. Przez dluższą chwilę nie mogłam się uspokoić. On tylko siedzial naprzeciw, a jego oczy błyszczały. Sama nie wiedziałam już, czy widzę w nich szaleństwo czy pasję.

            – A jak ma pan zamiar to zrobić, skoro już jesteśmy przy szalonych pomysłach? – zapytałam sięgając po chusteczkę.

            Poczułam jak jego ręka ściska mocno mój nadgarstek. Kurczę, byl szybki. Nawet nie zauważyłam ruchu. Sięgnął do kieszeni, a ja pod biurko, gdzie przyczepiony był nóż.

            – Proszę nie wyciągać ostrza niepotrzebnie – zbladłam – mówiłem, że nie mam złych zamiarów. – Wyjął coś z kieszeni i położył mi na dłoni. – Nazywam się Abraham Lipko i to mój ojciec jest niebezpiecznym szaleńcem, którego trzeba usunąć jak najszybciej. – W mojej dłoni błyszczała srebrna moneta z wizerunkiem syna generała.

            Mężczyzna po drugiej stronie biurka zdjął kapelusz, przeczesał palcami jasne włosy, opadające mu na oczy i popatrzył na mnie tak, jak patrzą amanci na okładkach romansów Harlequina. Tak się składa, że było to dokładnie takie samo spojrzenie jak to, które widziałam w swojej dłoni.

            – Świetnie! – Odzyskałam głos po kilku dobrych chwilach. – Porozmawiajmy więc o interesach. Lubię wyzwania.