[80] Pożegnaj jutro: Błyskotki jaskółki ~ Laurie

Pożegnaj jutro: Błyskotki jaskółki

Scena krótka i pewnie niezbyt dopracowana, ale na więcej nie pozwala mi czas. W sumie do wszystkich trzech tematów pojawiły się pomysły, co więcej, dość różnorodne. Tu zdanie jest trochę sparafrazowane ze względu na układ, ale kolejny los bohaterów „Pożegnaj jutro” został odhaczony. Może w końcu uda mi się ruszyć z główną serią.

Nie spodziewała się, że varijskie kundle tak szybko ją dopadną. Wszystko potoczyło się błyskawicznie i teraz leżała w kałuży własnej krwi, czując, jak życie z niej ucieka. Nie tak miało być. Nie to jej obiecywano. Miała być kimś docenianym i potrzebnym, nie umierać jak porzucony pies.

Poruszyła ręką. Osiem zawieszek zabrzmiało delikatnym, ulotnym dźwiękiem. Bransoletka – zwyczajny, srebrny łańcuszek z zawieszkami. Niby nic, ozdoba jakich wiele, ale dla niej miała szczególne znaczenie. Była nagrodą, uznaniem, którego nigdy nie dostrzegła w jego oczach. Najcenniejszym skarbem, jaki posiadała.

Pamiętała dzień, kiedy dostała łańcuszek wraz z pierwszą zawieszką – małą jaskółką. Poprzedniego wieczoru dokonała swojego pierwszego zabójstwa, już nawet nie pamiętała, kim była ofiara, lecz to nie miało znaczenia. Słowa, które usłyszała po złożeniu raportu, owszem:

– Mam nadzieję, że będzie ci pasować, Cirucci Sanderwicci.

Niewielu Arrancarów dostawało coś od Aizena, więc tym bardziej troszczyła się o tę błyskotkę. Nosiła ją z dumą, dodawała kolejną zawieszkę za każde życie, które odebrała. To był jej dowód wierności nawet, kiedy wypadła z Espady. Prawie nigdy się z nią nie rozstawała.

I dziś, gdy dopadła ją Varia, miała na nadgarstku bransoletkę z ośmioma jaskółkami. Swój najcenniejszy skarb teraz schlapany jej własną krwią, z którą spływało z niej życie.

Nie zamierzała tak kończyć. Nie jak porzucony kawałek śmiecia, na oczach tych dwóch gówniarzy. Należy do wybranych, nie zmarnuje tego. Była Arrancarem, Jaskółką Żelaznej Obręczy i nie da się pokonać zwyczajnym zabójcom.

Pomimo bólu zerwała się na nogi, sięgając po broń. Zaraz jednak wrzasnęła z bólu i wściekłości, gdy charakterystyczny nóż wbił się w jej nadgarstek, rozrywając łańcuszek. Zawieszki rozsypały się po podłodze, gdy kolejne ostrza zagłębiły się w ciało kobiety.

– Pożegnaj jutro, Cirucci Sanderwicci. – Usłyszała, nim straciła przytomność.

Bel i Fran jeszcze przez chwilę stali nad ciałem swej ofiary. Tyle słyszeli o członkach Arrancaratu, a nie mieli żadnych problemów, żeby zlikwidować cel. Nawet nie zdążyli się rozgrzać.

– Chyba więcej jest gadania, niż rzeczywiście jest to warte. Co myślisz, upadły książę?

– Zamilcz, żabo. Jesteśmy lepsi od tych napakowanych sterydami pseudo zabójców – warknął starszy z chłopaków.

– Nasza Chmura nie jest taka sama?

– Chmura Varii nie dałaby się tak łatwo załatwić, inaczej dawno bym ją zabił. – Bel uśmiechnął się szeroko, ukazując wszystkie zęby. – Wracamy.