[74] Umrzyj w płomieniach [Blind Faith] ~Miachar

Kolejny raz spotykamy się z tą parą bohaterów. Kolejna informacja związana z BF - przy każdym tekście będzie widniało wyrażenie: To się działo lub też To się dzieje, by pokazać czasy akcji; pierwszy tyczy się początków znajomości postaci, drugi okresu ich współpracy. Mam nadzieję, że to co nieco ułatwi.

To się działo

Liceum. Wspaniałe lata wielkich przyjaźni, pierwszych miłości, prób zarobków, śmiechów, łez i złamanych serc. Czas, kiedy należy schować swoje dziecięce ja głęboko pod myśli nastolatka, przykryć stosem ubrań, które mogą nosić miano mądrych, a najlepiej zakneblować starą bandaną, by nie zdołało się odezwać, kiedy uzna, że przyszła na to pora. Liceum to lata, których się nie zapomina i które same nie zapominają tego, co się wydarzyło w murach szkoły średniej.

A jako że one nie zapominają, nie można być wówczas w pełni sobą, a udawać kogoś innego, by móc znaleźć się choć w jednej grupie rówieśników, która nie odrzuci i zepchnie na margines szkolnych wyrzutków. Dlatego też Deiji, u progu swojego pierwszego miesiąca w jakże zacnej szkole średniej, musiała przedsięwziąć odpowiednie kroki i pozbyć się tego, co mogłoby ją wykluczyć wśród innych uczniów. To dlatego spakowała do czarnego worka pewne rzeczy osobiste i zeszła z nim na dół domu, a potem na podwórko, by pozbyć się go wraz z zawartością w ognisku, który na jej życzenie rozpalił ojciec. Nie bardzo wiedział, po co Deiji to całe palenie, ale jako że uwielbiał swoją córkę, spełnił jej prośbę. Teraz patrzył z okna kuchni, jak przechodziła na tył i przygotowała się, by dokonać tego, co ją tu przygnało. Nie mogła wiedzieć, że poza rodzicem obserwuje ją ktoś jeszcze - ktoś ukryty za płotem, kto przez dziurę w nim oraz lornetkę spokojnie mógł ją obserwować, chwilowo nie bojąc się nakrycia.

Patrzył na to, co robi nastoletnia dziewczyna. Ta przybliżyła się do ogniska, ściskając w dłoniach coś, czego z tej odległości nie był w stanie rozpoznać. Westchnął i sięgnął po małą lornetkę, którą ostatnimi czasy zabierał ze sobą, by spokojnie obserwować to, co go interesowało, choć niekoniecznie zawsze było to zgodne z prawem.

To coś, co trzymała w ręce, wyfrunęło nagle w powietrze, by opaść gwałtownie wprost w piekło, jakie dziewczyna dla niego przygotowała.

Nie wiedział, co to było, ale się tym nie przejmował - widział, że w kolejce czekają kolejne rzeczy, za którymś razem powinien dostrzec, co to takiego jest. Widział również, że dziewczyna mamrocze coś do siebie, co zniekształcone przez wiatr zabrzmiało dla niego jak umrzyj w płomieniach. Nie mógł znać dokładnego powodu, dlaczego Deiji to robi, jednak fascynowało go to. Dlatego nie odrywał wzroku od lornetki i obserwował młodszą sąsiadkę.

Deiji wypowiedziała ponownie te słowa i prychnęła pod nosem, wrzucając kolejnego, różowego pluszaka w płomienie. Rozległ się syk, a w powietrzu pojawiło się coś nowego, przeraźliwie duszącego. Jakby do atmosfery przenikało jakieś badziewie, zakazana substancja. Obserwator zakrztusił się i zaczął kaszleć - jego miejsce ukrycia właśnie przestało być ukryte.

Dziewczyna spojrzała w stronę płotu, zza którego ktoś kaszlał, i zmarszczyła nos.

- Kto tam jest? - Cisza jedynie ją zirytowała. - Wyjdź i się pokaż!

    Ale po drugiej stronie już nikogo nie było, a dym z palących się pluszaków unosił się nad dzielnicą i tak aż do wieczora, kiedy Deiji ostatecznie pożegnała się z latami dzieciństwa i zaczęła lata nastoletniej młodości. Nie sądziła, że będą to również ostatnie lata niewinności, ale w końcu się tego dowiedziała. A wtedy dziecko, które zachowało się w otchłani jej duszy, płakało i nic nie mogło zatrzymać tego płaczu.